Ένα υστερόγραφο για τον Ρωμανό
——————————————-
Ψυχολόγος δεν είμαι, και θα ήταν άθλιο, να κάνω διάγνωση, για το αν και
κατά πόσο έχει επηρεάσει τον Ρωμανό, η δολοφονία του Γρηγορόπουλου,
μπροστά στα μάτια του, ενώ ήταν και φίλοι, αλλά θα περιγράψω ένα
οικογενειακό περιστατικό, και την προσωπική μου εμπειρία.
Ήταν το 2007 ή
το ’08, ανήμερα του Πάσχα. Αρκετά νωρίς το πρωί, περίπου 6 η ώρα,
ξυπνάμε με την τότε σύζυγό μου, από δυνατές φωνές που ακούγονται
έξω στο δρόμο. Μιλάνε αρκετά άτομα αλλά μια νέα κοπέλα, σχεδόν
ουρλιάζει. Βγήκαμε στο μπαλκόνι και βλέπουμε από κάτω, περίπου δέκα
άτομα, να βλέπουν πάνω, σε μια άλλη πολυκατοικία, και να παρακαλάνε
κάποια γυναίκα, να μην πέσει στο κενό. Δεν την βλέπαμε, επειδή μας
εμπόδιζε η γωνία που ήταν το σπίτι μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν
κύριο που ως επιχείρημα, λόγω και της ημέρας, φαντάζομαι, της έλεγε: “μη
το κάνεις, σε βλέπει ο θεός”. Η νεαρή ήταν περαστική και ήθελε να
ανέβει στην πολυκατοικία να την σώσει αλλά δεν την άφηνε ο συνοδός της
και εκείνη έκλαιγε και σχεδόν παλεύανε. Οι σκηνές αυτές, δεν κράτησαν
πάνω από 3-4 λεπτά, από την ώρα που εμείς βγήκαμε στο μπαλκόνι, και
ξαφνικά από την ταράτσα μιας εξαώροφης οικοδομής, έπεσε στο πεζοδρόμιο
μια γνωστή μας φιγούρα. Μια ηλικιωμένη κυρία που την βλέπαμε συχνά στη
γειτονιά. Την ήξεραν και οι δυο μας κόρες, που τότε ήταν 13 και 14 ή 14
και 15, σύμφωνα με τη χρονιά.
Από την αγωνία μας, δεν είχαμε
προσέξει όμως ότι στο μπαλκόνι, είχε βγει και η μικρή μας κόρη. Και
επειδή είχαμε και γλάστρες με μεγάλα λουλούδια, δεν ήταν εύκολη η οπτική
επαφή. Αφού συνέβη, μπήκαμε μέσα τρέμοντας- πρώτη φορά είδα άνθρωπο να
αυτοκτονεί και μάλιστα γνωστό- για να ντυθώ και να κατέβω. Δεν πρόλαβα
όμως και μας φώναξε η μεγαλύτερη κόρη. Η μικρή, που είχε δει όλο το
σκηνικό, μπήκε στο κρεβάτι της αλλά άρχισε να κλαίει και να τρέμει τόσο
πολύ που φοβηθήκαμε για το χειρότερο. Αφού προσπαθήσαμε να την
ηρεμήσουμε, χωρίς να είμαστε ειδικοί, άρα μπορεί και με λάθος τρόπο,
μίλησα με γιατρό. Η μικρή συνέχισε να τρέμει για τουλάχιστον μια
εβδομάδα και αρνιόταν πια πεισματικά να κοιμηθεί στο δωμάτιό της, παρά
ήθελε να κοιμηθεί μαζί μας στο κρεβάτι. Αυτό και έγινε, για κάμποσες
ημέρες, σύμφωνα και με τις οδηγίες του γιατρού.
Πέρασαν από τότε 7 ή
8 χρόνια αλλά ο ίδιος, πέραν του ότι ποτέ δεν της έχω κάνει κουβέντα
για το συγκεκριμένο γεγονός, όσο ήμασταν στο ίδιο σπίτι, άλλαξα διαδρομή
γιατί δεν μπορούσα πια να πατήσω εκεί που έπεσε η γιαγιά. Το ίδιο και
οι κόρες μας. Δεν ξέρω, λοιπόν, τι «αποτυπώματα» αφήνει στην ψυχή ενός
παιδιού, να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του ένας θάνατος, γνωστού ή
αγνώστου, αλλά θεωρώ ότι πρέπει να είναι από τα πιο ισχυρά πλήγματα που
δέχεται η ψυχολογία του. Όταν, δε, πρόκειται και για φίλο του, τότε
νομίζω πως το κτύπημα είναι αδυσώπητο.
Υ.Γ.: Νίκο, παιδί μου,
γιατί είσαι στην ηλικία της μεγάλης μου κόρης- στο κενό φωνάζω, το ξέρω-
σκέψου τη ζωή σου. Και τους γονείς σου.
