Λατρεύτηκαν και δοξάστηκαν ως μεσσίες, σωτήρες, θεάνθρωποι…
Σταυρώθηκαν και αναστήθηκαν πολύ πριν την έλευση του Χριστού.
Είναι οι αρχαίοι θεοί της ανθρωπότητας και σας τους παρουσιάζουμε!
Ένα από τα κυρίαρχα δόγματα του Χριστιανισμού είναι εκείνο της «Ανάστασης του Ιησού».
Από τους πιστούς θεωρείται ως η μεγαλύτερη απόδειξη για την θεϊκή φύση του Χριστού.
Η ιστορική αλήθεια, όμως, είναι εντελώς διαφορετική.
Από τα αρχαία κείμενα πληροφορούμαστε, ότι στο σύνολο τους οι αρχαίες θρησκείες πίστευαν σε θεούς που είχαν πεθάνει και στη συνέχεια αναστηθεί.
Ο Πλούταρχος, αναφέρει:
«Οι Φρύγες, επίσης, που πίστευαν ότι ο θεός κοιμάται τον χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι είναι ξυπνητός, έκαναν βακχικές τελετές προς τιμήν του, τον χειμώνα τους κατευνασμούς και το καλοκαίρι τις ανεγέρσεις. Οι Παφλαγόνες, τέλος, ισχυρίζονται ότι τον χειμώνα είναι ο θεός δεμένος και φυλακισμένος, ενώ την άνοιξη κινείται και ελευθερώνεται» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 378E).
Που οφειλόταν, άραγε αυτή η πανάρχαια πεποίθηση ότι ο θεός αναγεννιέται την Άνοιξη;
Ο Πλούταρχος, το αποδίδει στην ίδια την φύση της εποχής:
«Η ίδια η εποχή υποβάλλει τη σκέψη πως η κατήφεια οφείλεται στην εξαφάνιση των καρπών, τους οποίους οι παλιοί δεν θεωρούσαν βέβαια θεούς, αλλά δώρα των θεών αναγκαία και μεγάλα για να μη ζούμε σαν τα άγρια θηρία.
Οι επόμενοι όμως, απαίδευτοι και αμαθείς, τα παραλάμβαναν, κατ’ αντιστροφή απέδιδαν τα παθήματα των καρπών στους θεούς και δεν αποκαλούσαν μόνον, αλλά και πίστευαν, την εμφάνιση και την εξαφάνιση των αναγκαίων καρπών ως γέννηση και θάνατο των θεών, γεμίζοντας έτσι το μυαλό τους με άτοπες, αυθαίρετες και συγκεχυμένες δοξασίες, μολονότι έβλεπαν καθαρά το άτοπο και τον παραλογισμό.
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι, αλλά θρηνούν τους καρπούς και προσεύχονται στους θεούς, που τους γεννούν και τους δωρίζουν, να δημιουργήσουν πάλι άλλους καινούριους και να τους κάνουν να φυτρώσουν στη θέση εκείνων που χάθηκαν.
Για τούτο πολύ σωστά λένε οι φιλόσοφοι πως όσοι δεν ασκούνται να καταλάβουν σωστά τις λέξεις, χρησιμοποιούν λανθασμένα τα πράγματα» (Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 379A έως C).
Κατά την επιτολή του άστρου, έλεγαν, ότι ο θεός με τον οποίον ταυτιζόταν είχε αναστηθεί ή είχε γεννηθεί :
«Οι άνθρωποι κοίταζαν την εξωτερική εμφάνιση της δημιουργίας δίχως να την καταλαβαίνουν. με κατάπληξη έβλεπαν το καινούργιο φως του σύμπαντος. Μερικές φορές θρηνούσαν επειδή πίστευαν πως το είχαν χάσει. ύστερα πάλι χαίρονταν επειδή τα άστρα έμοιαζαν να ξαναγεννιούνται [ακολουθεί αβέβαιο κείμενο]» (Μανίλιος, «Αστρονομικόν», 1.25-112).
Το ίδιο ίσχυε και με τις τελετές του αστέρα Σείριου.
Το άστρο αυτό ταυτιζόταν από τους Αιγυπτίους με τον Όσιρι και από τους Έλληνες με τον Διόνυσο.
Επίσης, το ίδιο το ταύτιζαν οι Αιγύπτιοι με την Ίσιδακαι οι Έλληνες με την Αθηνά.
Τις πληροφορίες αυτές μας διασώζει ο Πλούταρχος στο «Περί Ίσιδος και Οσίριδος».
«Συν τοις άλλοις, οι μύθοι για τους Τιτάνες και τα λεγόμενα Νυκτέλια έχουν αντιστοιχίες με το διαμελισμό του Οσίριδος, την ανάσταση και την αναγέννηση του. Το ίδιο και τα περί της ταφής, γιατί όπως οι Αιγύπτιοι, σύμφωνα με όσα ήδη έχουν λεχθεί, δείχνουν σε πολλά σημεία φέρετρα του Οσίριδος, έτσι και οι κάτοικοι των Δελφών πιστεύουν ότι τα λείψανα του Διονύσου απόκεινται στην πόλη τους…»(Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 364F).
Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν, ότι κάθε άνθρωπος αποτελείται από το Νοητό (θεϊκό στοιχείο) και από την Ύλη.
Το πρώτο, για λόγους που δεν είναι απαραίτητο να αναφερθούν εδώ, έπρεπε να αφυπνισθεί.
Η διαδικασία αυτή, αφύπνισης του εσωτερικού θείου, συμβολιζόταν μέσα από τα μυστήρια και τις τελετές της ανάστασης.
Η αναγέννηση του Θείου, ήταν πρωτίστως μία εσωτερική νίκη του ανθρώπου η οποία εξελισσόταν στην οδό που στο τέλος τον ένωνε με το Θείον.
Ο κοσμικός άνθρωπος για να το πετύχει αυτό, πρέπει να εναρμονιστεί (Νοητό – Ύλη) με τρόπο ανάλογο του σύμπαντος. Ο Πλάτων, λέει σχετικά:
«Η σωστή φροντίδα για όλα τα πράγματα είναι μία και μοναδική: να προσφέρεις στο καθένα τις οικείες τροφές και κινήσεις. Οικείες όμως και συγγενείς κινήσεις για το θεϊκό στοιχείο που υπάρχει μέσα μας είναι οι σκέψεις και οι περιφορές του σύμπαντος. Αυτές πρέπει να ακολουθούμε όλοι. Και τους δικούς μας κύκλους, που διαστρεβλώθηκαν κατά την γέννηση μας, πρέπει να τους επαναφέρουμε στην ορθή τροχιά μαθαίνοντας την αρμονία και την ομαλή περιφορά του σύμπαντος. Έτσι θα εξομοιώσουμε τη νόηση μας με το αντικείμενο της – ομοιότητα σύμφωνη με την πρωταρχική της φύση. Και με την εξομοίωση αυτή θα κατακτήσουμε την προδιαγεγραμμένη άριστη ζωή, έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό που έθεσαν και θα συνεχίσουν να θέτουν πάντα στους ανθρώπους οι θεοί»(Πλάτων, «Τίμαιος», 90c).
«Ο Πλάτωνας αναφέρει ότι αυτός ο Ζωροάστρης, δώδεκα μέρες μετά τον θάνατο του, όταν είχε ήδη τοποθετηθεί πάνω στην πυρά, ξαναγύρισε στην ζωή…»(Κλήμης, «Στρωματείς», Βιβλίο Πέμπτο, σελ 711).
Γιατί οι αρχαίοι Ελληνες ανάσταιναν τους θεούς τους
Στην αρχαία Ελλάδα, γράφει ο Μ. Τιβέριος, όπως και σε πολλές θρησκείες του αρχαίου κόσμου, απαντώνται παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες θεοί γνώρισαν τον θάνατο και στη συνέχεια την ανάσταση.
Ο Διόνυσος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα θεού που πέθαινε και ανασταινόταν κάθε χρόνο
Ο Απρίλης είναι ο μήνας στη διάρκεια του οποίου έχουμε την πιο μεγάλη γιορτή των ορθοδόξων Χριστιανών, που είναι τα Πάθη και η Ανάσταση του Κυρίου.
Ιδιαίτερα για τους Ελληνες η γιορτή αυτή αποκτά πρόσθετη σημασία, αφού αρκετές φορές η Ανάσταση του Θεανθρώπουσυσχετίστηκε με την ανάσταση της ίδιας της φυλής, ενώ συγχρόνως τους θύμιζε και πανάρχαια θρησκευτικά και λατρευτικά δρώμενα που η αρχή τους χάνεται στο βάθος των αιώνων, σε χρόνους πολύ πριν από τον ερχομό του Σωτήρα.
Σε πολλές θρησκείες του αρχαίου κόσμου και στην αρχαία Ελλάδα απαντώνται παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες θεοί γνώρισαν τον θάνατο και στη συνέχεια την ανάσταση, όπως π.χ. ο φοινικικός Αδωνις ή ο ελληνικός Διόνυσος.
Επομένως με τα πάθη αυτά των θεών συμβολίζονται οι λειτουργίες της ίδιας της φύσης και, όπως είναι γνωστό, η πίστη συχνά εκφράζεται με συμβολισμούς.
Γύρω από τον ετήσιο αυτό αγώνα ανάμεσα στην ακαρπία και την ευφορία της γης υφάνθηκε και ο ιστός αρκετών αρχαίων μυστηριακών τελετών, γι’ αυτό ακριβώς και η συνήθης εποχή διεξαγωγής τους ήταν το τέλος του καλοκαιριού ή η αρχή του φθινοπώρου, με τα πρώτα πρωτοβρόχια.
Τα μυστήρια, που γνώρισαν ιδιαίτερη άνθηση κατά τους χρόνους της ύστερης αρχαιότητας, υπόσχονταν στους μυημένους σ’ αυτά μόνιμη σωτηρία και μια ευτυχισμένη μετά θάνατον ζωή.
Ετσι, σε δημόσιες αλλά κυρίως σε απόκρυφες τελετουργίες, οι πιστοί σκηνοθετούσαν τις διάφορες φάσεις αυτού του αγώνα, αναπαριστώντας τις ποικίλες περιπέτειες του πάσχοντος θεού τους.
Ο θάνατος και η ανάσταση
Οπως παρατηρεί ο Πλάτων, καθώς ο άνθρωπος πλησιάζει προς τον θάνατο αρχίζει να σκέπτεται για πράγματα που πριν δεν τον απασχολούσαν καθόλου, ενώ συγχρόνως αρχίζει να δίνει πίστη και σε δοξασίες υπερφυσικές.
Ετσι και στην αρχαιότητα, πολλοί πίστευαν ότι με τις μυήσεις αυτές θα βοηθηθούν να κερδίσουν την πολυπόθητη αθανασία και ακόμη θα αποκτήσουν τη δυνατότητα και μετά θάνατον «να διασκεδάζουν και να χορεύουν» σε καταπράσινους λειμώνες στον καθαρό αέρα.
Ορισμένοι θρησκειολόγοι έχουν υποστηρίξει ότι η κεντρική ιδέα όλων αυτών των μυστηριακών θρησκειών ήταν ο θάνατος και η ανάσταση και έχουν συνδέσει τους σχετικούς μυστηριακούς μύθους με τα πάθη κάποιου θεού.
Ετσι έχουμε τον θάνατο του Διονύσου, του Αττεως, του Οσίριδος.
Στα μυστήρια που σχετίζονται με τους θεούς αυτούς συναντούμε ακολουθίες πένθους που στη συνέχεια τις διαδέχονται τελετουργίες χαράς και αγαλλίασης.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους πιστούς της. Μιμούμενοι τη θεά τους, αναζητούν τον Οσιρι, κτυπώντας με αλαλαγμούς τα στήθη τους.
Μόλις ξαναντικρίζουν τον θεό, τότε τον θρήνο τον διαδέχεται ανείπωτη χαρά.
Ο Πλούταρχος προτρέπει τα βάσανα της Ισιδας, όπως αναπαριστάνονται στις σχετικές τελετές, να γίνονται μαθήματα ευσέβειας και παρηγοριάς για όλους τους θνητούς που τους βρίσκουν τέτοια κακά.
Ο Ιούλιος Φίρμικος Ματερνός, πολιτικός και συγγραφέας του 4ου αι. μ.Χ., που αλλαξοπίστησε και έγινε Χριστιανός, μας παραδίδει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες σχετικές με παγανιστικές μυστηριακές τελετές.
Ετσι ανάμεσα σε άλλα μας περιγράφει και μια σκηνή κατά την οποία μπροστά σε ένα ομοίωμα κάποιου θεού, που κείτονταν νεκρός πάνω σε ένα φορείο, εξελίσσονταν σκηνές οδυρμού και θρήνου.
Η «επίκλησις» του Διονύσου
Ωστόσο τα επεισόδια που σχετίζονται με τον θάνατό του, ο οποίος προκαλούσε τον μαρασμό της φύσης, μπορούμε να πούμε ότι δεν αποτελούσαν σημαντικό μέρος της όλης διήγησης.
Εκτός από αναφορές στον βίαιο θάνατό του και τον διαμελισμό του υπήρχαν και παραδόσεις που έκαναν λόγο και για μια ομαλή κατάβασή του στον Αδη, προκειμένου να φέρει στον πάνω κόσμο, στον κόσμο των ζωντανών, τη μάνα του τη Σεμέλη.
Η κάθοδός του αυτή έγινε από την Αλκυονία λίμνη στη Λέρνα της Αργολίδας, για την οποία υπήρχε παράδοση ότι ήταν απύθμενη.
Ετσι κανένας στην αρχαιότητα, ούτε και ο ίδιος ο αυτοκράτορας Νέρων, δεν είχε μπορέσει να μετρήσει το βάθος της.
Στους Δελφούς, μέσα στο άδυτο του ναού του Απόλλωνος, «παρά το χρηστήριον», έδειχναν τον τάφο του θεού.
Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, που έζησε προς τα τέλη του 1ου αι. π.Χ., μιλά για θρήνους κατά τη διάρκεια «των διονυσιακών παθών».
Αλλά για τις τελετουργίες τις σχετικές με τον θάνατό του, όπως άλλωστε και γι’ αυτές που σχετίζονται με την ανάστασή του, ξέρουμε λιγοστά πράγματα.
Κύρια αιτία ήταν η ευσέβεια των αρχαίων συγγραφέων που δεν ήθελαν να κοινοποιήσουν τίποτε «περί ων ου θέμις τοις αμυήτοις ιστορείν».
Ενα χαρακτηριστικό στοιχείο των τελετουργιών που συνδέονται με την ανάσταση του θεού ήταν και το κάλεσμά του, η «επίκλησις», από τους πιστούς του, που τον καλούσαν, ακόμη και με μικρές σάλπιγγες, να ανέβει και να παρουσιαστεί σ’ αυτούς.
Στον κόσμο των Ιώνων η «επιφάνεια» του θεού γινόταν κατά τη διάρκεια των Ανθεστηρίων.
Ενα σημαντικό δρώμενο της γιορτής αυτής, που είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι γιορταζόταν και αυτή κατά τη διάρκεια της άνοιξης, ήταν ο ερχομός του θεού πάνω σ’ ένα τροχοφόρο πλοίο.
Το ότι ο Διόνυσος ερχόταν με ένα πλεούμενο πιθανόν να οφειλόταν στο ότι ο θεός είχε κατεβεί στον Κάτω Κόσμο μέσα από μια λίμνη, την Αλκυονία.
Αλλά και ο Αριστοφάνης στους «Βατράχους» του βάζει τον Διόνυσο να κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο από μια περιοχή της Αθήνας, που την έλεγαν Λίμναι, και της οποίας το όνομα σαφώς υποδηλώνει και πάλι κάποια λίμνη ή έστω ένα βαλτότοπο.
Με τη θριαμβευτική επανεμφάνιση του θεού οι πιστοί του ξεσπούσαν σε ουρανομήκεις φωνές και χαρούμενα τραγούδια και ξεφάντωναν με χορούς και πανηγύρια.
Και εκτός από πάσχοντες θεούς στην αρχαία μυθολογία υπάρχουν και ήρωες που είχαν κατορθώσει να νικήσουν τον θάνατο, όπως ο Ηρακλής, ο Ορφέας, ο Καπανέας κ.ά.
Μετά από τα παραπάνω μπορούμε να υποθέσουμε ότι το μέγα θαύμα της Ανάστασης του Χριστού, το σημαντικότερο ασφαλώς γεγονός της επίγειας ζωής Του, κατά το οποίο έχουμε τη νίκη της ζωής και την ήττα του θανάτου, έγινε πιο εύκολα κατανοητό από τους Ελληνες και από τους υπόλοιπους ελληνίζοντες της όψιμης αρχαιότητας, που αποτελούσαν το πιο σημαντικό και συνάμα το πιο ζωντανό κομμάτι του τότε γνωστού και πολιτισμένου κόσμου.
Γιατί ανάλογα συμβάντα διηγούνταν και για τους θεούς και ήρωες που είχαν στεριώσει και είχαν κυριαρχήσει στα μέρη τους πολύ πριν κάνει την εμφάνισή Του ο Ναζωραίος.
Στις παραδόσεις των λαών της ανατολικής μεσογείου, υπάρχουν τουλάχιστον 16 θεοί που βιώνουν το δράμα του θανάτου αλλά και ταυτόχρονα την λύτρωση της αναστάσεως.
Στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο εκτός από τον Δία/Φελχανό και τον Διόνυσο/Ζαγρέα, ο σημαντικότερος Θεός που πεθαίνει και ανασταίνεται , είναι ο Άδωνις.
Σύμφωνα με την παράδοση ο Αδωνις ήταν γιός τουΚινύρα κι της Σμύρνας.
Όταν γεννήθηκε ήταν τόσο πανέμορφο μωρό που μόλις τον είδε η Θεά Αφροδίτη τον ερωτεύτηκε και για να μην τον χάσει τον έβαλε σε μία λάρνακα και τον εμπιστεύθηκε στην Περσεφόνη , την Θεά του κάτω κόσμου.
Όταν όμως ο Αδωνις μεγάλωσε, η Περσεφόνη θαμπωμένη και αυτή από την ομορφιά του, αρνήθηκε να τον επιστρέψει και τότε η Αφροδίτη ζήτησε την συνδρομή του Δία.
Ο πατέρας των Θεών τότε έδωσε τον όμορφο νέο τα 2/3 του χρόνου στην Αφροδίτη και το 1/3 στην Περσεφόνη.
Η Αφροδίτη απαρηγόρητη και με δάκρυα στα μάτια ζήτησε από την Περσεφόνη πίσω τον όμορφο νέο και τότε οι δύο Θεές αποφάσισαν να τον έχουν η κάθε μία για εξι μήνες τον χρόνο.
Η διαμάχη των δύο Θεαινών συμβολίζει και διδάσκει ότι ο Ερωτας μπορεί να νικήσει ακόμη και τον θάνατο !
Από το αίμα του Αδώνιδος γεννήθηκαν τα τριαντάφυλλα και οι παπαρούνες και από τα δάκρια της Αφροδίτης οι ανεμώνες
Ο Αδωνις είναι ένας πανάρχαιος Θεός της ανατολής και η λατρεία του ήταν διαδεδομένη στηνΣυρία την Φοινίκη την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Από εκεί η λατρεία του πέρασε στην Κύπροκαι από την Κύπρο στην Ελλάδα ήδη από τη αρχαική εποχή.
Τα Αδώνεια
Σε ανάμνηση του θανάτου και της αναστάσεως του Θεού ετελούντο κάθε χρόνο τα Αδώνεια. Σε άλλες περιοχές η γιορτή γινόταν στα μέσα του μηνός Βοηδρομίωνος (Αύγουστος – Σεπτέμβριος ) και αλλού, στην κυρίως Ελλάδα την άνοιξη κατά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.
Η δεύτερη ημέρα των εορτασμών η Εύρεσις (ανάστασις) ήταν ημέρα χαράς για την ανάσταση του Θεού εκ νεκρών και την ανάληψή του δίπλα στη Θεά Αφροδίτη για το μισό χρόνο.
Οι Κήποι του Αδώνιδος (Επιτάφιος)
Οι κήποι του Αδώνιδος ήσαν πανέρια η γλάστρες γεμάτες χώμα μέσα στις οποίες έσπερναν και καλλιεργούσαν ειδικά για τα Αδώνεια, πολύτριχο και αλλά φυτά ταχέως αυξανόμενα, καθώς και σιτάρι, κριθάρι, μαρούλι, μάραθο και διάφορα είδη λουλουδιών που τα περιποιούντο επί 8 ημέρες, κατά κύριο λόγο η αποκλειστικά, οι γυναίκες.
Σε κάποια από τα ανά τόπους «Αδώνεια» γίνονταν και μυήσεις σε Μυστήρια του Θεού (Ο Λουκιανός διασώζει ότι οι μύστες θυσίαζαν πρόβατο και έπαιρναν μετάληψη).
Αμέτρητοι οι «θεοί» που… σταυρώθηκαν και αναστήθηκαν!
Ο Κρίσνα, το δεύτερο πρόσωπο της Ινδικής τριάδας αντίστοιχο της χριστιανικής τριάδας, ο οποίος ονομάζεται και «υιός θεού», σταυρώθηκε όπως και ο Ιησούς.
Πρόκειται για την ενσάρκωση του Βισνού.
Οι ουρανοί σκοτείνιασαν την ώρα του θανάτου.
Ο Κρίσνα κατέβηκε στον άλλο κόσμο, και αναστήθηκε την τρίτη μέρα, και ανελήφθη στους ουρανούς.
Ο Κρίσνα, θεωρείται επίσης«άνθρωπος και Θεός» καταρρίπτοντας το χριστιανικό επιχείρημα πως ο Ιησούς ήταν ο πρώτος άνθρωπος-θεός που νίκησε τον θάνατο.
Ο Ασσυροβαβυλώνιος Ταμμούζ (Damuzu) σταυρώθηκε και αναστήθηκε από την Αστάρτη.
Ο Άττις, αποκαλούμενος «ο αμνός του θεού» περνάει το μαρτύριο της σταύρωσης και ανασταίνεται.
Ο Μεξικανός Κετσατκοάτλ θανατώθηκε με σταύρωση και αναστήθηκε την τρίτη μέρα.
Ο Όσιρης σκοτώνεται από τον Σεθ, και ανασταίνεται από την Ίσιδα, ενώ ο γιος τους Ώροςσταυρώνεται μεταξύ δύο κλεφτών.
Ο Όντιν σταυρώθηκε στο δέντρο της ζωής, ενώ ο γιος του Μπάλντερ σκοτώνεται από τον πανούργο Λόκι με γκυ. Αμφότεροι ανασταίνονται.
Οι θεοί ΙΑΩ, και Χέσους σταυρώθηκαν και αναστήθηκαν για να σώσουν την ανθρωπότητα χιλιάδες χρόνια πριν την εμφάνιση του Ιησού.
Ο Ίντρα αναπαριστάται με οπές από καρφιά.
Ο Χαλδαίος Κριτε και ο Ασιάτης Μπαλού αναφέρονται στα αντίστοιχα ιερά τους κείμενα ως«εσταυρωμένοι λυτρωτές».
Ο Αιγύπτιος Θούλις πέθανε στο σταυρό, θάφτηκε, αναστήθηκε και ανήλθε στους ουρανούς.
Ο μύθος της αρπαγής της Περσεφόνης (Αξιόκερσα κατά τα Καβείρια) περιέχει την κάθοδο στον Άδη, την παραμονή εκεί για ένα χρονικό διάστημα και την επιστροφή στη ζωή.
Ο μύθος της Ευρυδίκης.
Ο Ρωμαίος ήρωας Κουιρίνους, σταυρώθηκε και η γη σκοτείνιασε.
Η ανάσταση νεκρών και η νίκη επάνω στο θάνατο, δεν είναι λοιπόν μια ιδέα που γεννήθηκε στον χριστιανισμό.
Στις αρχαίες θρησκείες υπήρξε πληθώρα θεών και ανθρώπων που είτε θυσιάστηκαν και ξαναγύρισαν στη ζωή, ή ήρθαν σε συμφωνία με τις θεότητες του Άδη να μοιράζουν τη ζωή τους ανάμεσα σε δύο κόσμους.
Η ιδέα της ανάστασης πιθανολογείται πως προήλθε από την παρατήρηση της «νεκρανάστασης» της φύσης.
Οι εμπνευστές της χριστιανικής θρησκείας παρέλαβαν τους αρχαίους μύθους, τους άλλαξαν ελαφρώς και τους παρουσίασαν ως δική τους αποκάλυψη.
Κανένας χριστιανός ιερέας δεν έχει απαντήσει ουσιαστικά στο ερώτημα, σε τι ακριβώς διαφέρει η σταύρωση κι η ανάσταση του θεού σας από τις αντίστοιχες των προαναφερθέντων θεών;
Τα βασικά συστατικά του μύθου εμφανίζονται στις παραδόσεις όλων σχεδόν των λαών της Μέσης Ανατολής και όχι μόνο.
Από το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου: “Μυθοπλασία όλες οι θρησκείες της Οικουμένης” (Διατηρήσαμε την ορθογραφία του πρότυπου)
Ή μητέρα τού Ιησού, ή Μαρία, ήταν σύζυγος τού Ιωσήφ.
Ή παρθενογένεση αποτελεί μυθοπλασία.
Ό άγγελος Γαβριήλ απευθύνεται στη Μαρία και την ενημερώνει για την εγκυμοσύνη της: «Ή εγκυμοσύνη θα γίνει από τό Αγιον Πνεύμα. Θά σέ επισκιάσει ή δύναμη τού Υψίστου.
Καί τό βρέφος σου θά όνομασθεί Υίός Θεού»9.
Μετά τή γέννηση τού Ιησού ή μαία απευθύνεται στή Σαλώμη — θεωρείται αδελφή τής Μαρίας. «Παρθένος έγέννησεν ό ού χωρεί ή φύσις αυτής».
Καί άπαντα ή Σαλώμη. «Έάν μή βαλώ τόν δάκτυλόν μου καί ερευνήσω τήν φύσιν αυτής, ού μή πιστεύσω ότι παρθένος έγέννησεν».10
Λέγει ό Ιωσήφ στόν ιερέα γιά τή σύζυγο του Μαρία καί τή γέννηση τού Ίησού: «Καθαρός είμι έξ αυτής». Καί ό ιερεύς απάντησε: «Μή ψευδομαρτύρει αλλά λέγε τό αληθές• έκλεψας τούς γάμους αυτής καί ούκ έφανέρώσας τοις υιοίς τού Ισραήλ, καί ούκ έκλινας τήν κεφαλήν σου ύπό τήν κραταιάν χείρα όπως ευλογηθεί τό σπέρμα σου. Καί Ιωσήφ έσίγησεν». 11
Ή παρθενογένεση καί ή ανάσταση τού Ιησού εμφανίζονται ώς δόγματα, εντελώς όμως έξωκοσμικά καί προϊόντα φαντασίας, ψεύδη καί πλάνη τών συντακτών τών κειμένων τής Καινής Διαθήκης.
Ωστόσο, οί δύο αυτοί μύθοι, έντελώς άντιιστορικοί καί άντεπιστημονικοί, θά αποτελέσουν τά θεμέλια τού χριστιανισμού.
Ή μυθοπλαστική ανάσταση του Χριστού καί ή «άνοδος στόν ουρανό», θά δικαιολογήσουν τόν χαρακτηρισμό του ώς «υίός θεού».
Ούτε τά ευαγγέλια ούτε οί επιστολές τών αποστόλων έχουν ιστορικότητα.
Ή φανταστική παράδοση γιά τή γέννηση τού Ιησού, τήν ανάσταση καί τήν «άνοδο στόν ουρανό» δημιουργήθηκε άπό αρχαίους θρησκευτικούς μύθους. Για τή γέννηση τού βασιλιά Σαργών, τού ιδρυτή τής Βαβυλώνος υπάρχει κείμενο στό οποίο ό μονάρχης ισχυρίζεται: Ή μητέρα μου ήταν παρθένος, ό πατέρας μου άγνωστος. Αποτελούσαν τά αναγκαία στοιχεία γιά νά εμφανισθεί ώς υιός θεού.
Ό Άσσουρμπανιμπάλ βασιλιάς τών Άσσυρίων, έλεγε ότι είναι υίός της Ίστάρ πού τόν γέννησε ώς παρθένος.
Ό Βούδδας θεωρείται υίός τής παρθένου Μάγια.
Ό θεός Άγκνι στις ινδικές Βέδες εμφανίζεται ώς υίός παρθένου. Οί ίδιες δοξασίες καί στους Μογγόλους.
Ακόμη καί οί Πέρσες ισχυρίζονταν ότι ό Ζαρατούστρα ήταν υίός παρθένου, όπως καί ό Μίθρας.
Στή συριακή θρησκευτική μυθολογία ή θεά Άταργάτις γέννησε θεό ώς παρθένος.
Στην αρχαιοελληνική μυθολογία ή Ήρα, σύζυγος τού Διός, γέννησε ώς… παρθένος, τόν “Ηφαιστο.
Στήν Αίγυπτο, ή θεά Ίσις, σύζυγος τού Όσιρι, γέννησε ώς παρθένος τόν θεό Ώρο!
Στόν χριστιανισμό ό μύθος τής παρθενογένεσης οφείλεται σέ λανθασμένη μετάφραση κειμένου τής Π. Διαθήκης. Ή φράση «νέα γυναίκα» — «άλμά» στήν εβραϊκή γλώσσα — μεταφράσθηκε ώς «παρθένος».
Ιδού πώς αποδόθηκε στά ελληνικά φράση τού Ήσαϊα άπό τούς Έβδομήκοντα: «Ιδού ή παρθένος έν γαστρί έξει, καί τέξεται υίόν, καί καλέσεις τό όνομα αυτού Εμμανουήλ»12.
Πρέπει νά σημειωθεί ότι οί Έβδομήκοντα μετέφρασαν τήν Π. Διαθήκη στήν Αίγυπτο, έπί Πτολεμαίου τού Φιλαδέλφου, όπου ή παρθενογένεσις αποτελούσε μυθολογική θρησκευτική παράδοση.
Μετά τή γέννηση τού Ιησού ή μαία είπε στή Σαλώμη: «Παρθένος έγέννησεν ό ού χωρεί ή φύσις αυτής». Καί άπαντα ή Σαλώμη: «Έάν μή βαλώ τόν δάκτυλόν μου καί ερευνήσω τήν φύσιν αυτής, ού μή πιστεύσω ότι παρθένος έγέννησεν»13.
Οί περί τήν Μαρία, κατά τή γέννηση τού Ιησού έκραύγαζαν ότι «βασιλεύς έγεννήθη μέγας τω Ισραήλ»14.
Οί Ίουδαίοι είχαν εξαγριωθεί επειδή κατά τόν Ιωάννη, ό Ιησούς έλεγε: «Είμαι ό άρτος έξ ουρανού». Καί απαντούσαν: «Δέν είναι αυτός ό Ιησούς υίός τοϋ Ιωσήφ πού εμείς γνωρίζομε; Γιατί λέει ότι κατέβηκε άπό τόν ουρανό;»15.
Καί άπαντα ό Ίησούς: «”Οποιος πιστεύει σ’ έμενα θά έχει ζωή αιώνια. Έγώ είμαι ό άρτος τής ζωής»16.
Λέγει ό Ιωσήφ στόν ιερέα γιά τή σύζυγο του Μαρία, τήν μητέρα του Ίησού. «Καθαρός είμι έξ αυτής». Καί ό ιερεύς απάντησε: «Μή ψευδομαρτύρει άλλά λέγε τό αληθές έκλεψας τούς γάμους αυτής καί ούκ έφανέρωσας τοις υιοίς Ισραήλ, καί ούκ έκλινας τήν κεφαλήν σου ύπό τήν κραταιάν χείρα όπως λογηθή τό σπέρμα σου. Καί Ιωσήφ έσίγησεν»17.
Κατά τόν ευαγγελιστή Μάρκο ό Ιησούς είχε αδελφούς καί αδελφές, τέκνα του Ιωσήφ καί τής Μαρίας. Οί μαθητές τού Ιησού εκφράζουν τήν απορία τους γιά τή γέννηση του: «Δέν είναι ό χτίστης, ό γιός τής Μαρίας, αδελφός τού Ιακώβου καί Ίωση καί Ιούδα καί Σίμωνος; Καί δέν είναι έδώ πλάι μας οί αδελφές του;»18.
Ό Ιωσήφ, ό σύζυγος τής Μαρίας, υπέθεσε ότι ή εγκυμοσύνη της προήλθε άπό ένωση της μέ … αγγέλους! Υποπτεύθηκε επίσης μοιχεία! Καί άναλογίστηκε ένα απόσπασμα τής Π. Διαθήκης γιά τήν τιμωρία τών μή ενάρετων γυναικών, τών μοιχευομένων: «Καί άφού τις ποτίσει (ό ιερεύς) μέ νερό, τότε, άν είναι μολυσμένη καί αδίκησε τόν άνδρα της, θά εισχωρήσει σ’ αυτή τό νερό, περιέχει τήν κατάρα, θά πρησθεί ή κοιλιά της καί θά σαπίσει ό μηρός της καί θά καταντήσει γυναίκα – κατάρα ανάμεσα στόν λαό»19.
Κατά τήν Καινή Διαθήκη ή εγκυμοσύνη τής Μαρίας και ή γέννηση τού Χριστού έγινε άπό είσοδο, «έν γαστρί», τού Άγιου Πνεύματος 20
Ή «παρθενογένεση» τού Ιησού θεμελιώνει τόν μύθο ότι είναι «υίός τοϋ θεού».
Καί ό Λούθηρος μεταφράζει τή φράση τού Ήσαϊα όπου αναφέρεται ή εβραϊκή λέξη «άλρά» πού σημαίνει «νέα γυναίκα» μέ τή λέξη… παρθένος! Ή σύνοδος τής Έφέσου τού 331 μ.Χ. θά διακηρύξει ότι ή Παναγία είναι «μητέρα τού θεού»!
Καί προειδοποιεί: “Οποιος δέν αναγνωρίζει τήν Μαρία ώς «μητέρα θεού» καί «άγια παρθένο» είναι καταραμένος!
Στήν καθολική Εκκλησία, στή λειτουργία των ναών ονομάζεται «αειπαρθένος»!
Ό απόστολος Παύλος δέν αναφέρει τή λέξη «παρθένος». «Ό θεός έστειλε τόν υιό του πού γεννήθηκε άπό μιά γυναίκα»21.
Σέ μιά συγκέντρωση παρευρίσκονταν ή μητέρα τού Ιησού καί οί αδελφοί του. ‘Αλλά ό Ιησούς θεωρεί αδελφούς καί μητέρα όσους πιστεύουν στόν ρόλο τους ώς υίός θεού 22!
Ό φιλόσοφος Κέλσος (Β’ αί. μ.Χ.) χαρακτηρίζει μύθο τήν παρθενογένεση καί προσωπικό εφεύρημα τού Χριστού. Στήν πραγματικότητα, γράφει ό Κέλσος, ό Χριστός είναι καρπός τών ερωτικών σχέσεων τής Μαρίας μέ ένα Ρωμαίο στρατιώτη, τόν Ρanthera. Πρόκειται επομένως περί μοιχείας. Ό Ιησούς δηλαδή υπήρξε τέκνο εξώγαμο. Κατά τούς θεολόγους τό όνομα Ρanthera αποτελεί παράφραση τής λέξης παρθένος. Ό Ιησούς δέν είναι υίός παρθένου άλλά τούΡanthera . Τήν άποψη αυτή καταγράφει ό Ώριγένης σέ κείμενο του κατά τού Κέλσου 23.
Ή «παρθενογένεση» τού Χριστού αποτελεί μίμηση τών αρχαιότερων μύθων πού εμφανίζουν τούς δυνάστες — αυτοκράτορες — μονάρχες, τυράννους κ.λπ. — ώς υιούς θεών, όπως στίς περιπτώσεις τών φαραώ τής Αιγύπτου καί τού Ρωμαίου αυτοκράτορα Αυγούστου.
Ή εγκυμοσύνη τής Μαρίας άπό τόν ‘Αγιον Πνεύμα προκάλεσε χλευασμούς στόν κόσμο τών Ιουδαίων.
Ή λέξη πνεύμα — «Ρουάχ» στά εβραϊκά — είναι θηλυκό. Καί αναφωνούσαν: Πώς είναι δυνατόν νά μείνει έγκυος άπό… γυναίκα;
Στήν Καινή Δι
