Για τη μανούλα μου, τη Μάρθα που έφυγε από τη ζωή | Της Ναταλίας Ρασούλη

Για τη μανούλα μου, τη Μάρθα που έφυγε από τη ζωή | Της Ναταλίας Ρασούλη

Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης από
Μικρασιάτες πρόσφυγες γονείς της Σμύρνης και της Ταρσού της Κιλικίας,
και με καταγωγή από τα Ανώγεια από τον παππού της Στέργιο Πασπαράκη αλλά
και διάφορες προσμίξεις λόγω Μικράς Ασίας, αγγλικές, ιταλικές και από
την Συρία…

Είχε μεγάλη αδυναμία στο διάβασμα και το πιο αγαπημένο
της μέρος των παιδικών της χρόνων ήταν το σχολείο και ήταν η καλύτερη
μαθήτρια…

“Πρύτανη” την φώναζαν…

Μαθαίνει ακορντεόν και ζωγραφίζει
εξαιρετικά…

Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία με υποτροφία και
έδωσε εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο περνώντας στους 8 πρώτους στην
Φιλοσοφική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης θέλοντας να
σπουδάσει Αγγλική φιλολογία γιατί αγαπούσε πολύ το Λονδίνο από
φωτογραφίες που είχε δει από το αρχείο του παππού που ήταν στο Πολεμικό
Ναυτικό…

Διαλέγει σαν μάθημα και την Αρχαιολογία και αναπτύσσει ακόμα
μεγαλύτερη μεγάλη αγάπη για τους αρχαίους και την Ιστορία…

Αγαπάει πολύ
την Θεσσαλονίκη…

Πήγε στο Λονδίνο και έπιασε δικτατορία…

Μια φίλη
της στην Κρήτη τής έδωσε την διεύθυνση ενός άλλου κρητικόπουλου που ήταν
στο Λονδίνο για να του στείλει ένα γράμμα να του πει ότι είναι κι
εκείνη από το Ηράκλειο και να νιώσει πιο οικεία στην ξένη χώρα.

Του
έστειλε το γράμμα και συναντήθηκαν λίγο μετά.

Αγαπήθηκαν αμέσως.

Το
κρητικόπουλο ήταν ο Μανώλης Ρασούλης…

Ο Μανώλης ήταν στο
τροτσικιστικό κίνημα και δεν μπορούσε ούτε να επισκεφτεί την
Ελλάδα…

Έπεσαν μαζί με τα μούτρα στον αντιδικτατορικό αγώνα με άλλους
Έλληνες συντρόφους του Λονδίνου…

Εκεί η μητέρα μου όλη μέρα στους
δρόμους πουλώντας εφημερίδες κατά της δικτατορίας, τα συνέδρια και την
ένταση, χάνει το πρώτο τους παιδί 5 μηνών…

Ένα αγοράκι…

Ήταν πολύ
δυναμική…

Μου περιγράφουν οι φίλοι της από τότε ότι έμπαινε μέσα σ’ όλα
και όπως ήταν και ψηλή και χειροδύναμη άρπαξε μια φορά έναν σύντροφο που
τους φερόταν άσχημα και σχεδόν τον σήκωσε από το έδαφος…

Ήταν ατρόμητη
και όταν χρειαζόταν γινόταν άγριο λιοντάρι…

Ο πατέρας μου πολύ συχνά
όταν ήθελε να διευθετήσει δύσκολες υποθέσεις έλεγε: “Θα στείλω τη
Μάρθα”…

Ακόμα κι όταν είχαν χωρίσει μετά από χρόνια…

Ταυτόχρονα η
μαμά μου στο Λονδίνο δουλεύει σε διάφορα μέρη διδάσκοντας ελληνικά στο
σπίτι των Γουλανδρήδων, στα Ελληνικά Σχολεία της Αγίας Σοφίας αλλά και
σε κυπριακά φάκτορις και ταυτόχρονα αγαπώντας την ζωγραφική, σπουδάζει
στην Polytechnic School of London…

Μένουν σε ένα σπίτι στο Finsbury
Park συγκατοικώντας με διάφορους φίλους…

Εκεί, στο Islington,
γεννιέμαι κι εγώ μετά από 9 μήνες στο κρεβάτι για να μην χάσει κι
εμένα…

Όταν έπεσε η δικτατορία το κόμμα αποφασίζει να επιστρέψουν
όλοι στην Ελλάδα…

Είναι εκείνη που της εμπιστεύονται όλα τα έγγραφα του
κόμματος…

Στην Ελλάδα ζουν μαζί με τον μπαμπά για άλλα τρία
χρόνια…

Μαζί σε συναυλίες αγώνα παρέα με τον Σάκη Μπουλά, τον Γιάννη
Ζουγανέλη την Ισιδώρα Σιδέρη και άλλους συντρόφους…

Ο Μάνος Λοιζος τους
βοηθάει πολύ στον επαναπατρισμό…

Η μητέρα μου αγαπούσε πολύ τον Μάνο…

Η μαμά κι ο μπαμπάς, ισχυρές προσωπικότητες και οι δύο και ο μπαμπάς
αρκετά ενταγμένος στο κόμμα, η μητέρα μου ενώ βοηθούσε παρέμενε
ανένταχτη, όταν αγρίευαν μεταξύ τους δεν ήθελες να είσαι μπροστά…

Χωρίζουν πανηγυρικά όταν η μητέρα μου, ατίθαση όπως ήταν, φεύγει μαζί μ’
εμένα και όλο το σπίτι αν μπορούσε…

Τέτοιο πείσμα…

Με στέλνει στην
Κρήτη στον παππού και στη γιαγιά για να προστατευτώ από την λαίλαπα…

Ο καθένας τους ακολουθεί διαφορετικούς δρόμους και η μαμά τραγουδάει σε
κέντρα μαζί με τον Δημήτρη Μητροπάνο, αλλά και σε σκυλάδικα της
εποχής…

Μεγάλο σχολείο…

Είχε πολύ όμορφη και δυνατή φωνή…

Κάνει αίτηση για να διοριστεί σαν δασκάλα στο σχολείο.

Λάτρευε τα παιδιά.

Τα θεωρούσε ότι πιο σπουδαίο στον κόσμο.

Στέκεται στα πόδια της και παίρνει κι εμένα στη Αθήνα..

Διορίζεται και δουλεύει στο σχολείο σαν δασκάλα.

Στην συνέχεια
σπουδάζει σύγχρονο τραγούδι και θεωρητικά στο Εθνικό Ωδείο και διδάσκει
και στο Ωδείο αλλά και στο σχολείο πια διδάσκει μουσική…

Αγαπάει πολύ
τους μαθητές της κι εκείνοι τη μαμά…

Αναπτύσει μια σπουδαία σχέση με
τους μαθητές της…

Έτσι και τους πείραζε κανείς τον έτρωγε αμέσως…

Την είχαν σαν μάνα…

Αγαπάει πολύ τους γονείς και τα άλλα τρία της αδέρφια, τ’ ανήψια της, όλη της την οικογένεια, τους φίλους της…

Την οικογένεια του πατέρα μου…

Η αδυναμία της για γνώση την κάνει να διαβάζει ασταμάτητα και σπουδάζει
Αστρολογία…

Την ενδιαφέρει πολύ η θέση των αρχαίων στην αστρολογία…

Αγαπάει πολύ την μεταφυσική και συζητούσε ώρες γι αυτά ακόμα και μετά
τον έντονο χωρισμό της με τον μπαμπά, όταν πια είχαν κάπως κοπάσει για
χάρη μου…

.

Είχε έναν σύντροφο, πολύ καλό άνθρωπο, τον Θανάση,
πιανίστα, που με αγαπούσε και ήταν αυτός που μου έμαθε μουσική…

Ο
μπαμπάς εκτιμούσε πολύ τον Θανάση και αντίστροφα…

Ο Μανώλης είχε τότε
σχέση με τη Βάσω Αλλαγιάννη, έναν υπέροχο άνθρωπο που με αγαπούσε κι
εκείνη πολύ, με αποτέλεσμα η μαμά μου να εκτιμάει πολύ τη Βάσω αλλά και η
Βάσω εκείνη…

Εχθές με πήρε τηλέφωνο η Βάσω μόλις έμαθε το φευγιο της
μαμάς…

Έκλαιγε…

“Πάει η Μάρθα”, μου είπε…

“Θα βρει τον Μανώλη και θ’
αγκαλιαστούνε”…

Κανένας άλλος άνθρωπος δεν θα μίλαγε έτσι για την πρώην
γυναίκα του κάποτε συντρόφου της…

Κανένας…

Η μαμά παίρνει
σύνταξη πρόωρη από το σχολείο γιατί ανέπτυξε μια πάθηση στο δεξί της
χέρι η οποία εξαφανίζεται πάντα όταν ζωγραφίζει…

Γράφει τραγούδια
άπειρα, κείμενα, διηγήματα, βιβλία, παραμύθια ζωγραφίζει, τραγουδάει
όποτε βρει ευκαιρία και η μεγάλη της αγάπη, διδάσκει Τραγούδι στο Ωδείο
με πάθος…

Με μεγάλο πάθος…

Αγαπάει τους φίλους της…

Είναι άνθρωπος με πάθος…

Η σχέση μας είναι γεμάτη αγάπη και αντιθέσεις…

Αυτό γεννάει ακόμα μεγαλύτερη αγάπη…

Γεννιέται ο γιος μου και ξετρελαίνεται…

Ετοιμάζαμε μια έκθεση ζωγραφικής με έργα της στη BABEL..

Δεν προλάβαμε…

Τα τελευταία χρόνια πάλεψε και παλέψαμε όσο κανείς μέσα σε αντίξοες συνθήκες για να κρατηθεί υγιής και ζωντανή…

Μέχρι προχθές πάλευε…

Πίστευε ότι δεν έχει τίποτα…

Μπορεί να τα βρόντηξε…

Η λέξη νικήθηκε δεν της ταιριάζει…

Δεν θα μπορούσε να φύγει άλλη βραδιά εκτός από εκείνη με την
κατακόκκινη Πανσέληνο…

Αγαπούσε τόσο πολύ τα άστρα, τους πλανήτες, το
διάστημα…

.

Έβλεπε την Κρήτη πριν φύγει…

Την Μάνα Κρήτη που λάτρευε…

Μανούλα μου σ’ αγαπάω τόσο πολύ που η αγάπη μου δεν χωράει στο σύμπαν…

Περιμένω να δω ένα μήνυμά σου ότι είσαι καλά…

Όλοι σου στέλνουμε την αγάπη μας…

Ένα τραγούδι γραμμένο από τον Μανώλη για τη Μάρθα…

Οι τότε
τριαντάρηδες με όλο το πάθος να αλλάξουν τον κόσμο…

Και τον αλλάξανε ο
καθένας με τον τρόπο του…

Ένα τραγούδι που ήταν δίπλα της σ όλη τη
διάρκεια των δύσκολων τελευταίων χρόνων από τους γιατρούς στα
νοσοκομεία που τυχαία το σιγοτραγουδούσαν μέχρι τα ραδιόφωνα στα ταξί
που πηγαίναμε για θεραπείες…

Τώρα θα το τραγουδάνε παρέα…

“Νιώθω ποια είσαι όταν λες το σ΄ αγαπώ
σαν μια βασίλισσα τσιγγάνα που περνάει
και μπαίνει στις καρδιές σαν να `τανε μετρό
που φωτισμένο βάζει μπρος και ξεκινάει