Σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο υπάρχουν κλινικές απεξάρτησης για εξαρτήσεις που βλάπτουν σημαντικό μέρος του κοινωνικού συνόλου. Πέρα απο τις διαδεδομένες (αλκοόλ, ναρκωτικά, τυχερά παιχνίδια) υπάρχουν και αυτές της “νέας γενιάς” που συγχρονίζονται με τις μοντέρνες εξαρτήσεις, όπως αυτή που αφορά την εξάρτηση από το Διαδίκτυο και πιθανότατα θα είναι (αν δεν είναι ήδη) η επόμενη κορυφή του παγόβουνου.
Εντύπωση προκαλεί το ότι όσο και να ψάξει κανείς δε θα βρει κλινική απεξάρτησης για έναν κοινωνικής προέκτασης εθισμό, όπως είναι η ενασχόληση με την πολιτική. Παρά το γεγονός οτι η διαφορά μεταξύ εθισμού και χόμπυ είναι αδιόρατη πολλές φορές, στην περίπτωση της πολιτικής και οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι μιλούν για το ”μικρόβιο”, αυτό που δηλαδή αναφέρεται και σε πολλούς άλλους εθισμούς.
Είναι ενδιαφέρον το πόσες ομοιότητες έχει ο εθισμένος σε άλλες εξαρτήσεις με τον εθισμένο με την πολιτική, ενώ ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι οτι ο εθισμός αυτός δεν κάμπτεται ούτε απο τα όσα πρωτοφανή συντελούνται στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Πιο συγκεκριμένα:
Στους εθισμούς όλοι ανακαλύπτουν αιτίες και δικαιολογίες για να συνεχίσουν το πάθος τους: στην πολιτική συμβαίνει ακριβώς το ίδιο και εκφράζεται κάπως έτσι ”θα αποσυρόμουν, αλλά είδα την καταστροφή να έρχεται και συστρατεύτηκα”, ”θα σταματούσα να ασχολούμαι αλλά καποιος πρέπει να το κανει”, ”δεν μπορούσα να προδώσω τον κόσμο που με εμπιστεύτηκε” και λοιπές άλλες δικαιολογίες που κρύβονται άτσαλα πίσω απο την αλήθεια που θα μπορούσε να είναι πιο απλή: με ντοπάρει, μ’ αρέσει η εικόνα μου στον καθρέφτη, μ’ αρέσει η εξουσία και απολαμβάνω να με χαιρετάνε στο δρόμο. Τα λοιπά περί προσφοράς στον άνθρωπο και στην κοινωνία δεν αφορούν τους πολλούς, αλλά λίγους έως ελάχιστους, που συνήθως θα έχουν και το Σύμπαν να συνωμοτεί εναντίον τους ώστε να μη χαλάνε και την συνταγή της ”επιτυχίας”.
Στους εθισμούς κυριαρχούν τα ψέματα: δεν ήπια, δεν πήγα στο καζίνο, το ελέγχω, θα το κόψω και πολλά άλλα ακόμη που χρησιμοποιεί ο εθισμένος για να κοροιδέψει τους άλλους και κυρίους τον εαυτό του. Στην πολιτική ισχύει το ίδιο καθώς τα ψέματα κυριαρχούν ως μέρος ενός ρόλου που οδηγεί τον ερμηνευτή στην κορύφωση που είναι η ”νίκη”. Η καλύτερη δυνατή ερμηνεία καθιστά κάποιον(στο σημερινό σκηνικό και στους όρους τους οποίους λειτουργεί) πολιτικό κεφάλαιο και πάνω σε αυτή του τη δυνατότητα χτίζεται η προσωπική του πορεία. Τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται επίσης οταν προτάσσεται το προσωπικό συμφέρον και η φιλοδοξία έως εθνική ανάγκη και προοπτική: εκεί πραγματικά δίνονται μεγαλειώδεις ερμηνείες στον αγώνα για νομιμοποίηση του ψέματος. Οι περισσότερες εκλογές εξαλλου προκύπτουν με βάση προσωπικά συμφέρονται και όχι εθνικά, ενώ είναι αρκετά αμφίβολο αν εχουν ιδέα επίσης τι συνιστά εθνικό συμφέρον.
Οι εθισμοί δεν κόβονται εύκολα και είναι πολύ εύκολο να ξανακυλήσεις. Πόσοι και πόσοι εξαφανισμένοι δεν εκαναν θεαματικό comeback όταν ευνοήθηκαν από τις συγκυρίες; Πόσοι ακόμη ενώ τους έχει ξεβράσει το κύμα και δεν έχουν απολύτως τίποτα να προσφέρουν συνεχίζουν να εκτίθενται στην πολιτική; Ενώ ολοι γυρω βλέπουν, ψιθυρίζουν ή και φωνάζουν για την ανεπάρκεια κάποιου, ο κάποιος συνεχίζει απτόητος να ανακατεύεται μην μπορώντας πιθανότατα να βρει άλλες διεξόδους ή άλλη απασχόληση. Παρόλο που η εποχή δεν τους χρειάζεται και η συγκυρία δεν τους καλεί, αδυνατούν να κατανοήσουν το πολιτικό τους τέλος και φτάνουν στα όριας της ξεφτίλας, όπως δηλαδή αυτά που κάθε εθισμένος έχει αγγίξει και ίσως ξεπεράσει.
Ο εθισμένος προκαλεί πόνο γύρω του, χωρίς απαραίτητα να το καταλαβαίνει. Από το στενό οικογενειακό του περιβάλλον μέχρι το ευρύτερο πλαίσιο που κινείται, ο εθισμός κάποιου πληγώνει και τους γύρω καθώς οι παρενέργειες στον εθισμό δεν είναι μόνο ατομικές. Τώρα, η απάντηση στο ερώτημα αν υπάρχουν πολιτικοί εξαρτημένοι που προκαλούν προβληματα έχει ήδη δοθεί με ολίγον τι απότομο τρόπο.
Υπάρχουν πολλές ακόμα ομοιότητες που υποδεικνύουν οτί η ενασχόληση με την πολιτική μπορεί να είναι μια κατάσταση εθισμού και αυτό ίσως εξηγεί σε ένα βαθμό το λυπηρό πολιτικό σκηνικό της χώρας.Είναι όμως διαφορετικό το κίνητρο και η ψυχοπαθολογία, με το θεσμικό αντίκτυπο μιας πολιτικής θέσης και εκεί υπάρχει μια σαφής διαχωριστική γραμμή, που εναπόκειται πλέον και στην ψήφο των πολιτών.
Με τις εκλογές προ των πύλων οι πολίτες οφείλουν, ανεξαρτήτως πιστεύω, να απομονώσουν τους εξαρτημένους της πολιτικής που είναι δεδομένα τοξικοί καθώς ως εξαρτημένοι δεν μπορούν να είναι αποδοτικοί σε τίποτα.Ούτως ή άλλως, τα περιθώρια βελτίωσης της σημερινής κατάστασης στο πολιτικό σκηνικό είναι πολύ περιορισμένα και μόνο μικρές βελτιωτικές κινήσεις μπορούν να λάβουν χώρα: οι επιλογές σε πρόσωπα με πιο ήπια χαρακτηριστικά είναι μια καλή αρχή.
