Κινηματογραφική Λέσχη
του Χάρη Αναγνωστάκη
ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ
Οι ταινίες που προβάλλονται στις κινηματογραφικές αίθουσες από την Πέμπτη (27/9).
Με δέκα νέες ταινίες και μία επανέκδοση από τη σπουδαία σοβιετική σχολή, ανοίγει η τελευταία εβδομάδα του Σεπτεμβρίου, αναδεικνύοντας για μία ακόμη φορά το πρόβλημα συντονισμού ή συνεννόησης των εταιρειών διανομής, αλλά και την υπερπροσφορά, που μπορεί να συμπαρασύρει ακόμη και καλές παραγωγές. Ευτυχώς, αυτή την εβδομάδα η ταινία που ξεχωρίζει, με διαφορά, είναι μία και μοναδική και είναι αυτή του τρομερού παιδιού του αμερικανικού σινεμά Σπάικ Λι, που όμως έπιασε τα.. 60. Πρόκειται για την αντιρατσιστική αστυνομική περιπέτεια “Η παρείσφρηση” με πρωταγωνιστή τον Τζον Ντέιβιντ Ουάσιγκτον, γιο του διάσημου Ντένζελ Ουάσιγκτον.
Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
“Η παρείσφρηση”
(“BlacKkKlansman”) Αμερικανική δραματική αστυνομική περιπέτεια του 2018 σε σκηνοθεσία του Σπάικ Λι με τους Τζον Ντέιβιντ Ουάσιγκτον, Άνταμ Ντράιβερ, Τόφερ Γκρέις, Λόρα Χάριερ κα.
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία από τον Σπάικ Λι, του αφροαμερικανού σκηνοθέτη, που γνωρίσαμε, εδώ στην Ελλάδα, το 1989, με το συμπαθέστατο αντιρατσιστικό φιλμ “Κάνε το σωστό”, στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο ίδιος. Μέσα σε αυτά τα 30 χρόνια ο Λι έκανε αρκετές ταινίες λιγότερο ή περισσότερο καλές, αλλά σχεδόν πάντα με το γνωστό “οργισμένο” του ύφος. Μπορεί ο Λι να έπιασε τα 60, αλλά παραμένει ο “οργισμένος” εκφραστής του κινήματος ενάντια στην καταπίεση της φυλής του, αλλά και όλων όσων υφίστανται το ρατσισμό, το δεσποτισμό ή την απολυταρχία, αλλά σίγουρα πλέον καλλιτεχνικά πιο ώριμος.
Με την τελευταία του ταινία, που βραβεύτηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής των Κανών, καταφέρνει να μιλήσει πειστικά για το φούντωμα του ρατσισμού στις ΗΠΑ, γιατί όχι και σε όλο τον πλανήτη, αλλά και για το μίσος, τα στερεότυπα που κυριαρχούν εδώ και πολλές δεκαετίες, την πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί, γενιές ολόκληρες και ταυτόχρονα να υπηρετήσει με συνέπεια και δυναμισμό το κινηματογραφικό είδος της αστυνομικής περιπέτειας.
Το πολύ καλά δουλεμένο σενάριο των Τσάρλι Γάτστελ, Ντέιβιντ Ρομπίνοβιτς, Κέβιν Γουίλμοτ και του ίδιου του σκηνοθέτη, που βασίζεται σε αληθινή ιστορία, αφορά ένα αφροαμερικανό αστυφύλακα, τον πρώτο που μπαίνει στο αστυνομικό τμήμα ενός επαρχιακού τμήματος (στο Κολοράντο Σπρινγκς), στην ταραγμένη δεκαετία του ‘70. Αφού αντιμετωπίζεται με δυσπιστία και από ορισμένους συναδέλφους του περιφρονητικά για το χρώμα του, γρήγορα αναλαμβάνει, με δική του πρωτοβουλία, μια αποστολή, που φαντάζει αδιανόητη. Να παρεισφρήσει στη ρατσιστική οργάνωση Κου Κλουξ Κλαν. Σε αυτή την αποστολή θα συνεργαστεί με ένα λευκό Εβραίο συνάδελφό του και θα έχει, παραδόξως, την αρωγή των προϊσταμένων του.
Έτσι, μέσα σε αυτό το πρωτότυπο και άκρως ενδιαφέρον θέμα, ο Σπάικ Λι θα έχει την ευκαιρία να μιλήσει για τον ρατσισμό και την ηλιθιότητα που τον συνοδεύει -υπάρχουν σκηνές απίστευτα διασκεδαστικές, με πρωταγωνιστές τα μέλη της Κου Κλουξ Κλαν, όπως αυτές με τις οποίες δέχονται το μαύρο ήρωά του από τηλεφώνου ως παράδειγμα λευκού “πατριώτη”. Ακόμη η ταινία μιλά για την πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί οι άνθρωποι όταν ένας μαύρος αγωνιστής, με καταγωγή από την Αφρική, ομολογεί ότι ως παιδί, θαύμαζε τον Ταρζάν στην τηλεόραση, που πλάκωνε στις σφαλιάρες τα “αδέρφια” του. Φυσικά δεν θα αφήσει ασχολίαστο και το φυλετικό μίσος που παραμένει στα ύψη, εδώ και δεκαετίες. Από τη “Γέννηση ενός Έθνους” (αριστουργηματική τεχνικά αλλά ρατσιστική ταινία του 1915 που γύρισε ο Γκρίφιθ και δείχνει ορισμένα πλάνα ο Λι) μέχρι και σήμερα, στους δρόμους της Αμερικής.
Η σκηνοθεσία του Σπάικ Λι δυναμική, με καλούς ρυθμούς και σωστή την κορύφωση της αγωνίας, αλλά και του δράματος, έχει υπέροχες στιγμές (όπως τα κάδρα με τις πρόσωπα νεαρών μαύρων ή τη φούσκα τρόμου που προκαλούν τα γελοία και συνάμα επικίνδυνα ανθρωπάκια της “οργάνωσης ΚΚΚ”. Σίγουρα στα ατού της ταινίας και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, με πρώτο και καλύτερο τον Τζον Ντέιβιντ Ουάσιγκτον, γιου του διάσημου ηθοποιού Ντένζελ Ουάσιγκτον. Ο νεαρός, που κάνει εδώ τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεγάλη οθόνη, δεν θα είναι περίεργο να είναι ο νέος μαύρος σταρ του αμερικανικού κινηματογράφου. Επαρκέστατοι και οι άλλοι ηθοποιοί δίπλα στον πρωταγωνιστή, ενώ μία σύντομη αλλά ξεχωριστή εμφάνιση κάνει και ο θρυλικός, 90χρονος πια Χάρι Μπελαφόντε, ο οποίος διηγείται στους νέους ένα περιστατικό όπου μέλη της Κου Κλουξ Κλαν έκαψαν ζωντανό ένα μαύρο στις αρχές του αιώνα και εκατοντάδες άνθρωποι απολάμβαναν το θέαμα ή απλώς παρατηρούσαν..
ΑΘΗΝΑ: ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΕΛΛΩ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΖΕΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΝΑΝΑ – ΤΡΙΑΝΟΝ ΘΕΣ/ΚΗ: ΕΛΛΗΝΙΣ – ΟΛΥΜΠΙΟΝ κ.α.
ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΗ
Bel Canto
(Bel canto) Αμερικανική δραματική περιπέτεια του 2018 σε σκηνοθεσία Πολ Γουέιτζ με τους Τζούλιαν Μουρ, Κεν Γουατανάμπε, Κριστόφ Λαμπέρ κα.
Αν οι καλές προθέσεις αρκούσαν τότε ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Έτσι κι εδώ με την ταινία του Πολ Γουέιτζ που έχει μεν τις καλές προθέσεις, αλλά το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον αδιάφορο – ίσως στο βίντεο κάποιο βράδυ που θες να σκοτώσεις την ώρα σου. Κι αυτό διότι ενώ ο σκηνοθέτης θέλει να πει ότι η χειρότερη βία απ’ όλες είναι η κρατική και να σχολιάσει τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ θύτη και θύματος, τελικά καταφέρνει να αραδιάσει μια σειρά από κοινοτυπίες απ’ τις οποίες βαλλόμαστε ανηλεώς καθημερινά: Η υποκρισία των πολιτικών, ο γιατρός που κρύβει την ιδιότητά του και πατά τον όρκο του για να σωθεί ο ίδιος, ο πατέρας που λατρεύει την όπερα και ο γιος ακούει κάτι θορύβους σαν μουσική, ο σκληρός αντάρτης, που αφήνει το όπλο και τρέχει πίσω από μια μπάλα, ο μεγαλοεπιχειρηματίας που κρύβει έναν αλτρουιστή, ο έρωτας που υπάρχει ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, η σαπουνόπερα που γοητεύει την αντάρτισσα… Κι όλα αυτά κινηματογραφημένα υποτονικά, άνευρα, χωρίς το στοιχειώδη ρυθμό που απαιτείται σε αυτού του είδους ταινίες.
Το θέμα της ταινίας αφορά μια διάσημη σοπράνο που βρίσκεται σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής για να δώσει ένα πριβέ κονσέρτο προς τιμήν ενός Ιάπωνα βιομηχάνου, ο οποίος τη θαυμάζει υπερβολικά και παρουσία επιχειρηματιών, πολιτικών και διπλωματών. Η βίλα στην οποία γίνεται το κονσέρτο καταλαμβάνεται από αντάρτες που απαιτούν την απελευθέρωση των φυλακισμένων συντρόφων τους και όλοι μαζί αναγκάζονται να συμβιώσουν και να έρθουν πιο κοντά, περιμένοντας την πρόοδο των διαπραγματεύσεων με το καθεστώς.
Στο ρόλο της σοπράνο η Τζούλιαν Μουρ μάλλον είναι αστεία, ειδικά όταν κάνει ότι τραγουδάει. Δίπλα της διασώζεται ο Κεν Γουατανάμπε, ενώ ο πάλαι πότε “ωραίος” πρωταγωνιστής δυναμικών περιπετειών Κριστόφ Λαμπέρ μοιάζει με καρικατούρα του εαυτού του, τέλεια ενταγμένος στο αποτέλεσμα της ταινίας.
“Το Ατελιέ”
(L’ Atelier) Γαλλική κοινωνική ταινία του 2017 σε σκηνοθεσία του Λοράν Καντέ, με τους Ματιέ Λουτσί, Μαρίνα Φοΐς κα.
Κοινωνική ταινία χαρακτήρων και υπερβολικών διαλόγων, όπως συνηθίζει να κινηματογραφεί ο Καντέ (“Ανάμεσα στους τοίχους”), η οποία μιλά για τη σημερινή νεολαία της Γαλλίας η οποία ψάχνεται έχοντας να αντιμετωπίσει μία υποκριτική κοινωνία.
Σε μια κωμόπολη της νότιας Γαλλίας, ένας νεαρός αποφασίζει να παρακολουθήσει ένα εργαστήριο δημιουργικής γραφής, όπου μια ομάδα νέων ανθρώπων έχει επιλεγεί να γράψει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με τη βοήθεια μιας διάσημης συγγραφέως. Σύντομα ο νεαρός θα συγκρουστεί με τη συγγραφική ομάδα και συνάμα θα γοητεύσει τη συγγραφέα…
“Η συνάντηση”
(“The place”) Ιταλική παραγωγή του 2018, σε σκηνοθεσία του Πάολο Τζενοβέζε με τον Βαλέριο Μαστραντρέα κα.
Ιδιότυπη ταινία χαρακτήρων του σκηνοθέτη των “Τέλειων ξένων”, που παρότι παρακολουθεί ανθρώπους γύρω από ένα τραπέζι να συζητούν τραβά το ενδιαφέρον ως ένα σημείο, γιατί δεν αποκλείεται να προκληθούν και χασμουρητά.
Ένας μυστηριώδης άνδρας κάθεται κάθε μέρα στο ίδιο τραπέζι ενός μπαρ, όπου συναντά αγνώστους επισκέπτες. Ο καθένας απ’ αυτούς έχει μια διαφορετική επιθυμία, την οποία ο ίδιος πρόκειται να εκπληρώσει, με παράξενα ανταλλάγματα….
“Οίκτος”
Ελληνική παραγωγή του 2017 σε σκηνοθεσία του Μπάμπη Μακρίδη, με τους Γιάννη Δρακόπουλο, Εύη Σαουλίδου, Μάκη Παπαδημητρίου, Κώστα Ξυκομηνό κα.
Κοινωνική ταινία, με έντονα κωμικά και δραματικά στοιχεία από τον Μπάμπη Μακρίδη, ο οποίος συνεργάστηκε στο σενάριο με τον Ευθύμη Φιλίππου, για να δημιουργήσει το πορτρέτο ενός ανθρώπου που τρέφεται από τον οίκτο των συνανθρώπων του.
Όταν η γυναίκα ενός μεσήλικα δικηγόρου πέφτει σε κώμα ο κοινωνικός περίγυρος σπεύδει να του συμπαρασταθεί. Ικανοποιημένος από τη συμπόνια και την ευγένεια των συνανθρώπων του, ο δικηγόρος εθίζεται τόσο πολύ, που δυστυχεί όταν είναι χαρούμενος και χαίρεται όταν είναι δυστυχισμένος, ενώ δεν δέχεται τις δυσκολίες της ζωής των άλλων, παρά μόνο τη δική του…
“Μια μικρή χάρη”
(“A simple favor”) Αμερικανικό θρίλερ του 2018 σε σκηνοθεσία Πολ Φέιγκ, με τις Άννα Κέντρικ και Ντάρσι Μπελ.
Ακόμη ένα γυναικείο θρίλερ, με μπόλικο μυστήριο, συνωμοσίες και αναπάντεχο φινάλε και με όλες τις συνταγές του είδους, που νομίζεις ότι πλέον έχει εξαντληθεί. Μία μαμά μπλόγκερ, αναζητά την αλήθεια πίσω από την εξαφάνιση της καλύτερης φίλης της.
Searching
(“Searching”) Αμερικανικό θρίλερ του 2018 σε σκηνοθεσία του Ανίς Τσαγκαντί, με τους Τζον Τσο, Ντέμιτρα Μέσινγκ κα.
Ακόμη ένα θριλεράκι, αυτή τη φορά γυρισμένο (τουλάχιστον αυτή την αίσθηση δίνει) εξ ολοκλήρου μέσα από έναν υπολογιστή, ο οποίος είναι και το μοναδικό σκηνικό.
Δεκαεξάχρονο κορίτσι εξαφανίζεται και οι τοπικές αρχές την αναζητούν. Αφού περάσουν 36 ώρες, ο πατέρας της αποφασίζει να ψάξει εκεί που κανείς δεν έχει κοιτάξει. Εκεί που κρύβονται πολλά απ’ τα μυστήρια σήμερα: Στον υπολογιστή της κόρης του…
“Τι θα πει ο κόσμος”
(“What Will People Say”) Διεθνής παραγωγή (Νορβηγία, Δανία, Γαλλία, Σουηδία, Γερμανία) του 2017 σε σκηνοθεσία της Ιράμ Χακ, με την Μαρία Μοζντάχ.
Παίρνοντας μία ακραία και αφόρητα εξαντλητική ιστορία θανάσιμης καταπίεσης ιστορία, που αφορά μία νεαρή κοπέλα από το Πακιστάν η οποία θα ζήσει τον εφιάλτη των “παραδόσεων” της χώρας της και έχοντας απέναντί της και τους “σκοταδιστές” γονείς της. Μια δεκαεξάχρονη κοπέλα στο σπίτι της, με την οικογένειά της, είναι η τέλεια Πακιστανή κόρη, ενώ έξω, παρέα με τους φίλους της είναι μία συνηθισμένη Νορβηγίδα. Όταν ο πατέρας της την ανακαλύπτει στο κρεβάτι με το φίλο της, οι γονείς της αποφασίζουν να την τιμωρήσουν για παραδειγματισμό. Την απαγάγουν και την στέλνουν στο Πακιστάν να ζήσει με τους εκεί συγγενείς της οικογένειας και να μάθει τις παραδόσεις της χώρας της…
“Κιν”
(“Kin”) Αμερικανική περιπέτεια των Τζος και Τζόναθαν Μπέικερ, με τους Τζακ Ρέινορ, Μάιλς Τρούιτ, Τζέιμς Φράνκο κα.
Περιπέτεια δρόμου και φαντασίας, με γκάνγκστερ, μοτοσικλετιστές, αλλά και οικογενειακά δράματα, ανάκατα και δίχως συνοχή.
Ο πρώην κατάδικος και ο υιοθετημένος μικρός αδελφός του μπαίνουν στο στόχαστρο ενός εκδικητικού εγκληματία και δύο στρατιωτών από άλλο πλανήτη. Για να ξεφύγουν τρέπονται σε φυγή αρματωμένοι με ένα μυστήριο όπλο που είναι και η μοναδική ασπίδα προστασίας τους. |
“Ο Μικροπόδαρος”
(“Smallfoot”) Αμερικανική ταινία κινούμενων σχεδίων από τον Κάρεϊ Κερκπάτρικ.
Μεταγλωττισμένη χαριτωμένη παιδική ταινία κινούμενων σχεδίων, που βγαίνει σε πάνω από 60 αίθουσες. Ένα νεαρό και έξυπνο Γέτι ανακαλύπτει κάτι που πίστευε ότι δεν υπήρχε. Τον άνθρωπο. Η ανακάλυψή του θα του φέρει δόξα και μια ευκαιρία να κερδίσει το κορίτσι των ονείρων του…
Προβάλλεται σε περισσότερες από 60 αίθουσες.
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ
“Ο Πατέρας του Στρατιώτη”
(“Jariskatsis mama”) Σοβετική ταινία του 1965 σε σκηνοθεσία Ρέζο Σκέιντζε με τους Σέργκο Ζαχαριάντζε, Βλάντιμιρ Πριβάλτσεφ, Αλεξάντρ Ναζάροφ κα.
Πολεμικό δράμα του Ρέζο Σκέιντζε, στο πλαίσιο των ηρωικών ταινιών που γυρίζονταν εκείνη την εποχή από τη Σοβιετική Ένωση. Ωστόσο, η ταινία είναι εξαιρετικά γυρισμένη, με λυρισμό και αναδεικνύοντας την εσωτερική μελαγχολία του πρωταγωνιστή Ζαχαριάντζε, ο οποίος είναι συγκλονιστικός στο ρόλο ενός ηλικιωμένου αγρότη, που φτάνει ακόμη και στην πρώτη γραμμή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου για να βρει τον γιο του.
ΠΡΟΣΩΠΑ
Δέκα χρόνια από το θάνατο του Πολ Νιούμαν
Ο Πολ Νιούμαν στις 26 Σεπτεμβρίου του 2008 κλείνει για πάντα τα μοναδικά γαλάζια μάτια του, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιου εύρους έργο στον κινηματογράφο και στο θέατρο, μια σημαντική παρακαταθήκη με τους αγώνες του για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ειρήνη και τον αφοπλισμό, το φιλανθρωπικό του έργο, ελάχιστα κουτσομπολιά από την προσωπική του ζωή, την πολυαγαπημένη και μόνιμη σύντροφό του και ικανότατη ηθοποιό, Τζόαν Γούντγουορντ, δυο γιους και μια κόρη.
Ο θρυλικός σκηνοθέτης Τζον Φορντ όταν είχε δει τον Τζον Γουέιν να παίζει για πρώτη φορά (στο κλασικό γουέστερν “Ταχυδρομική Άμαξα” και να κουνά το στόμα του σα να προσπαθούσε να μασήσει πέτρες, του είχε πει ότι “ο ηθοποιός δεν παίζει με το στόμα του, αλλά με τα μάτια του”. Ήταν φανερό ότι ο Πολ Νιούμαν είχε ένα τεράστιο φυσικό προσόν από κούνια. Είχε αυτά τα μάτια που όταν ένας ικανός σκηνοθέτης μπορούσε να εγκλωβίσει με την κάμερα, να πιάσει τη ματιά του, είχε από χέρι μια επιτυχία. Γιατί μπορεί ο Νιούμαν να είναι τα “διασημότερα γαλάζια μάτια” του κινηματογράφου, αλλά ακόμη και σε ασπρόμαυρα φιλμ, αυτό που κέρδιζε και μαγνήτιζε το θεατή ήταν η ματιά του. Είτε ερμηνεύοντας ρόλους σαν οργισμένος νέος ή επαναστάτης, είτε σαν ιδιοφυής απατεώνας ή ακόμη και σαν νικημένος από τη ζωή. Ήταν ένας προικισμένος ηθοποιός που κατάφερε να παίξει μία τεράστια γκάμα ρόλων, πολλές φορές με τεράστια επιτυχία και ταυτόχρονα με τα σαρκώδη του χείλη να ρουφήξει τη λατρεία εκατομμυρίων γυναικών σε όλο τον κόσμο, αλλά και τη βαθιά εκτίμηση όλων των φίλων του κινηματογράφου.
Αχρωματοψία
Ο Πολ Λέοναρντ Νιούμαν, γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 1925, στο Κλίβελαντ του Οχάιο και υπήρξε ο δεύτερος γιος των Άρθουρ και Θερέσα Νιούμαν. Λάτρης της ταχύτητας και του κινδύνου, ο Νιούμαν θέλησε να γίνει πιλότος κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ευτυχώς για τον κινηματογράφο, διεγνώσθη με αχρωματοψία! Αυτή η παραδοξολογία για έναν Πολ Νιούμαν, τον απέτρεψε να γίνει πιλότος και ακόμη περισσότερο η τύχη να μείνει ζωντανός από έναν πόλεμο, καθώς γλύτωσε από σύμπτωση μια αποστολή αυτοκτονίας στην Οκινάουα.
Με το τέλος του πολέμου, ολοκλήρωσε τις σπουδές του και αργότερα σπούδασε υποκριτική στο πανεπιστήμιο Γέιλ και υπό την εποπτεία του Λι Στράσμπεργκ στο Actor’s Studio της Νέας Υόρκης, όπως και ο Μάρλον Μπράντο, τον οποίο δεν συμπάθησε ποτέ. Τα πρώτα του θεατρικά βήματα τα έκανε στο Μπρόντγουεϊ στο “Πικνίκ” και στο “Γλυκό πουλί της νιότης” με την Τζέραλντιν Πέιτζ. Πολύ γρήγορα όμως τον βρήκε ο κινηματογραφικός φακός και το Χόλιγουντ, το οποίο ποτέ δεν συμπάθησε, όπως και τον κόσμο που.. σύχναζε εκεί. Πρώτο του φιλμ, το “Ασημένιο Δισκοπότηρο” (1954) του άνοιξε το δρόμο για μια απίστευτη διαδρομή στον κινηματογράφο, κατά την οποία γνώρισε την καταξίωση, εννέα υποψηφιότητες για Όσκαρ ερμηνείας, ένα βραβείο Όσκαρ για πρώτο ρόλο, στο “Χρώμα του Χρήματος” κι ενώ είχε προηγηθεί η βράβευσή του από την Ακαδημία Κινηματογράφου με το Όσκαρ για τη συνολική του προσφορά στο σινεμά.
Η Τζόαν, η πολιτική και η ταχύτητα
Το 1958 γνώρισε και ερωτεύτηκε τη συμπρωταγωνίστριά του Τζόαν Γούντγουορντ στα γυρίσματα της ταινίας “Μακρύ, ζεστό καλοκαίρι” και έμειναν μαζί μέχρι το τέλος, αφήνοντας μακριά τα φώτα της δημοσιότητας από την προσωπική τους ζωή, που ήταν απόλυτα φυσιολογική και ήρεμη. Μάλιστα, ο Νιούμαν σε ερώτηση που του είχε γίνει αν είχε σκεφτεί να απατήσει τη σύζυγό του, είχε απαντήσει χαριτολογώντας ότι “όταν έχω φιλέτο στο σπίτι, γιατί να πάω έξω για χάμπουργκερ;”. Ο Νιούμαν, όπως και η σύζυγός του, ήταν πολιτικοποιημένος, δημοκρατικός, έπαιξε σημαντικό ρόλο για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ και αγωνίστηκε για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό. Επίσης, είχε πάθος για την ταχύτητα και τα γρήγορα αυτοκίνητα, λαμβάνοντας μέρος σε πολλούς αγώνες με κορυφαία διάκριση τη δεύτερη θέση που κατέλαβε το 1979 στο διάσημο ράλι των 24 ωρών του Λεμάν. Ήταν και φανατικός καπνιστής. Πέθανε σε ηλικία 83 χρόνων ήσυχα και μακριά από τη δημοσιότητα στις 26 Σεπτεμβρίου του 2008 από καρκίνο στους πνεύμονες.
Μερικές από τις σημαντικότερες ταινίες του
Το 1987 κι ενώ ο Πολ Νιούμαν έχει ήδη 33 χρόνια αξιοθαύμαστης πορείας στο σινεμά, ο Μάρτιν Σκορσέζε θα του δώσει την ευκαιρία με το δραματικό φιλμ “Το χρώμα του χρήματος” να κερδίσει το μοναδικό Όσκαρ ερμηνείας, δίνοντας ρεσιτάλ με τις σιωπές του και το καρφωμένο βλέμμα του στην τσόχα του μπιλιάρδου (η ιστορία της ταινίας είναι για ένα βετεράνο του μπιλιάρδου που προετοιμάζει έναν ταλαντούχο νέο για ένα τουρνουά προκειμένου να κερδίσουν πολλά χρήματα), ενώ δίπλα του είχε τον τότε ανερχόμενο Τομ Κρουζ.
Είκοσι χρόνια πριν, το 1967 πρωταγωνιστεί στην καταιγιστική περιπέτεια του Στιούαρτ Ρόζεμπεργκ “Ο μεγάλος δραπέτης”, ερμηνεύοντας ένα νεαρό φυλακισμένο λίγο πολύ αλλοπαρμένο, που θα κάνει τα πάντα για να αποδράσει, να ζήσει έστω για λίγο ελεύθερος. Αξέχαστη η αρχική αντιπαράθεση και στη συνέχεια η φιλία του με τον επίσης φυλακισμένο και σκληρό Τζορτζ Κένεντι.
Τον επόμενο χρόνο, το 1969, γυρίζει μία από τις σημαντικότερες επιτυχίες του, “Οι δύο ληστές”, σε σκηνοθεσία Τζορτζ Ρόι Χιλ κι έχοντας ως συμπρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Ένα σχετικά μοντέρνο γουέστερν, πάλι ένας ύμνος στην ελευθερία και στην περιπέτεια της ζωής.
Με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και τον Τζορτζ Ρόι Χιλ θα συνεργαστούν και πάλι στο “Κεντρί”, μία τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία. Κι όμως, παρότι ο ρόλος του Ρέντφορντ ήταν πιο αβανταδόρικος, η ματιά του Νιούμαν είναι αυτή που θα γράψει στην ταινία.
Το 1982 θα γυρίσει την “Ετυμηγορία”, σε σκηνοθεσία Σίντνεϊ Λούμετ, στο ρόλο ενός αλκοολικού δικηγόρου που προσπαθεί να νικήσει την αρρώστια του και να επιστρέψει στη ζωή. Συγκλονιστικός όπως και η ταινία.
Πάλι 20 χρόνια πριν, το 1962, θα δώσει τα ρέστα του δίπλα στην Τζέραλντιν Πέιτζ στο περίφημο “Γλυκό πουλί της νιότης” και σε σκηνοθεσία του Ρίτσαρντ Μπρουκς. Ο Νιούμαν στο ρόλο ενός ζιγκολό, που συντροφεύει μια σταρ σε πτώση, προκειμένου να πάρει ένα καλό ρόλο στο σινεμά.
Ακόμη αξίζει να δει και να απολαύσει κανείς τις ταινίες του Πολ Νιούμαν: “Ο κόσμος είναι δικός μου” του Ρόμπερτ Ρόσεν, “Λυσασμένη Γάτα” του Ρίτσαρντ Μπρουκς, με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, “Ο δικαστής Ρόι Μπιν”, γουέστερν του Τζον Χιούστον, “Επιθεωρητής Χάρπερ” του Στιούαρτ Ρόζενμπεργκ, “Ο κύριος και η κυρία Μπριτζ”, με την Γούντγουορντ, σε σκηνοθεσία Τζέιμς Άιβορι, “Ο Μπούφαλο Μπιλ και οι ινδιάνοι”, του Ρόμπερτ Όλτμαν, “Ο άνθρωπος με το αδιάβροχο” του Τζον Χιούστον, “Ο Μεγάλος τυχοδιώκτης” του Μάρτιν Ριτ αλλά και ακόμη πολλές ταινίες, καθώς δύσκολα θα βρεις αποτυχία. Ίσως και αναλόγως των ονομάτων ως αποτυχία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το “Σχισμένο παραπέτασμα” σε σκηνοθεσία του Άλφρεντ Χίτσκοκ….
Classic Cinema
Κλασικές αριστουργηματικές ταινίες και διαμάντια της 7ης Τέχνης, άγνωστες στο ευρύ κοινό, που αξίζει να ανακαλύψουν οι φίλοι του σινεμά και μπορούν να βρουν στα βίντεο κλαμπ, στο διαδίκτυο, στη συνδρομητική τηλεόραση κλπ.
* Ο καουμπόι του μεσονυκτίου (1969)
Κοινωνικό δράμα του Τζον Σλέσιντζερ με τους Ντάστιν Χόφμαν και Τζον Βόιτ.
Ένα συγκλονιστικό φιλμ του άξιου κινηματογραφιστή Τζον Σλέσιντζερ (“Ντάρλινγκ”, Μακριά από το αγριεμένο πλήθος”, “Μαντάμ Σουζάτσκα”) με αξεπέραστο σενάριο των Γουόλντο Σολτ και Τζέιμς Λίο Χέρλιχα, που θα αποσπάσει τρία Όσκαρ (Καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και σεναρίου) και θα γράψει τη δική του ιστορία στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Ο Σλέσιντζερ θα καταφέρει να δείξει τι κρύβεται κάτω από τους ουρανοξύστες και τα λαμπερά φώτα της Νέας Υόρκης. Κάτι που δεν το γνωρίζουν και δεν θέλουν να μάθουν όσοι ζουν στα ρετιρέ. Κι όμως η ταινία παρότι ενοχλητική, θα πάρει τα τρία σημαντικότερα βραβεία Όσκαρ και θα χαρίσει ακόμη μία υποψηφιότητα για το Όσκαρ πρώτου ρόλου στον ανεπανάληπτο Ντάστιν Χόφμαν, στο ρόλο ενός λίγδα τρωγλοδύτη, αλλά και στον εξαιρετικό Γιον Βόιτ. Μάλιστα, πρόκειται για την πρώτη και μοναδική ταινία που παρότι με την ένδειξη αυστηρώς ακατάλληλη κατάφερε να κερδίσει το βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Θεωρείται μέχρι και σήμερα ως μια από τις σημαντικότερες αμερικανικές ταινίες όλων των εποχών και το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε στην 36η θέση στη λίστα με 100 αριστουργήματα του αμερικανικού κινηματογράφου, ενώ το 1994 η ταινία επελέγη από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική.
Το στόρι με λίγα λόγια: Ένας Τεξανός επαρχιώτης, που προσπαθεί να επιβιώσει ως ζιγκολό στη Νέα Υόρκη, γίνεται επιστήθιος φίλος μ’ ένα φθισικό μικροαπατεώνα, ο οποίος ονειρεύεται να φύγει για τη ζεστή Φλόριντα…
-.-
* The Harder They Fall (1956)
Κοινωνική δραματική ταινία του Μαρκ Ρόμπσον, με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και τον Ροντ Στάιγκερ.
Όχι και τόσο γνωστή ταινία του θρυλικού Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, αλλά με εξαιρετικό θέμα, από μυθιστόρημα του Μπαντ Σούλμπεργκ, που είχε γράψει και το περίφημο “Λιμάνι της Αγωνίας” και σε σκηνοθεσία του ικανότατου Μαρκ Ρόμπσον (“Πέιτον Πλέις”, “Οι γέφυρες στο Τόκο Ρι”). Το σενάριο πάντα επίκαιρο και κάτι που δηλητηριάζει τις κοινωνίες. Ένας άνεργος και στα κάτω του αθλητικογράφος (ο Μπόγκαρτ) προσλαμβάνεται από ένα διεφθαρμένο μάνατζερ να προωθήσει ένα νέο αθλητή του μποξ από κάποιο χωριό της Αργεντινής. Ένα γίγαντα, με καρδιά και μυαλό παιδιού, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ούτε ένα κορίτσι με νεύρα. Ο μάνατζερ και το εγκληματικό του κύκλωμα θα στήσει όλους τους αγώνες με αποτέλεσμα να φτάσει στον τελικό για τον τίτλο του πρωταθλητή. Η κατάληξη είναι τραγική και θα φέρει τον αθλητικογράφο αντιμέτωπο με τη συνείδησή του. Μία ιστορία που έχουμε δει να επαναλαμβάνεται συνεχώς και όχι μόνο στον αθλητικό τομέα, αλλά σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής (πολιτική, κοινωνική, καλλιτεχνική, οικονομική κλπ). Δηλαδή, χιλιάδες ασήμαντοι που φτάνουν στην κορυφή του χρηματιστηρίου των αξιών και της κοινωνικής καταξίωσης προωθούμενοι από ύποπτα ή και εγκληματικά συμφέροντα, με σκοπό το κέρδος ή ακόμη και την εξουσία. Ακόμη μια φορά απολαυστικός ο Μπόγκαρτ, ενώ στο ρόλο του κακού ο Ροντ Στάιγκερ επαρκέστατος.
