Επίκαιρα-Κράτος Δικαίου | Της Ιωάννας Λαχανά
ΑΒΕ ΚΑΙΣΑΡ…
Αν και απέχουμε πάνω από 2000 χρόνια από το “χαιρετισμό” των μελλοθανάτων στο κατάμεστο Κολοσσαίο της Ρώμης, που διψούσε για αίμα,σήμερα ομως το ρόλο του “Ψηφιακού Κολοσσαίου” τον παίζουν θαυμάσια τα social media και όχι μόνο. Οφείλω μια εξήγηση. Την περίπτωση Λιγνάδη δεν θα την αναλαμβάναμε ποτέ να την υπερασπίσουμε.
Οι συνεργάτες μου και εγώ έχουμε αποκλείσει από την υπεράσπιση μια σειρά εγκλημάτων από τις δραστηριότητες του γραφείου μας (ληστεία με φόνο, βιασμό, εγκλήματα κατά ανηλίκων με προεξάρχοντα την κατάχρηση σε ασέλγεια).
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα κλείσουμε τα μάτια σε κάθε περίπτωση που παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, το τεκμήριο της αθωότητας και κυρίως το κράτος δικαίου.
Το κράτος δικαίου αποτελεί μια από τις θεμελιώδεις αξίες του νομικού μας πολιτισμού και κατοχυρώνεται συνταγματικά στο σύνολο των πολιτισμένων κρατών,καθώς και στο άρθρο 2 της Σύμβασης για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στην περίπτωση Λιγνάδη θα σταθούμε στα εξής δύο (2) σημεία:
α) Η έκδοση εντάλματος σύλληψης, πριν δηλαδή κληθεί να εξεταστεί ως ύποπτος στο πλαίσιο της προκαταρκτικής εξέτασης, αν και εφαρμόζεται σπάνια και κατ’ εξαίρεση, κινείται στο όριο μιας νομότυπης απόφασης
β) Η δέσμευση όμως με χειροπέδες, όχι μόνο δεν είναι νομότυπη, όχι μόνο δεν ευρίσκει κανένα έρεισμα στο νόμο, αλλά ουσιαστικά παραβιάζει κατάφορα τον νόμο και εν προκειμένω το άρθρο 278 παρ.2 ΚΠΔ.Το άρθρο αυτό επιτρέπει την δέσμευση του συλληφθέντα μόνο όταν αντιστέκεται ή είναι ύποπτος φυγής. Σε καμία άλλη περίπτωση. Ο Λιγναδης όμως ούτε αντίσταση προέβαλε ,ούτε υπήρχε υπόνοια φυγής του,αφού είχε προσέλθει αυτόβουλα στην αστυνομία. Παρόμοια διάταξη με το άρθρο 278 παρ.2 ΚΠΔ περιλαμβάνεται και στο ΠΔ 141 /1991 “αρμοδιότητες οργάνων και υπηρεσιακές ενέργειες του προσωπικού του ΥΔΤ και θέματα οργάνωσης υπηρεσιών”,όμοια προστασια για τους συλληφθέντες εμπεριέχεται και στην υπ’αριθμ.2/2014 εγκύκλιο του Αντεισαγγελέα του Αρειου Παγου η οποία εξεδόθη ύστερα από αναφορά-υπόμνημα και προσωπικη παράσταση του Δικηγορικού μας γραφείου .Δεν θα επεκταθούμε διότι θα επανέλθουμε σε δύο (2) αχρείαστες και κινούμενες στα όρια μη σύννομης παρέμβασης και συγκεκριμένα
α) στην ανακοίνωσή του Υπ.Δικαιοσυνης για το θέμα αυτό και
β) Την συνέντευξη Τύπου της Υπουργού Πολιτισμού
Και οι δύο αυτές παρεμβάσεις κατάλληλα χρησιμοποιούμενες από την υπεράσπιση είναι δυνατόν ακόμη και να ανατρέψουν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (Στρασβούργο) τύχον καταδίκη από τα εθνικά δικαστήρια, έκτος εάν έγιναν σκόπιμα, κατι το οποίο αρνούμαστε να πιστέψουμε.
Από τα ανωτέρω προκύπτει επιπροσθετα μια σαφής παραβίαση ,του Νόμου από τους εφαρμοστές (του νόμου).
Τα όργανα δηλαδή της Τάξης και όχι μόνο. Το θέμα όμως δεν είναι η παρανομία των αστυνομικών, ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε η τελευταία. Το θέμα είναι αν ο αρμόδιος εισαγγελικός λειτουργός τολμήσει να εφαρμόσει το νόμο ακόμη και εναντίον των οργάνων του νομου που παρανόμησαν ακόμη και on camera (ή μάλλον εξαιτίας αυτής).
Ένα επίσης από τα πιο σημαντικά στοιχεία που ελήφθη υπ’όψη για την κατάργηση της θανατικής ποινής ήταν και η πιθανότητα-έστω και απειροελάχιστη-λανθασμένης δικαστικής απόφασης (τελεσίδικης παντα).Εδω που είμαστε στην αρχή της ένδικης διαδικασίας ,γιατί η συντεταγμένη Πολιτεία παραβιάζει τους κανόνες που η ίδια έχει θεσπίσει;Και γιατί όλοι ή σχεδόν όλοι μένουμε απαθεις; Στο σημείο αυτό δεν θα ήταν ίσως άσκοπο ή/και άκαιρο να θυμηθούμε το ” Για ποιον Χτυπά η Καμπάνα ” του μεγάλου Χέμινγουεϊ.
