Καμία ζωή δεν μετράει! – Μια υγειονομική κριτική στην κυβερνητική θανατοπολιτική.
Η υγειονομική διαχείριση της πανδημίας στη χώρα μας έχει εδώ και καιρό αποδειχθεί εγκληματική. Ενώ στο πρώτο κύμα σταθήκαμε τυχεροί, επειδή ως περιφερειακή βαλκανική χώρα δεν είχαμε εισαγωγή και διασπορά του ιού στην κοινότητα, από το καλοκαίρι και έπειτα, το δόγμα Τραμπ, το οποίο είχε επικρατήσει πλήρως στην πλειονότητα του δυτικού κόσμου, εφαρμόστηκε και στη χώρα μας. Με βάση το δόγμα αυτό οι κυρίαρχες ελίτ της εξουσίας και του πλούτου, αποφάσισαν – πίσω από κλειστές πόρτες – τη διάσωση της οικονομίας της κερδοσκοπίας αντί του μετασχηματισμού της σε ένα εργαλείο , το οποίο θα στήριζε τις κοινωνίες μέχρι να βγούμε από τη δίνη της πανδημίας. Η κατακόρυφη πτώση της τιμής του πετρελαίου, των δεικτών των χρηματιστηρίων και των κερδών τους, την περασμένη άνοιξη, τρομοκράτησαν περισσότερο τις ελίτ ως προοπτική από τα εκατομμύρια νεκρών που θα προέκυπταν. Το αποτέλεσμα ήταν από τότε μέχρι σήμερα να επικρατήσει η θανατοπολιτική των στατιστικών δεικτών και των παράπλευρων απωλειών ως κυρίαρχο μοντέλο αντιμετώπισης της πανδημίας. Άλλωστε ο θάνατος από τον ιό έχει ξεκάθαρο ταξικό πρόσημο με την κυρίαρχη τάξη να έχει απεριόριστη πρόσβαση σε τεστ, πρωτοποριακές θεραπείες, περίθαλψη, εμβόλια και την κοινωνία να ξεψυχά με τρόπο τραγικό και ανατριχιαστικό αβοήθητη σε ράντζα.
Ο Τραμπισμός ( όσοι πεθάνετε θα πεθάνετε, μια γριπούλα είναι, πιείτε χλωρίνη και θα σας περάσει κτλ. ) επικράτησε και στη χώρα μας με άλλη ρητορική αλλά με το ίδιο πάντα τραγικό αποτέλεσμα. Το ανεξέλεγκτο άνοιγμα του τουρισμού με τους όρους της τουριστικής βιομηχανίας, δίχως καθολικά μοριακά τεστ και καραντίνα, το άνοιγμα των εκκλησιών για τη θεία κοινωνία, η μετατροπή των σχολείων, των μμμ, των μαζικών χώρων εργασίας και των νοσοκομείων σε υγειονομικές βόμβες μετάδοσης και διασποράς του ιού εξαιτίας των ελλιπών μέτρων προστασίας και των διάτρητων και αναποτελεσματικών υγειονομικών πρωτοκόλλων είναι η μία όψη αυτού του νομίσματος.
Η άλλη όψη του, εξίσου επικίνδυνη αλλά και ύπουλη, ήταν η κατασκευή από τα πάνω ενός κλίματος αμφισβήτησης του κινδύνου της πανδημίας και αντίδρασης στα μέτρα που θα έπρεπε να παρθούν. Αυτό ακριβώς εξυπηρέτησαν και εξυπηρετούν αφενός μια σειρά από αντιφατικά και αναποτελεσματικά μέτρα ( όπως πληρότητα 80% σε πλοία, κλείσιμο περιπτέρων, αύξηση μαθητών στις τάξεις, απαγόρευση μετακίνησης στη θάλασσα και στο βουνό, κλείδωμα από τις 6 τα Σαββατοκύριακα, άνοιγμα με 3000+ κρούσματα κτλ. ), αφετέρου μια σειρά από δηλώσεις, οι οποίες αναιρούσαν ακόμα και αυτά τα αναποτελεσματικά μέτρα. Δηλώσεις όπως οι ακόλουθες: «οι μάσκες δεν βοηθούν», «καλύτερα σε γεμάτα μμμ με πάνινη μάσκα παρά αγορά λεωφορείων και περισσότερα δρομολόγια», «τι δεκαπέντε τι εικοσιπέντε παιδιά σε ένα τμήμα το ίδιο κάνει», «με την θεία κοινωνία δεν κολλάει», « στις πλατείες κολλάει από τους νέους», « στα σχολεία κολλάει απ’ εξω αλλά μέσα δεν κολλάει» και τόσες άλλες…
Στο ίδιο αυτό πλαίσιο αποπροσανατολισμού και σύγχυσης της κοινής γνώμης έγκειται και η τακτική κάθε φορά, που παίρνουν ένα μέτρο, ταυτόχρονα να ξεκινούν και τη συζήτηση της ανάκλησης του. Κάθε φορά που δήθεν πανικόβλητοι ανακοινώνουν το ένα «lock down» πίσω από το άλλο, την ίδια στιγμή οι ίδιοι ανοίγουν την συζήτηση για την άρση του. Υποτιθέμενα lock down κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους, όπου από το πρωί μέχρι το απόγευμα δεν κολλάει, επειδή δουλεύουμε και καταναλώνουμε για να τροφοδοτούμε την κερδοσκοπική οικονομία τους αλλά τα βράδια ή τον ελεύθερο χρόνο μας μας κλειδώνουν μέσα με καταστολή, επειδή τότε κολλάει.
Όλα αυτά, δοσμένα με τρόπο καταιγιστικό από τα Πετσωμένα ΜΜΕ και με την επιστημονική σφραγίδα της αποδεδειγμένα αφερέγγυας επιτροπής των ει-δικών τους, σε συνδυασμό με την επιλεκτική οικονομική αφαίμαξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και την εξαθλίωση των εργαζομένων – των εργατών και των ανέργων, έχουν εξαντλήσει και κουράσει την κοινωνία, οδηγώντας σημαντικό κομμάτι της στο οξύμωρο να αμφισβητεί την ύπαρξη της πανδημίας ή να ζητά πίσω την δίχως μέτρα προστασίας και υγειονομική θωράκιση «κλεμμένη της ζωή», την στιγμή που είναι η ίδια αυτή η κοινωνία, η οποία πληρώνει με βαρύ φόρο αίματος την πολιτική που εφαρμόζεται.
Για να αντιληφθούμε ωστόσο το γενικό, το πως δηλαδή φτάσαμε στους χιλιάδες νεκρούς στη χώρα θα πρέπει να επικεντρωθούμε στο ειδικό. Πως έφτασε ο Πειραιάς τους τελευταίους δύο μήνες να κατέχει θλιβερές πρωτιές στον αριθμό κρουσμάτων πανελλαδικά και κατ’ επέκταση και στον αριθμό θυμάτων από την πανδημία;
Μια σειρά από κατευθυνόμενες και στοχευμένες εγκληματικές αποφάσεις, τις οποίες μόνο αν τις δει κανείς στο σύνολο τους τοπικά, μπορεί να συνθέσει την εικόνα και να αντιληφθεί πως φτάσαμε στον όλεθρο πανελλαδικά.
Το εγκληματικό άνοιγμα των σχολείων – το οποίο εγκληματικά επανέρχεται και σήμερα εν μέσω σφοδρότατου πανδημικού κύματος – δίχως όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας και δίχως αποτελεσματικά υγειονομικά πρωτόκολλα συνοδεύτηκε από εξοργιστικές αποφάσεις των Διευθύνσεων Δημόσιας Υγείας, Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά, οι οποίες εκτελώντας τις άνωθεν κυβερνητικές εντολές άφηναν ολόκληρα σχολεία με αρκετά κρούσματα σε διάφορα τμήματα ανοιχτά, δίχως τεστ και ιχνηλάτηση, κλείνοντας μόνο συγκεκριμένες τάξεις.
Όσοι νόσησαν γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι ήδη από το καλοκαίρι η ιχνηλάτηση του ΕΟΔΥ δεν υφίσταται. Το σημαντικότερο δηλαδή όπλο, το οποίο έχει μία χώρα, για να διακόψει τη διασπορά, η ιχνηλάτηση και η απομόνωση των θετικών επαφών και κρουσμάτων, εδώ αγνοήθηκε παντελώς. Μάλιστα την ανύπαρκτη αυτή ιχνηλάτηση, η οποία ήταν ευθύνη του κράτους την μετακυλίουν σήμερα στην ατομική ευθύνη των πολιτών με τα αναξιόπιστα και ακατάλληλα για διάγνωση self – rapid test.
Κανένας έλεγχος δεν διενεργήθηκε για την τήρηση των μέτρων και των υγειονομικών πρωτοκόλλων από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς της Περιφέρεια Αττικής σε μαζικούς χώρους εργασίας παρά τις συνεχείς καταγγελίες εργαζομένων και συνδικάτων με τα κρούσματα να συγκαλύπτονται σε Βιοτεχνίες, σε Σούπερ Μάρκετ, στο λιμάνι ( Cosco – ΟΛΠ, Dport services, ΣΕΠ Α.Ε., Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, Ακτοπλοΐα ), σε ιδιωτικές κλινικές και γηροκομεία, ακόμα και στις υπηρεσίες του Δήμου Πειραιά.
Τα νοσοκομεία της πόλης ( Τζάνειο, Κρατικό Νίκαιας, Μεταξά ) μετατράπηκαν σε εστίες υπερμετάδοσης και διασποράς του ιού λόγω των αναποτελεσματικών μέτρων και υγειονομικών πρωτοκόλλων ( ανυπαρξία επαναλαμβανόμενων μοριακών τεστ, υποστελέχωση του ΕΣΥ, επιστροφή του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού στην εργασία του μετά από 7 μέρες καραντίνας αντί για 14 άρα και μετάδοσης της νόσου κτλ.) με ευθύνη της Διοίκησης της 2ης Υ. ΠΕ ( Υγειονομική Περιφέρεια Πειραιά) και των διοικητών των νοσοκομείων αυτών.Όλες αυτές οι εγκληματικές αποφάσεις, οι οποίες εκπορεύονται από την κυβερνητική πολιτική, εκτελούνται από τους κατά τόπους αρμόδιους διευθυντές (υγείας, παιδείας, ελεγκτικών μηχανισμών), οι οποίοι δεν είναι τίποτε άλλο από τον κομματικό μηχανισμό της ΝΔ, ο οποίος επιβάλλει σιγή ισχύος και τιμωρητικές ποινές σε όποια/ον τολμήσει να αντιδράσει είτε είναι εκπαιδευτικός, γιατρός, διοικητικό προσωπικό, εργαζόμενος. Και αν αυτή είναι η τακτική του κράτους, γιατί να διαφέρει η τακτική της εργοδοσίας στον ιδιωτικό τομέα;
Ταυτόχρονα, εφαρμόζοντας η κυβέρνηση της ΝΔ αυτές τις πολιτικές και γνωρίζοντας πως θα επιφέρουν τραγικά αποτελέσματα στην εξέλιξη της πανδημίας, δεν έκανε τίποτα εδώ και ένα χρόνο για να ενισχύσει το ΕΣΥ με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Αντίθετα, επιμένοντας εμμονικά στο ακραίο νεοφιλελεύθερο δόγμα της, μείωσε εν μέσω πανδημίας κατά 600 εκατομμύρια τον προϋπολογισμό για την υγεία και το προσωπικό κατά 1680 άτομα σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Υγείας. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο το Νοέμβρη στη Θεσσαλονίκη όσο και σήμερα στην Αττική χιλιάδες άνθρωποι να χάνουν τη ζωή τους, εξαιτίας ελλείψεων σε ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό και κρεβάτια ΜΕΘ. Την ίδια ώρα που ξόδεψαν δισεκατομμύρια σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς, προσλήψεις μπάτσων,στρατιωτικών, αγορά περιπολικών και λοιπών κατασταλτικών μέσων, μείωσαν προκλητικά τις δαπάνες για την δημόσια υγεία.
Δηλώσεις όπως «αν είχαμε περισσότερες ΜΕΘ θα είχαμε περισσότερους νεκρούς», «τα λεφτά για τις ΜΕΘ είναι πεταμένα λεφτά», « τι θα τους κάνουμε τους γιατρούς, όταν θα τελειώσει η πανδημία», φανερώνουν τις επικίνδυνες νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία εν μέσω πανδημίας θεωρεί την δημόσια υγεία ένα περιττό έξοδο.
Ένα είναι σίγουρο. Ότι και να λένε δημόσια, καμία ζωή δεν έχει αξία για τους εξουσιαστές μας. Οι δηλώσεις της ανεκδιήγητης εκπροσώπου της κυβερνητικής επιτροπής ειδικών, της Β. Παπαευαγγέλου ότι το 20% των συνανθρώπων μας, οι οποίοι πέθαναν εκτός ΜΕΘ είναι ένα μικρό ποσοστό, αποδεικνύουν την αναλγησία και την υποκρισία με την οποία αντιμετωπίζουν την πανδημία. Οι δηλώσεις του Μητσοτάκη την μέρα με τα περισσότερα κρούσματα για άνοιγμα του τουρισμού τον Μάϊο και την μέρα με τους περισσότερους διασωληνωμένους και νεκρούς για το Ράλι Ακρόπολης και τα Λουλουδάδικα της Βουλής αποδεικνύουν ακριβώς την αδιαφορία της κυβέρνησης για την προστασία της ζωής και της υγείας της κοινωνίας.
Οι χιλιάδες νεκροί της πανδημίας δεν είναι φυσική καταστροφή. Είναι ξεκάθαρη πολιτική επιλογή. Το απέδειξαν μια σειρά από χώρες ( Κίνα, Ισλανδία, Σιγκαπούρη, Ταϊβάν,Νορβηγία, Κούβα, Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία και άλλες ), οι οποίες δεν γνώρισαν ποτέ δεύτερο και τρίτο κύμα και οι οποίες τερμάτισαν στα εδάφη τους την πανδημία ήδη από την περασμένη άνοιξη με μόλις μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες νεκρούς, παίρνοντας σοβαρά μέτρα προστασίας και εφαρμόζοντας υγειονομικά πρωτόκολλα ελέγχου και περιορισμού της διασποράς του ιού.
Συνεπώς η σύγκριση που γίνεται κάθε τρεις και λίγο με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες ούτε μας αφορά ούτε και μας ενδιαφέρει, αφού σε όλη της ευρωπαϊκή ένωση η θανατοπολιτική στην αντιμετώπιση της πανδημίας είναι κοινή.
Η κοινωνία θα πρέπει να αντέξει και δυναμικά να απαιτήσει από την κυβέρνηση να θέσει σε προτεραιότητα την προστασία της ζωής και της υγείας αντί την εξυπηρέτηση των κερδοσκοπικών συμφερόντων της παρασιτικής οικονομίας της ελίτ.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
Άνοιγμα του τουρισμού ΜΟΝΟ με υποχρεωτικό αρνητικό μοριακό τεστ, υποχρεωτική καραντίνα και επανέλεγχο μετά από 5 μέρες.
Άνοιγμα των σχολείων ΜΟΝΟ όταν το επιτρέψουν τα επιδημιολογικά δεδομένα και μόνο με ΟΛΑ τα απαραίτητα μέτρα προστασίας ( τάξεις 10-12 μαθητών, τακτικά επαναλαμβανόμενα μοριακά τεστ, πρόσληψη εκπαιδευτικών, καθαριστριών, σχολιάτρων).
Αλλαγή των σκόπιμα αναποτελεσματικών και διάτρητων υγειονομικών πρωτοκόλλων που ισχύουν σε σχολεία, νοσοκομεία, χώρους εργασίας και αλλού και τα οποία αντί να αναχαιτίζουν την πανδημία, αποκρύπτουν τα κρούσματα και συμβάλλουν στην ανεξέλεγκτη διασπορά του ιού στην κοινότητα.
Ενίσχυση του ΕΣΥ με προσλήψεις όλου του αναγκαίου ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, ώστε κάθε άνθρωπος που νοσεί από covid ή άλλες ασθένειες να έχει δικαίωμα στην δωρεάν δημόσια υγεία.
Επίταξη των ιδιωτικών κέντρων υγείας. Είναι εξοργιστικό, τη στιγμή που πεθαίνουν άνθρωποι αβοήθητοι με τρόπο τραγικό, η κυβέρνηση να προστατεύει την κερδοφορία των κλινικαρχών.
Λελογισμένα στοχευμένα και πλήρως επιδοτούμενα lock downs με στόχο την άμεση αντιμετώπιση εξάρσεων της πανδημίας και όχι lock downs οριζόντια, σκοπίμως αναποτελεσματικά και κατασταλτικά, που επιτίθενται στις ελευθερίες και στα κεκτημένα της κοινωνίας, ώστε η εξουσία να νομοθετεί ανενόχλητη την εξαθλίωση της.
Ενίσχυση του στόλου των ΜΜΜ και οργανωμένο χρονοδιάγραμμα χρήσης τους για την αποσυμφόρηση τους, ώστε να πάψουν να αποτελούν εστίες μετάδοσης και διασποράς του ιού.
Σε αυτή την υγειονομική και κοινωνικοπολιτική κρίση είτε θα σταθούμε με αλληλεγγύη η μία δίπλα στον άλλο και θα διεκδικήσουμε ενωμένες/οι το δικαίωμα μας στη ζωή, στην υγεία και στην ευημερία, είτε θα αφήσουμε την άρχουσα τάξη να μας αποδεκατίσει, να μας θυσιάσει και να μας αφαιμάξει κυριολεκτικά και μεταφορικά. Γιατί – δανειζόμενοι τα λόγια του Αυτοδιαχειριζομενου Κοινωνικού Χώρου Pasamontaña – « το να λαμβάνεις και να διεκδικείς μέτρα αυτοπροστασίας της κοινότητας είναι δείγμα συντροφικότητας και αλληλεγγύης και όχι απώλεια κάποιας δήθεν ελευθερίας. Γιατί Ελευθερία σημαίνει να μπορούμε όλοι/ες/α να συναποφασίζουμε αυτεξούσια για την ατομική και συλλογική μας ζωή και όχι η καπιταλιστική εκχυδαϊσμένη έννοια μιας «ελευθερίας του ατόμου» να κοιτάει την πάρτη του, ακόμα και όταν γύρω του συντελούνται εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα».
