Την πιο ερωτική αποχή πρόκειται να ζήσουμε στις δημοτικές εκλογές της 8ης Οκτωβρίου, όχι τριήμερο, με πιθανότητα επαναληπτικών 15 Οκτωβρίου, πάλι όχι τριήμερο.
Και την 28η Οκτωβρίου Σάββατον εποίησεν ο Θεός ημέραν, οπότε αν ο Σεπτέμβριος σας φαίνεται ήδη ατέλειωτος, ναι είναι.
Κατά τα άλλα, η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου θα είναι πλέον το «ποιός βάζει;» μετά από το «ο Κασσελάκης ποιός είναι;» του προηγούμενου μήνα και γενικά το στόμα μας ας το αφήσουμε ανοιχτό, δεν ξέρεις τι γίνεται. Και αν δε βρέξει θα χιονίσει αν και πιο καλά κολλάει το: ενός κακού μύρια έπονται.
Πιο ανησυχητική βέβαια δεν είναι η ψήφος που φεύγει και τα λαμόγια που έρχονται. Τα λαμόγια όπως και τα λαγούμια, τα λιγκόνια και οι λαγουδότρυπες έχουν μυστικά περάσματα που καμία από όσες περιμένουν υπομονετικά στο φανάρι να γίνει πράσινο δεν γνωρίζει και άρα η αφαίμαξη είναι βέβαιη στη μαυρισμένη μας πλατούλα όσο χαζεύουμε το ηλιοβασίλεμα.
Το πιο χειρότερο (ναι) είναι ότι κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ, ένα βήμα τη φορά, μένουμε μετέωρες. Αφεαυτού μας, σε καραντίνα. Συνεχώς και περισσότερο. Δεν ξέρουμε το διπλανό μας, δεν ξέρουμε την αποκάτω μας, δεν ξέρουμε ποιός βάζει, δεν ξέρουμε τίποτα. Αιθεροβάμονες; Καλειδοσκόποι; Χασομέρισσες και βολεμένες; ΄Όχι και βολεμένες, έχει παλιώσει το «ο καθένας την βολή του κοιτάει». Ποια βολή του μαντάμ;
Ναι αλλά άμα πλημμυρίσουμε, θα ξέρουμε τα ονόματα για την κιβωτό ή θα διαβάζουμε τα κουδούνια;
Ανατρίχιασα. Να πληρώσουμε Νίκο μου και να φύγουμε, να φύγουμε…
Η αποχή από το κοινό, το κάθε τι κοινό, δεν είναι ότι μας κάνει ας πούμε εγωιστές, «α! τους καημένους τους Παπαδόπουλους, έχουν κλειστεί τελευταία» και τώρα ποιά θα μας συμπαθεί και ποιά θα μας κάνει παρέα. Μάς καταστρέφει το νευρικό σύστημα, είναι εμφανές δεν χρειάζεται ντοκτορά. Και αντί για μήνυμα προς τα πάνω, έρχεται μήνυμα από το IDIKA για άυλη βενζοδιαζεπίνης και φιλάκια. Από το «Εμείς και ο κόσμος» νιώθουμε «ο κόσμος και εμείς», στις περιφερειακές, στις πλημμύρες, τα απογεύματα, σε όλα.
Πηγή: The New Yorker
