Δίαιτες κι ακρεοφαγία
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Έχω τρελαθεί πια i anthopus (η άνθρωπους) με όσα συμβαίνουν στον δυτικό λεγόμενο «πολιτισμό» μας. Σφάζουμε τα καϋμένα τα ζωντανά που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει σε συνθήκες δουλείας, τους κλέβουμε το γάλα και τα αυγά τους, αν όχι και τα παιδιά τους, σαβουρώνουμε τον άμπακα, γινόμαστε κήτη και μετά τρέχουμε στα ινστιτούτα απισχνάνσεως να αδυνατίσουμε. Μετά ξαναντερλικώνουμε και ρυπαίνουμε το περιβάλλον, προκαλούμε πόνο στον εαυτό μας και στους άλλους για να καταφύγουμε εν τέλει στην παυσίπονη και παυσίλυπη Χημεία!
Αχ, βρε Μαχάτμα Γκάντι, καλά τα είπες εσύ, αλλά ποιος σε ακούει; Εεεε;;;;; «Ο πλανήτης χωράει κι αντέχει να μας θρέψει όλους, όχι όμως και την απληστία μας». Μάλιστα.
Τελικά, τείνω να καταλήξω πως το ανθρώπινο είδος είναι μια αποτυχημένη μετάλλαξη του πιθηκοειδούς. Τα καϋμένα τα θηλαστικά είναι αξιαγάπητα, ειρηνικά και λογικά, περισσότερο λογικά από εμάς. Πείτε μου την τελευταία εβδομάδα με την πανσέληνο (που μας πιάνει …40 μέρες πριν και …40 μετά)… πείτε μου σας παρακαλώ μία μέρα χωρίς τρελά, απρόβλεπτα, αντισυμβατικά και ζημιογόνα πράγματα. Οι επιλογές μας τελικά (ειδικά οι λανθασμένες) από ποιον καθορίζονται; Από το παρασυμπαθητικό μας σύστημα; Από τον δαίμονα που μας χωρέθηκε και μας καβάλλησε κι έγινε ένα με τη σπονδυλική μας στήλη; Πίσω μου σ’ έχω σατανά και μπροστά μου κρέμεσαι;
Ας κοιτάξουμε γύρω μας και μέσα μας κι ας εκλογικεύσουμε τις δράσεις, διαδράσεις, αντιδράσεις μας όχι αποκλειστικώς και μόνον με γνώμονα το ατομικό μας συμφέρον, αλλά το συλλογικό. Ας σκεφτούμε συλλογικά για το καλό της Γης που μας γεννά, μας τρέφει και μας φιλοξενεί. Ας σκεφτούμε και λίγο παραπέρα από το σήμερα. Ας δούμε λίγο πέρα από τη μύτη μας. Ας πάψουμε να προκαλούμε πόνο στα ζώα, στον εαυτό μας και στους ομοίους μας. Ας γίνουμε διαλεκτικοί, επιφυλακτικοί, μετριόφρονες, ας ζήσουμε λιτά, χωρίς μωροφιλοδοξίες, ψευδαισθήσεις, αλαζονείες. Ας πάψουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας κέντρο του σύμπαντος Κόσμου και το είδος μας «κορωνίδα της Δημιουργίας». Χα, ας γελάσω. Είναι άλλα είδη, εδώ στη γη, περισσότερον εκλεπτυσμένα και προχωρημένα από εμάς: π.χ. τα δελφίνια, τα αηδόνια, τα γατιά, τα σκυλιά και λοιπά και λοιπά…
Ας φάμε λίγα χορταράκια (κι αυτά …με μέτρο), ας καταλαγιάσουμε τους βιορυθμούς μας, ας ειρηνέψουμε μέσα μας, ας γαληνέψουμε έξω μας, ας σκεφτούμε επιτέλους και το μακρινό μέλλον: τι κόσμο θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας; Θα μας μουντζώνουν οι επερχόμενες γενεές, θα μας σκατοψυχάνε; Θα μας θεωρούν άραγε πρωτόγονους, καθυστερημένους, ανεπαρκείς, ελαττωματικό μοντέλο;
Εγώ προσωπικά ευελπιστώ να ζήσουμε (ως είδος) μια καινούργια Αναγέννηση και να επικρατήσει Αγάπη, Ειρήνη στη Γη, Ομόνοια κι Ευδοκία στους ανθρώπους. Κι όταν έρθει η ώρα να φύγουμε από αυτόν τον μάταιο τούτο κόσμο, θα έχουμε ελπίζω (ο κάθε ένας κι η κάθε μία από εμάς) την λογική πεποίθηση πως κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε, ό,τι περνούσε από το χέρι μας, για να ξαναγίνει η Γη παράδεισος και τόπος ευδαιμονίας.
Αφήστε τα ζωάκια τα κακόμοιρα να ζήσουν με αυτοδιάθεση κι αξιοπρέπεια. Αν δεν το επιθυμήσουμε για τους εαυτούς μας κατ’ αρχήν, αν δεν σεβαστούμε το είδος μας δεν μπορούμε να περιμένουμε καλύτερη διαχείριση των άλλων ειδών από εμάς.
Χθες είδα μια φωτογραφία στο Διαδίκτυο κι έκλαιγα όλη τη νύχτα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Μία νεαρή παραφορτωμένη γαϊδουρίτσα είχε λυγίσει στη μέση του δρόμου βγάζοντας αφρούς και ξεψύχησε ενώ οι χωριάτες τη μαστίγωναν για να συνεχίσει τη δουλειά της!!! Έλεος άνθρωποι, συνάνθρωποι, πανάνθρωποι. «Μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις».
Τέτοια τύχη θα διαλέγατε για εσάς και τα παιδιά σας; Ελπίζω όχι!!! Αλλά ποτέ δεν ξέρεις…
Κωνσταντίνος Μπούρας
