Αποκαΐδια και αποτσίγαρα | Tου Λάμπρου Αναγνωστόπουλου
«Χάθηκαν τόσες ψυχές άδικα και το 2007 και φέτος. Όλοι ίδιοι είναι φίλε, λαμόγια πολιτικοί», ακούστηκε από την παρέα εξ αριστερών. Κυριακή μεσημέρι, με 35 βαθμούς και όπως είναι λογικό επικρατεί το αδιαχώρητο στην παραλία. Κόσμος καταφθάνει συνεχώς με τις ψάθες και τις ομπρέλες του, για να δροσιστεί. Το κύριο θέμα συζήτησης στην παραλία- ας έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας- είναι οι καταστροφικές φωτιές στις περιοχές της Αττικής, άντε και οι μεταγραφές του Ολυμπιακού, όταν το κλίμα γίνεται αρκετά βαρύ από τους θανάτους και τα αποκαΐδια.
Εκ δεξιών μου, βρίσκεται μια παρέα θεριακλήδων. Πιο συγκεκριμένα, ένα ζευγάρι 45άρηδων, οι οποίοι απολαμβάνουν τον ήλιο συζητώντας και καπνίζοντας το ένα τσιγάρο πίσω από τ’ άλλο. Με την αμμουδιά να έχει μετατραπεί σ’ ένα άτυπο σταχτοδοχείο, ξαφνικά ο άντρας σηκώνεται και κινείται νωχελικά προς την θάλασσα με το τσιγάρο στο στόμα. Παίρνει μια τελευταία τζούρα απόλαυσης, ξεφορτώνεται την γόπα δίπλα του, στο νερό και ετοιμάζεται για μακροβούτι δροσιάς.
Μια κυρία που τον είδε καθώς έβγαινε εκείνη την ώρα από τη θάλασσα, του έκανε παρατήρηση. Του είπε κάτι για τα παιδιά της που παίζουν στα ρηχά νερά και ότι είναι απαράδεκτο αυτό που έκανε, για να λάβει «πληρωμένη» απάντηση: «Κι εσείς τι είστε; Άνθρωπος του Δήμου; Kοιτάξτε τη δουλειά σας». Η κυρία έμεινε να κοιτάει σαστισμένη τον άντρα, καθώς αυτός έπαιρνε την τελευταία μεγάλη ανάσα πριν το μακροβούτι, δίπλα στο αποτσίγαρο.
Παρατηρώντας το περιστατικό, σηκώθηκα για τη δική μου βουτιά σκεπτόμενος την ιστορία που έχω αναφέρει ξανά, με τον μακαρίτη καθηγητή Δημ. Λιαντίνη. Επί σειρά ετών, κάθε καλοκαίρι που παραθέριζε στις Κεχριές Κορινθίας, σηκωνόταν ο Λιαντίνης νωρίς το πρωί, έπαιρνε κάποια παιδιά της περιοχής και με σακούλες σκουπιδιών στα χέρια δεν άφηναν σκουπίδι για σκουπίδι στην παραλία. Μάζευαν τα πλαστικά ποτήρια, τις γόπες και τις ακαθαρσίες των παραθεριστών.
Σκέφτομαι επίσης την θεωρία που είχε αναπτύξει περί ελευθερίας. Ότι δηλαδή ο άνθρωπος, ως κοινωνικό ων είναι πραγματικά ελεύθερος μόνο όταν ο ίδιος βάζει νόμους μέσα του και τους τηρεί, χωρίς κανείς να τους επιβάλλει. Ποιος αλήθεια είναι ελεύθερος σήμερα;
Βγαίνοντας από τη θάλασσα, επέστρεψα στο μέρος μου και κάθισα για λίγο δίπλα από την ομπρέλα, στον ήλιο, για να στεγνώσω. Το ζευγάρι από δεξιά έπαιρνε πλέον τον μεσημεριανό υπνάκο του, πλάι στα αποτσίγαρα. Η παρέα από αριστερά συνέχιζε να συζητά για το γεγονός του φετινού καλοκαιριού: «Όλοι οι πολιτικοί είναι ανεύθυνοι ρε φίλε. Μόνο η καρέκλα τους ενδιαφέρει. Το σύστημα μας έχει καταστρέψει…».
Λάμπρος Αναγνωστόπουλος
