Η αλληλεγγύη και η ευσπλαχνία είναι εγγενή ανθρώπινα χαρακτηριστικά τα οποία υπάρχουν μέσα στην ανθρώπινη φύση μας. Αν δεις έναν άνθρωπο πεσμένο στο δρόμο και του συμπαρασταθείς, τότε εκείνη τη στιγμή λειτουργεί το εγγενές ένστικτο που υπάρχει ήδη μέσα μου και όχι αποκλειστικά το γεγονός πως μπορεί να είμαι καλό άτομο.
Έχει διαπιστωθεί πως πολλά είδη ζώων –πχ, οι χιμπατζήδες- έχουν θέσει σε κίνδυνο τη ζωή τους για να σώσουν άλλα πλάσματα που ανήκουν στο ίδιο είδος με αυτούς ή αντιδρούν αρνητικά σε ορισμένες ενέργειες, όπως την άνιση κατανομή φαγητού. Αυτό μας δείχνει ότι η ευσπλαχνία και η συμπόνια είναι δύο έννοιες που μπορούν να εξελιχθούν με εξελικτικούς όρους, καθώς ο άνθρωπος είχε ανάγκη τη γειτνίαση με άλλους ανθρώπους για να δημιουργήσει πολιτισμό και να καλύψει βασικές ανάγκες για τη ζωή του.
Η φιλανθρωπία είναι μία λέξη πολυφορεμένη στις ημέρες μας. Από τη showbiz, την τηλεόραση, τα περιοδικά. Πόσο όμως υφίσταται στα αλήθεια η λέξη φιλανθρωπία;
Η φιλανθρωπία στην ουσία σημαίνει αυτός που αγαπάει τον άνθρωπο. Στην ουσία, θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο από τον άνθρωπο στον οποίο απλώς δείχνεις ευσπλαχνία και συμπόνια. Μα πώς εσύ θεωρείς τον εαυτό σου κάτι διαφορετικό, εσύ δεν είσαι άνθρωπος; Είσαι ανώτερος δηλαδή; Δείχνεις αλληλεγγύη στον άνθρωπο ο οποίος είσαι και εσύ, δεν είσαι κάτι άλλο, ούτε έχεις διαφορετική ταυτότητα από την ανθρώπινη και απλώς δείχνεις οίκτο. Άρα η έννοια φιλανθρωπία δεν πρέπει να υφίσταται, παρά μόνο η αλληλεγγύη. Υπάρχει η λέξη φιλοζωία διότι αγαπάω τα ζώα, αλλά η λέξη φιλανθρωπία είναι λανθασμένη, διότι δεν είμαι κάτι διαφορετικό από τον άνθρωπο. Είμαι και εγώ άνθρωπος.
Όλοι οι άνθρωποι οφείλουμε να είμαστε αλληλέγγυοι ως ένας προς τον άλλον, πρέπει να βοηθάμε και να δίνουμε χείρα βοηθείας ο ένας στον άλλον. Δε χρειάζεται να διαπνεόμαστε από θρησκευτικό συναίσθημα ή να δεχόμαστε ανταπόδοση για να αντιληφθούμε πως η βοήθεια προς τους άλλους μπορεί να είναι μία από τις μεγαλύτερες πηγές ευτυχίας στην ανθρώπινη ζωή ή πως αυτό μας οδηγεί σε μία εσωτερική ευδαιμονία.
