………….. “Τί να κάνω, τί να κάνω….”
“Δεν περνάει κι η ώρα, κατάλαβες…;”
“Ρε λες… Ρε λες να…;”
“Δεν είναι κακή ιδέα αλλά πάλι…;”
“Χανάααααν…”
“Χανάν μωρό μου…”
“….. Με φώναξες Μουχάμαντ…;”
“Γουστάρεις καμιά βολτίτσα μωρό μου…;”
“Μα δεν είπαμε πως μαγειρεύω σήμερα, και μάλιστα το αγαπημένο σου φαί, Μαγκλούπα…; Πλάκα πλάκα μωρό μου δεν πετάγεσαι μέχρι απέναντι να πάρεις ένα κουνουπίδι ακόμα, και δυο τρία φύλλα δάφνη…;”
“Αααααχ, άλλα της λέω εγώ άλλα λέει αυτή…”
“Τι λες βρε μωρό μου κοίτα πως είμαι, τώρα αλάτισα το κοτόπουλο…”
“….Έλα έλα ντύσου βάλ’ το κοτόπουλο στο ψυγείο, και πάμε βολτίτσα….”
“Και τα παιδιά…;”
“Ετοίμασε και τα παιδιά, πάμε βολτίτσα πες τους…”
“….Και…, πού θα μας πας μωρό μου…;”
“Ε κάπου εδώ κοντά λέω να πάμε να μην ταλαιπωρηθούμε κι όλας, Ιταλία, Ελλάδα, καμιά Γαλλία, άντε το πολύ πολύ να φτάσουμε ως τη Γερμανία και βλέπουμε…. Άντε όμως τα παιδιά ετοίμασε μην κάνουμε μια ώρα…”
“Βρε μωρό μου, μήπως να τ’ αφήναμε σήμερα να πηγαίναμε αύριο μεθαύριο να φτιάξω σήμερα και τη Μαγκλούπα…;”
“Έλα αγάπη…Τελείωνε κι εγώ πάω να ετοιμάσω τη βάρκα…”
“Βρε μωρό μου…”
“Έλα έλα τελείωνε ά και που ‘σαι…; Πες το και στο Μπαράκ και στη Χαμπίμπα, άμα γουστάρουνε να πάρουνε κι αυτοί τα παιδιά να πάμε παρέα…. Θα ‘ναι κι άλλοι…”
“Πρόλαβες και το πες και σ’ άλλους βρε μωρό μου και ‘γω είμαι μέσα και αλατίζω…; Ποιοι θα ‘ναι…;”
“Ε θα ‘ναι καμιά 50αριά εξήντα άτομα, να πάμε παρεΐτσα…”
“Βρε μωρό μου μήπως ο καιρός…., κοίτα απ’ έξω, απ’ το πρωί δεν έχει σταματήσει να φυσάει….”
“Λοιπόν εγώ πάω να ετοιμάσω τη βάρκα, κι εσύ ετοιμάσου, πάρε και τηλέφωνο τα παιδιά που ‘παμε…”
“Αχ βρε μωρό μου… Αχ κι άμα σου μπει κάτι στο κεφάλι… Καλά τί ετοιμασίες θα πας να κάνεις στη βάρκα, θ’ αργήσεις…;”
“…Ούτε μισάωρο δεν θα κάνω, δέκα δώδεκα χιλιάρικα θα πάω να δώσω στο δουλέμπορο και…”
“Σε ποιον…;”
“Σ’ αυτό το μαλάκα μωρέ με τις εκδρομές… Η αλήθεια βέβαια είναι ότι είναι ψιλοακριβούτσικος αλλά,” “έλα έλα ετοίμασε τα παιδιά, ετοιμάσου κι εσύ, κι έρχομαι…”
“Βρε μωρό μου τα παιδιά σκέφτομαι… Μήπως αρρωστήσουν…;”
“Βρε μια μανία με τις ανησυχίες σου κάθε φορά, μια μανία γαμώτ…”
“Κι η θάλασσα βρε μωρό μου, μήπως δεν είναι για τέτοια εποχή…;”
“Λοιπόν ετοίμασε τα παιδιά κι έρχομαι… Μια χαρά είναι η θάλασσα, να μυρίσουν και λίγο ιώδιο που ‘ναι όλη μέρα μέσα,” “θα ‘χει κι άλλα εκεί…”
“Στη βάρκα…;”
“Ε δεν θα ‘χει καμιά τριανταριά σαρανταριά, να ξεδώσουν εκεί, να γίνει της πουτάνας…;”
“Αχ βρε μωρό μου, αχ βρε μωρό μου πόσο πεισματάρης είσαι…” “Ας άκουγα μια φορά, ένα…”
Μην το πεις…
Μην το πεις αγαπητή Χανάν μην το πεις !!!
Γιατί ας άκουγα κι εγώ μια φορά Χανάν, μία, έναν, έναν απ’ όλους αυτούς που μιλάνε και ξαναμιλάνε για “προσφυγικό πρόβλημα” να πει πως : “δεν είναι το πρόβλημα ο πρόσφυγας αλλά αυτός που τον δημιουργει !”
Να πει Χανάν πως : “δεν τη βίδωσε μια μέρα στην κάθε Χανάν να μπει με την οικογένεια της σε μια βάρκα και να φύγει γιατί βαρέθηκε σπίτι της αλλά γιατί το σπίτι της έπεσε!”
Να πει πως : “δεν άφησε το φαγητό στη μέση για να το φάει την επομένη αλλά γιατί απλά, δεν είχε φαγητό !“
Να πει, – που να του πει ο παπάς στ’ αυτί κι ο διάκος στο -, (“άστο Χανάν δικό μου είναι αυτό”), πως : “κανείς δεν έβαλε ξαφνικά τα παιδιά του σε μια βάρκα για να μυρίσουν κι αυτά ιώδιο αλλά για να μη μυρίσουν κι αυτά άλλο, ό,τι μυρίζει μετά από κάθε βομβαρδισμό!”
Να πει Χανάν επιτέλους πως :“ δεν είναι το θέμα πού θα στείλουμε τους πρόσφυγες και πού θα πάνε, αλλά πού θα ‘πρέπε να ‘χαν πάει όλοι όσοι τους δημιουργούν”, “γιατί απλά είναι γνωστό πού θα ‘πρεπε να τους στείλουμε…”
Να πει…
Άστο Χανάν γιατί όπως βλέπεις ξαναρχίζουν και μιλάνε, οπότε το μόνο που προλαβαίνω τώρα να σου πω, είναι “να προσέχεις” κι ένα :, “καλό ταξίδι…”
Μανόλης Πετράκης
φωτο: Wikipedia
