«Το πράγμα που με ενόχλησε περισσότερο ήταν όταν έπρεπε να επιστρέψω στη «δημόσια σφαίρα» γύρω στο ’95 ή ’96, όταν πέθανε ο άντρας μου. Ζήσαμε ένα πολύ απλό τρόπο ζωής, αρκετά απομονωμένα, και αυτός ήταν ο «βασιλιάς» της περιοχής μας. Εγώ δεν οδηγώ, δεν είχα επί της ουσίας κάποιο εισόδημα, και χωρίς αυτόν, έπρεπε να βρω έναν τρόπο να βγάζω τα προς το ζην.
Εκτός από την δουλειά σε ένα βιβλιοπωλείο, το μόνο πράγμα που ήξερα να κάνω είναι να ηχογραφώ δίσκους, ή να γράφω ποίηση, το οποίο δεν επρόκειτο να με βοηθήσει να τα βγάλω πέρα μέχρι να τελειώσουν τα παιδιά μου το σχολείο.
Αλλά όταν ξεκίνησα να κάνω συνεντεύξεις, οι άνθρωποι έλεγαν «Λοιπόν, δεν κάνατε τίποτα στη δεκαετία του ’80,» και εγώ ήθελα τόσο πολύ να πάρω το όπλο του Elvis Presley και να πυροβολήσω την τηλεόραση από την ψυχή τους. Πώς μπορούσαν να το λενε αυτό; Η έπαρση των ανθρώπων, να πιστεύουν ότι αν δεν διαβάζουν για σας σε μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό, αυτό σημαίνει ότι δεν κάνετε τίποτα.
Δεν είμαι μια διασημότητα, είμαι μια εργάτρια. Ημουν πάντα εργάτρια. Δούλευα πριν οι άνθρωποι διαβάσουν το οτιδήποτε για μένα, και τη μέρα που σταμάτησαν να διαβάζουν για μένα, έκανα ακόμη περισσότερη δουλειά. Και η ιδέα ότι αν είστε μια μητέρα, δεν κάνετε τίποτα…. είναι η πιο δύσκολη δουλειά που υπάρχει, το να είσαι μητέρα ή πατέρας απαιτεί μεγάλες θυσίες, πειθαρχία, ανιδιοτέλεια, και να νομίζουν ότι δεν έχουμε κάνει τίποτα, ενώ εμείς μεγαλώναμε τον γιο ή την κόρη μας… είναι άθλιο! Αυτό με κάνει να καταλαβαίνω γιατί κάποιοι άνθρωποι αμφισβητούν την αξία τους, αν δεν βγάζουν πολλά λεφτά ή δεν είναι διάσημοι…και αυτό δεν είναι σωστό.
Η μητέρα μου εργαζόταν σε ένα αναψυκτήριο. Έφιαχνε το φαγητό, ήταν σερβιτόρα, ήταν μια πραγματικά σκληρή και αφοσιωμένη εργαζόμενη. Και η πατατοσαλάτα της έγινε διάσημη! Δεν έπαιρνε ποτέ πατατοσαλάτα από το ντελικατέσεν, σηκωνόταν κάθε μέρα στις πέντε η ώρα το πρωί και την έφτιαχνε μόνη της, και οι άνθρωποι έρχονταν από το Camden ή το Philly σε αυτό το μικρό αναψυκτήριο επειδή είχε διάσημη σπιτική πατατοσαλάτα .
Ήταν περήφανη γι’ αυτό, και όταν ερχόταν στο σπίτι το βράδυ, λιώμα από την κούραση, και μέτραγε στο τραπέζι τα κέρματα από τα φιλοδωρήματα ένα από τα πράγματα για τα οποία περηφανευόταν, ήταν για το ότι οι άνθρωποι έρχονταν από μακριά για να φάνε την πατατοσαλάτα της. Οι άνθρωποι θα πουν: «Και λοιπόν, τι έκανε η μητέρα σου; Ήταν μια σερβιτόρα;» Εξυπηρετούσε τους ανθρώπους, και τους εξυπηρετούσε με τον τρόπο που ήξερε καλύτερα.»
Απόσπασμα από συνέντευξη στο Medium
μετάφραση hit&run Κ.
