Ειρήνη Υμίν | Της Τίνας Ντάρμα
Και εκεί που κατά τα άλλα ο φιλήσυχος νησιώτης, κοιτούσε το πέλαγος, φτάνει το πλοίο. Ανοίγει η μπουκαπόρτα και από μέσα, με αργό, από τα μποφόρια μάλλον, βηματισμό βγαίνουν οι διμοιρίες των ΜΑΤ.
Και το νιώθει, ο φιλόξενος νησιώτης, το ρουά ματ, μέσα στη καρδιά του, ακαριαία και άμεσα. Και απορεί! Πόσοι βγαίνουν, από το πλοίο, ούτε καν να μετρήσει δεν έχει τη δύναμη, αυτός που καθημερινά φυλάει Θερμοπύλες.. του έλεγαν. Χωρίς δρομολόγια στα πλοία, χωρίς γιατρούς και δασκάλους, αλλά με πολύ περηφάνια, ψυχή και καλή καρδιά.
Εδώ εμείς, που είμαστε και από χωριό, αλλά ζούμε καθημερινά το κέντρο της Αθήνας, τρομάξαμε και μόνο, από το πλάνο. Τέτοια μάζα, είχαμε να δούμε, από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, στη μάχη της Μόρντορ. Γιατί πραγματικά, τείνουμε να εξοικειωθούμε, με τη βία, εμείς οι Αθηναίοι. Δε μπορώ να πω.. αυτό μας το δίνω! Οι μισοί, με μετά-τραυματικό σύνδρομο, από τα πολλά μπάπα μπούπα, αλλά το συνηθίζουμε με το καιρό, όπως φαίνεται και ξεχάσαμε να αντιδρούμε, σε άδικες συμπεριφορές και χρήση κάθε μορφής βίας, από άνθρωπο.. σε άνθρωπο.
Και μπερδεύτηκαν, τα ΜΑΤ, από το εκτός έδρας! Νόμιζαν, ότι πήγαν σε αγώνα ΠΑΟΚ-ΑΡΗ και ότι θα τους έπαιρνε, να φωνάζουν και κανένα Τουρκόσποροι, στο κοσμάκι, που δεν είχε ξαναδεί ποτέ, τόση ασέβεια μαζεμένη, στο νησάκι του (ούτε από τους πρόσφυγες/ούτε και από τους μετανάστες). Τους κάψανε και πέντε-δέκα δέντρα, εντάξει μωρέ.. δεν έγινε και τίποτα! Οι δυνατοί νησιώτες.. οι περήφανοι ακρίτες μας. Αυτοί που περιθάλπουν, διασώζουν και σώζουν καθημερινά, όχι μόνο την αξιοπρέπεια μας, σαν χώρα, αλλά και σαν ανθρωπότητα ολόκληρη. Γιατί και αυτοί προέρχονται, από προσφυγιά και δεν την ξεχνάνε τη λέξη. Ούτε τα παιδιά τους ξέχασαν, που πολλές φορές αναγκάστηκαν, να γίνουν, οικονομικοί μετανάστες, από την οικονομική κρίση, τα τελευταία χρόνια. Μας σώζουν, με το μεγαλείο, της ψυχής τους και τη μεγαλοσύνη τους. Αλλά.. ποτέ αυτή η χώρα δεν αγάπησε, τους ήρωές της. Από εκεί, που είναι η σημαία μας και το Νόμπελ ειρήνης μας, (που θα έπρεπε να παίρνουμε εξ αιτίας τους σα χώρα κάθε χρονιά..έτσι για το γαμώτο), ξαφνικά μέσα σε μία εβδομάδα, ονομάζονται (ελαφρά τη καρδία), Αναρχικοί ή Ακροδεξιοί. Τόσο απλά και εύκολα, κανένας εναλλακτικός δρόμος, όπως ο διάλογος για τις άμεσες ανάγκες και η ειλικρίνεια, ας πούμε για αρχή. Το ότι αυτοί, οι άνθρωποι, βλέπουν καθημερινά πρόσφυγες, να πεθαίνουν από το κρύο και βοηθούν και δεν τα παρατάν και γίνονται ένα, το θεωρούμε αυτονόητο και εμείς, από το καναπέ του σπιτιού μας και εκ του ασφαλούς.
Ο εθελοντισμός και η καλή πρόθεση, είναι πολύ παρεξηγημένες έννοιες, σε αυτή τη χώρα. Τον εθελοντή, θα τον πούνε και χαζό στο τέλος ή έστω θα θεωρήσουν τις υπηρεσίες του αυτονόητες, όλο το 24ωρο και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Αυτό το φαινόμενο, της πλήρους αχαριστίας και απαξίωσης, το παρατηρώ εδώ και χρόνια..ένθεν και ένθεν. Γιατί, όποιος αποφασίζει, να περάσει κάποιες μέρες (ή ακόμα και κάποιες ώρες) από εδώ, θα πρέπει να καταλάβει τους λόγους που έφυγε, από το όποιο, εκεί, για αρχή! Να καταλάβει, την ιστορία, την ψυχή και την φιλοξενία μας, όντας γεννημένοι εθελοντές και να μη θελήσει να μας κάνει ίδιους με καθεστώτα, που οδήγησαν και τον ίδιο, σε φυγή. Μας τον πετάνε, πολλές φορές, στα μούτρα, τον εθελοντισμό και τη καλή καρδιά..ολ οβερ! Πριν λίγο καιρό, μία γυναίκα ενήλικη, που ήθελε να κάνει μαθήματα Ελληνικών, από εθελοντές δασκάλους και φορούσε Χιτζάμπ, απαιτούσε να έχει γυναίκα καθηγήτρια και στις ώρες και μέρες, που εκείνη βόλευε. Δεν καταλάβαινε, ότι το Ανοιχτό Σχολείο για ενήλικες, είναι μια ιδέα ή έστω ένα σύστημα αξιών, όπου εκείνη έπρεπε να ενταχτεί και ότι οι καθηγητές, πέρα από το ότι, δεν πληρώνονται καν για αυτό, όπως σε πολλές άλλες χώρες (που επιδοτούν με χρήματα τα μαθήματα, για τη γλώσσα μιας χώρας.. και σε αυτούς που διδάσκουν και σε αυτούς που διδάσκονται, με την ελπίδα να μη χαθεί η γλώσσα τους.. και γίνουν όλα Αγγλικά πιθανώς) όταν διδάσκουν (πράγμα ιερό), δεν είναι ούτε άντρες, ούτε γυναίκες.. είναι ΔΑΣΚΑΛΟΙ! Νόμιζε ότι είμαστε εκεί, για να υπηρετούμε και όχι για να διευκολύνουμε τους ανθρώπους, να μάθουν τη γλώσσα της χώρας, που μένουν, για να μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα. Έπρεπε να εξηγήσουμε, για ώρες, ότι σε αυτή τη χώρα, αλλά και σε όλες τις Ευρωπαϊκές, άντρες και γυναίκες καθηγητές, επιλέγονται για τις γνώσεις και όχι για το φύλλο τους. Δεν μπορεί να υπάρχει διάκριση, για το φύλλο ενός ανθρώπου, ούτε στο σχολείο, ούτε στο Πανεπιστήμιο, αλλά και σε κανένα εργασιακό περιβάλλον. Τώρα, γιατί ακόμα και σήμερα στο όμορφο 2020 που είναι και στρογγυλό, υπάρχουν αγγελίες, που ζητούν σερβιτόρες κοπέλες, μέχρι 25 χρονών, είναι ένα άλλο καπέλο! Κάποια στιγμή, θα έπρεπε κάποιος, να κάνει τη πρώτη μήνυση, μήπως και το ξανά σκεφτούν, έστω και κρατήσουν τον φανερό σεξισμό/ρατσισμό τους, κάποιοι (και ευτυχώς όχι όλοι οι εργοδότες), λίγο μέσα τους έτσι.. για τα προσχήματα.
Και από εδώ λοιπόν και από εκεί, ο εθελοντισμός, δεν είναι κάτι, που θα παρέχεται αυτονόητα και όποτε τον βολεύει, τον καθένα. Δεν μπορείς, να έχεις συνοριοφύλακες και στη πρώτη ευκαιρία, να τους βαράς και να τους λες και Τουρκόσπορους. Επίσης, κάποια στιγμή, πρέπει να απαντηθεί και το ερώτημα, γιατί όλος αυτός ο κόσμος, ο πολύ πονεμένος κόσμος, δεν ζητάει άσυλο, από τη Τουρκία, που είναι και η πρώτη χώρα υποδοχής! Δεν θέλουν να κακοκαρδίσουν τους διακινητές, που πολλές φορές οδηγούν στο θάνατο, φτωχούς ανθρώπους και παιδιά, για βρώμικα από αίμα χρήματα ή γιατί η Τουρκία, δεν θεωρείτε, δίκαιη, ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, χώρα;
Ειρήνη υμίν και χίλιες φορές διάλογος, με όλους τους ανθρώπους και κυρίως με τον όποιο, διπλανό μας, μέχρι.. να ξημερώσει! Όλοι θέλουμε, μια καλύτερη ζωή, ας μη σκοτωθούμε μεταξύ μας, γιατί όλο αυτό καθυστερεί, την πρόοδο, όλων μας.. συνολικά και δεν βοηθάει στην επίλυση, των πραγματικών προβλημάτων, της χώρας. Ας μη χαθεί, άλλος χρόνος, με φοβέρες και ας γίνει και δεκαπλάσια δουλειά, αν χρειαστεί από όλους μας και όχι πάλι από μερικούς, που θα τους λέμε και γραφικούς, στο τέλος. Να επιλυθούν, όλα τα σημερινά προβλήματα, με διάλογο, δικαιοσύνη και ειρήνη και ας απαιτηθεί άμεσα, από όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και από όλες τις Αραβικές χώρες, που έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη κατάσταση, να συνδράμουν σε αυτό. Υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα και είναι ίδια για όλους. Αν χάσουμε, τον άνθρωπο από μέσα μας, θα έχουμε χάσει όλοι, με ίσο μερίδιο ευθύνης.
Τίνα Ντάρμα
