ΤΡΥΠΙΟ ΒΑΡΕΛΙ
ΕΙΔΑΜΕ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ
ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ κοινωνικοί προβληματισμοί μας περιμένουν στη μικρή σκηνή του secret room του θεάτρου Αλκμήνη, κάθε Πέμπτη βράδυ, στις 7.
Προβληματισμοί ετών κι όχι μόνο των καιρών που ζούμε τα τελευταία χρόνια, λόγω της λεγόμενης οικονομικής κρίσης. Ερωτηματικά που τίθενται όταν η μοναξιά τυλίγει τους ανθρώπους.
Είναι μια ιδιόμορφη ιλαροτραγωδία η οποία μετακινείται μεταξύ τραγικού και κωμικού; Είναι μια γκρίζα κωμωδία;
Αρθρώνει καλλιτεχνικά την άποψη της φιλοσοφίας πως η ζωή είναι έμφυτα χωρίς νόημα, πως είναι ένα τίποτα, πως το νόημα της είναι υποκειμενικό, ανάγοντας την παράσταση σ΄εκείνες του θεάτρου του παραλόγου;
; Σίγουρα είναι ένα κοινωνικό έργο που μας φέρνει μέσα σε 70 λεπτά απέναντι στην προσωπική μας ή του διπλανού μας μοναχικότητα , επιλεγμένη ή όχι.
Γράφει η Χαρί Λέκκα
Ένα ακόμη θεατρικό έργο του Θεοδόση Πελεγρίνη που σχοινοβατεί μεταξύ φιλοσοφικών προβληματισμών και μοναχικής καθημερινότητας, κλεισμένης στο προστατευμένο χώρο ενός σπιτιού, χωρίς παράθυρα, χωρίς άνοιγμα της πόρτας ακόμα κι όταν κάποιος τολμά να την χτυπήσει. Ο ήχος του ρόπτρου ταράζει την γνώριμη σιωπή.
Οι δύο πρωταγωνιστές (Γιάννης Παπαθύμνιος – Θεοδόσης Πελεγρίνης), είναι δυό ηλικιωμένοι φίλοι που ζουν χρόνια μαζί κι ο ένας έχει βαρεθεί μέχρι θανάτου τον άλλο, αλλά παράλληλα είναι το άλλο του μισό κι όταν απομακρύνεται από κοντά του, πηγαίνοντας έως το διπλανό δωμάτιο να φτιάξει καφέ, του λείπει αφόρητα. (Βεβαίως το ίδιο συμβαίνει και σε ορισμένα ζευγάρια ετών, ανεξαρτήτου φύλου, με σχέσεις αγάπης-μίσους, το γνωρίζουμε όλοι καλά).
Ως προς την σκηνική υπόσταση του έργου, η Άννα Σωτρίνη, έχει κάνει την υπέρβαση. Έχοντας την «τύχη» να διαβάσω το έργο πριν ανέβει στην σκηνή, ομολογώ πως έχει κάνει καλή σκηνοθετική προσέγγιση.
Έχει την έφεση να «μεταμορφώνει», να δίνει πνοή στα έργα που παίρνει στα χέρια της, στα έργα που αναλαμβάνει σκηνοθετικά να επενδύσει. Το ίδιο είχε συμβεί και με το «μπλοκ ιχνογραφίας» του Κώστα Καρτελλιά, στο πρόσφατο παρελθόν.
Σαφώς και στο «τρύπιο βαρέλι», όπως και σε όσα ανεβάζει, ο φωτισμός είναι δικό της ζήτημα. Της παρέχει την δυνατότητα να διανθίζει το κάθε έργο, με «ομιλητικό» αποτέλεσμα για τον θεατή. Το φως και το σκοτάδι κι εδώ είναι απαραίτητα…
Για το τέλος θ΄ αναφέρω πως η παρουσία της Σχολής Βεάκη, είναι φανερή για τους γνωρίζοντες την ποιότητα και την συνέπεια της μετεχρονολογημένα και ετεροχρονολογημένα. Απόφοιτοι της Σχολής, δύο στους τρεις. Παπαθύμνιος, Σωτρίνη.
Αρνητικό για την παράσταση, έχω να σημειώσω μόνο ένα. Το ελαφρώς τσουχτερό εισιτήριο των 10 ευρώ.
