Ένα από τα ζητήματα τα οποία δεν έχουν συζητηθεί ενδελεχώς, ίσως να μην έχουν καν συζητηθεί σε οποιοδήποτε δημόσιο φόρα, είναι ποιο είναι το κυρίαρχο ιδεολόγημα επί τη βάση του οποίου πορεύεται η Ελληνική κοινωνία και το πολιτικό μας σύστημα, τουλάχιστον στην πλειοψηφία του.
Αυτό όμως που αρχίζει και αποτελεί μέρος της πραγματικότητας είναι ποια είναι η αίσθηση που αποτελεί κυρίαρχο πολιτικό και κοινωνικό χαρακτηριστικό. Η αισθηση της παραίτησης και της παρακμής, στοιχεία που έχουν εκλάβει πλέον πανδημικά χαρακτηριστικά στην κοινωνία, μετατρεπόμενα σε βασικούς ‘ιδεολογικούς μηχανισμούς’ της κοινωνίας μας.
Το ενδιαφέρον αλλά και ανησυχητικό συνάμα είναι αυτά τα δύο αυτά χαρακτηριστικα δεν αποτελούν έμεση απόρροια κακων πολιτικών επιλογών, χαρακτηριστικά δηλαδη που παρήχθησαν ακούσια λόγω πχ λανθασμένων πολιτικών επιλογών, αλλά αποτέλεσμα συγκεκριμένης πολιτικής στόχευσης από την κυβερνώσα παράταξη για την μετατροπή της κοινωνίας μας σε άμορφο μάζα υπηκόων εξαρτημένων από την ελεημοσύνη των εκάστοτε κυβερνώντων. Ελεημοσύνη που μετατρέπεται σε εργαλείο εξαχρείωσης και ελέγχου, των πολιτών, μια φεουδαρχική αντίληψη της πολιτικής όπου ο πολίτης μετατρέπεται σε υπήκοος και ο πολιτικός σε φεουδάρχη με δικαιώματα που δεν εκπορεύονται από το δημοκρατικό πολίτευμα αλλά από μια στρεβλή θεώρηση ιδιοχρησίας της ίδιας της δημοκρατίας.
Η φεουδαρχοποιήση της πολιτικής διαδικασίας αποτελεί και το μηχανισμό που οδήγησε στην παραίτηση την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος και συνεπακόλουθα στην παρακμή την ίδια την πολιτική.
Η καθιέρωση όμως ενός μετά φεουδαρχικού πολιτικού συστήματος δεν οδηγεί απλά σε κοινωνική παραίτησή και πολιτική παρακμή αλλά αλλοιώνει και τον ίδιο τον πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλοιώνοντας την ίδια την έννοιας της εκπροσώπησης αλλά το dna του πολιτεύματος που αντιπροσωπευτικό καθίσταται μηχανισμός εξυπηρέτησης ομάδων πίεσης.
Σε αυτό το σημείο ο ρόλος των κομμάτων που αυτοπροσδιοριζονται ως δημοκρατικά είναι κάτι παραπάνω από κομβικός , όχι μόνο γιατι καλούνται να επιτελέσουν τον ρόλο τους κατω από αντίξοες συνθήκες, ημι-δημοκρατίας και μονοκρατορίας του κυβερνητικού αφηγήματος στα συστημικά ΜΜΕ. Αν όμως δεν καταφέρουν να πείσουν ότι αποτελούν όχι απλά μια αξιόπιστη λύση αλλά πολιτικούς σχηματισμούς που μπορούν να μεταλαμπαδεύσουν στην κοινωνία έναν οραματικό λόγο που θα κινητοποιήσει την κοινωνία να σηκωθεί από τον καναπέ της παραίτησης ,για να συμμετάσχει ξανά στην πολιτική διαδικασία , όχι από την σκοπιά του πελάτη-ψηφοφόρου, αλλά από το μετερίζι του ενεργού πολίτη, το πολιτικό μας σύστημα θα διολισθήσει σε ένα ημι-δημοκρατικό καθεστώς, όπου η κυριαρχία του λαϊκισμού και της ακροδεξιάς θα φαντάζει νομοτέλεια.
Νομοτέλεια που θα καταστεί το κύκνειο άσμα των κομμάτων που ανήκουν στην ευρύτερη προοδευτική παράταξη μετατρέποντας το πολιτικό μας σύστημα σε παιχνίδι για δύο, την δεξιά και την ακροδεξιά.
Χρήστος Λουτράδης
