BBC: Γιατί έχει σημασία η μοίρα της Ελλάδας, εκτός Ελλάδας;

«Ξέρουμε πως οι στιγμές αγωνίας που περνάει η Ελλάδα δεν τέλειωσαν, το μέλλον της χώρας είναι αβέβαιο. Αλλά η μοίρα της Ελλάδας έχει σημασία για τον ευρύτερο κόσμο; Έχει καμία σημασία εάν ακριβώς η Ελλάδα εγκαταλείψει την Ευρωζώνη ή ακόμα και την Ευρωπαϊκή Ένωση;» διερωτάται το BBC σε άρθρο του διπλωματικού ανταποκριτή του, James Robbins.

«Η πιο σύντομη απάντηση είναι ναι» συνεχίζει. «Πολύς κόσμος, όχι βέβαια όλος, πιστεύει πως η συμμετοχή της στη «Λέσχη της Ευρώπης» είναι μια εγγύηση σταθερότητας κάτι που της το έχουν αρνηθεί πολλές φορές στο παρελθόν.»

«Τα τελευταία 100 χρόνια, η Ελλάδα έχει περάσει από διάφορες καταστάσεις: από δημοκρατία σε δικτατορία και από στρατιωτικό νόμο σε εμφύλιο πόλεμο. Ο υπόλοιπος κόσμος επιθυμεί τώρα να σταθεροποιηθεί η κατάσταση κάτω από τη δημοκρατική ομπρέλα. Αυτό που μας δείχνει η Ιστορία είναι ότι για γεωγραφικούς και άλλους λόγους, η μοίρα της Ελλάδας ξεπερνάει κατά πολύ τα σύνορά της», αναφέρει το άρθρο.

Η χώρα που κυοφόρησε το έμβρυο της δημοκρατίας, έχει βιώσει υγιείς δημοκρατικές συνθήκες μόνο τα τελευταία 40 χρόνια, αναφέρει το άρθρο. Προηγουμένως, η Ελλάδα βρέθηκε στο «γύψο» των συνταγματαρχών από τους οποίους κατάφερε να ξεφύγει το 1974. Ακόμη πιο πίσω, τριάντα χρόνια ακριβώς, το 1944, ο Τσόρτσιλ και ο Στάλιν χώριζαν την Ευρώπη και φυσικά τα Βαλκάνια στα δύο οδηγώντας, ουσιαστικά, τον μεταπολεμικό κόσμο στην περίοδο του «Ψυχρού Πολέμου».

Ο Τσόρτσιλ ζήτησε από τον Στάλιν να του επιτρέψει να διευθετήσει η Μ. Βρετανία τα ζητήματα στα Βαλκάνια. Έτσι, πήρε ένα μολύβι και έγραψε σε ένα χαρτί: (Ρουμανία: Ρωσία 90% και το 10% στους άλλους – Ελλάδα: Μεγάλη Βρετανία 90% και το 10% στους άλλους). Κάπως έτσι λύθηκε το θέμα σε ποιον θα… ανήκει η Ελλάδα. Βέβαια, εκ των υστέρων έγιναν κάποιες διορθώσεις στις σημειώσεις του Τσόρτσιλ, αλλά η ουσία της υπόθεσης ήταν ότι η Μ. Βρετανία -με την επίρρωση των ΗΠΑ- πήραν στη σφαίρα επιρροής τους την Ελλάδα. Επιπλέον, πανούργος ων, ο Τσόρτσιλ έθεσε τις βάσεις ώστε η τότε ισχυρή κομμουνιστική ομάδα που είχε βγει από τα νάματα της αντίστασης κατά των ναζί, δεν θα υπερίσχυε με κανένα τρόπο. Η επικίνδυνη επίσκεψή του στην Αθήνα, τα Χριστούγεννα του 1944, και η συνάντησή του με τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, κατέδειξε τη θέλησή του να μην διαρραγεί το status quo στην Ελλάδα. Το σχέδιό του πέτυχε, μόνο που η Ελλάδα χρειάστηκε να περάσει μέσα από τις αιματοβαμμένες πύλες του εμφύλιου πολέμου.

Χρόνια μετά, ο Στάλιν έγινε… Πούτιν και ο Τσόρτσιλ μετεξελίχθηκε σε… Ευρωπαίοι δανειστές, ωστόσο το διακύβευμα είναι ισχυρό ακόμη: αν η Ελλάδα αποχωρήσει από την Ευρώπη, τότε είναι πολύ πιθανό να προσχωρήσει στη ρωσική σφαίρα επιρροής. Να κάτι που δεν ήθελαν με τίποτα οι ξένοι να πράξει ο Τσίπρας, αναφέρει το άρθρο. Αν και αυτά που πρόσφερε ο Πούτιν στον Τσίπρα είναι ελάχιστα, αρκετοί αναλυτές επιμένουν πως υπάρχουν πολλές ευκαιρίες στην Ελλάδα για τη Ρωσία. Δεν είναι και λίγοι που πηγαίνουν το πράγμα ακόμη πιο μακριά. Λένε, δηλαδή, ότι αν η Ελλάδα φύγει από την ΕΕ και πέσει στην αγκαλιά της Ρωσίας, τότς είναι πιθανό να αποχωρήσει και από το ΝΑΤΟ. Με ό,τι αυτό σημαίνει για τη σταθερότητα στην περιοχή της Μεσογείου. Ακόμη και αν αυτό το σενάριο είναι τραβηγμένο, άπαντες είναι σίγουροι πως ο Πούτιν θα ήθελε πολύ να παίξει ένα αποσταθεροποιητικό ρόλο στο νότο της Ευρώπης.

Από γεωγραφικής άποψης, αναφέρει το BBC, η Ελλάδα είναι άκρως σημαντική, καθώς έχει στην κατοχή της πάρα πολλά νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου. Είναι το ακρογωνιαίος λίθος της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Εξ ου και λίγα χρόνια μετά την Μεταπολίτευση, οι Ευρωπαίοι έσπευσαν να την εντάξουν στην τότε ΕΟΚ. Ήθελαν να «επιβάλλουν», με δημοκρατικό τρόπο αυτή τη φορά, τη σταθερότητα σε μια χώρα που για χρόνια την είχε απολέσει. Το 1979, ο σερ Ίαν Γκίλμπουρ, εξέχων μέλος του βρετανικού ΥΠΕΞ, επί εποχής Θάτσερ, είχε πει ότι η Ελλάδα πρέπει να μπει στην ΕΟΚ για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους. Θεωρούσε πως ήταν μια πρόκληση και μια ευκαιρία».

Αυτό ακριβώς παραμένει και τώρα η Ελλάδα για την υπόλοιπη Ευρώπη, καταλήγει το άρθρο. Πάνω από όλα είναι μια πρόκληση, χωρίς να έχει χαθεί η ευκαιρία.