Από Tasos Karagiorgos (facebook)
Συνέβη σήμερα το πρωί στό Περιβολάκι της Νίκαιας.
φωτο: Σταύρος Μανίκας
Έξω από τη σχολή οδηγών του Μελισσανίδη είναι πεσμένος ένας ηλικιωμένος περίπου 70 ετών ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΣ.
Γύρω του καμμιά δεκαριά από τους μπάτσους που ήταν εκεί προκειμένου να ”περιφρουρήσουν” την εκδήλωση για τη μάχη τής Κοκκινιάς που έκαναν τα παιδιά του αντιεξουσιαστικού χώρου, οι οποίοι δεν ήξεραν τι να κάνουν.
Είμαστε εκεί κάνα δεκάλεπτο περιμένοντας τό ασθενοφόρο, ό ανθρωπος είχε μελανιάσει, δέν είχε σφυγμό, τά μάτια καρφωμένα στό πουθενά, είχε σχεδόν φύγει.
Ξαφνικά σκάνε δυό πιτσιρικάδες, ”αναρχικοί, περιθωριακοί, κακά παιδιά” μέ μιά αγωνία καί ένα πάθος σάν νά κείτοταν ό πατέρας τους κάτω, έπεσαν πάνω στόν παππού, ό ένας μέ μαλάξεις καί ό άλλος μέ τεχνητές αναπνοές.
Ηταν τέτοια ή αγωνία καί ή τρέλα πού τούς είχε πιάσει γιά νά σώσουν μιά ζωή, πού κυριολεκτικά μείναμε όλοι κάγκελο μπροστά στή προσπάθεια πού κάνανε.
Μετά από λίγη ώρα καί τρελές προσπάθεις τών δυό λεβεντόπαιδων, ό άνθρωπος πού μέχρι πρίν πέντε λεπτά είχε κλείσει ραντεβού ”ψηλά” άρχισε νά δίνει σημάδια ζωής, άρχισε νά παίρνει κάποιες ανάσες καί έδειχνε νά επανέρχεται, ακριβώς τήν ίδια στιγμή πού έφθανε τό ασθενοφόρο, τό οποίο τόν πήρε γιά τό κοντινότερο νοσοκομείο.
Τά παιδιά έφυγαν έτσι αθόρυβα όπως ήρθαν γιά νά ξαναπάνε στήν εκδήλωση τους, (εκδήλωση πού ”τιμάνε μέ τήν απουσία τους” οί ”νοικοκυραίοι” καί νομοταγείς κάτοικοι τής περιοχής), έχοντας προφανώς σώσει μιά ανθρώπινη ζωή, μπροστά στά μάτια τών ανήμπορων ”ανθρώπων τής τάξης” πού μετά από λίγο θά τους παρακολουθούν καί θά τους κυνηγάνε σάν νά πρόκειται γιά εγκληματίες.
Οταν ρώτησα τόν γαλονά πού ήταν παρών σέ όλο τό συμβάν άν έχει νά μού πεί κάτι, δείχνοντάς του μέ νόημα τούς δυό λεβέντες πού κατηφόριζαν πρός τή πλατεία, μέ κοίταξε αμήχανα καί κούνησε τό κεφάλι σάν νά μού έλεγε….καταλαβαίνω, όμως δέν είχε καταλάβει απολύτως τίποτα.
Δέν έχει όμως καμμιά σημασία.
Σημασία έχει ότι σώθηκε μιά ανθρώπινη ζωή, από δυό παιδιά πού ή….κοινωνία, οί νοικοκυραίοι, οί πουθενάδες καί οί μυρωδιάδες έχουν θέσει στό περιθώριο, έτσι απλά, επειδή τό σύστημα τούς τό επιβάλλει καί αυτοί τό δέχονται.
Εγώ προσωπικά υποκλίθηκα μπροστά στό μεγαλείο ψύχης αυτών τών παλληκαριών καί πιστεύω ειλικρινά πώς ελπίδα υπάρχει, όσο υπάρχουν τέτοια νέα παιδιά.
