Το χρώμα του κόμματος του Σταύρου
Το Ποτάμι δεν είναι κόμμα. Είναι χρώμα! Παρά την όποια κριτική μπορεί να κάνει κανείς στον πολιτικό εγχείρημα του Σταύρου Θεοδωράκη, αλλά και στην ναρκισιστική τηλεοπτική εκπομπή του, για μένα το “Ποτάμι” ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.
Από όταν γνώρισα τον 17χρονο τότε Σταύρο, πάνω σε ένα καράβι, ο νέος αυτός, που μόλις είχε συγκρουστεί με τα ΜΑΤ ως στέλεχος του μαθητικού κινήματος στην Αγία Βαρβάρα, είχε θάλεγες τη “σφραγίδα της δωρεάς του Κυρίου”! Και μια ιστορική αποστολή. Ως ρεπόρτερ, αν και έρρεπε στον λαϊκισμό και τον κιτρινισμό. Ήταν και μελό!
Προφανώς από μένα έμαθε να μοντάρει τις εκπομπές, να βάζει μουσική και να κάνει ραδιοφωνικά -τότε- ντοκυμανταίρ στην εκπομπή “Εδώ Ραδιοσυννεφούλα- Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα”. (Τι να κάνουμε. Tόσα στελέχη, έβγαλε αυτό το αλληλοδιδακτικό σχολείο, ας βγάλει κι έναν πρωθυπουργό!).
Δεν έχω παρακολουθήσει όλα τα βήματα του Σταύρου προς την “επιτυχία”. Ούτε την πολιτική του διαδρομή. Υπήρχε πάντα ένα ενδιαφέρον για κοινωνικά προβλήματα, ιδιαίτερα τους τσιγγάνους, τους “αδύναμους”. Σε μια πολιτική σκηνή που μεσουρανούν οι Άδωνις, ένα εμφανώς καθυστερημένο άτομο, ο Μάκης Βορίδης, που δεν ήταν ποτέ λιγότερο φασίστας- από όσο είναι τώρα και μάλιστα “κοινοβουλευτικός φασίστας, αλλά και διάφορα μπασμένα φωτομοντέλα της δεξιάς και της Αριστεράς (π.χ. Άρης Σπηλιωτόπουλος, Κυριάκος Μητσοτάκης για να μη πάμε σε άτομα τύπου Στυλιανίδη!) από αυτή τη γενιά ο Θεοδωράκης έχει παραέχει θέση στην πολιτική σκηνή. Ιδιαίτερα αν είχε κάνει ένα τέτοιο “μεταμοντέρνο” κόμμα είκοσι χρόνια πριν.
Τα “στελέχη” του κόμματος δεν τα ξέρουμε. Από τον συμπαθέστατα Νίκο Δήμου θα συγκρατήσω το βιβλίο του Λεωνίδα Χρηστάκη “Η δυστυχία του να είσαι μαλάκας” ως απάντηση στο “Η δυστυχία να είσαι έλληνας”. Και την πρόσφατη άποψη του πως οι σουλιώτες μιλούσαν αλβανικά. Αλλά δεν συμφωνώ πως στο Ποτάμι μαζεύτηκε πολλή ή πολύ σαβούρα. Ιδιαίτερα αν αυτο το λέει ένας “επαγγελματίας” κομμουνιστής από το το enikos.gr του Νίκου Χατζηνικολάου, που φαίνεται πως είναι πιο σπουδαίος από τον Σταύρο. Ίσως γιατί είναι ένας πρώην ΔΑΠίτης που μετέτρεψε την εφημερίδα του σε ένα είδος “Ριζοσπάστη”.
Οι επιθέσεις που δέχεται ο Θεοδωράκης, ιδιαίτερα από “αριστερούς” δημοσιογράφους, είναι άδικες, κατασκευασμένες, πολλές φορές εμετικές όπως αυτή που διάβασα στην “Εφημερίδα των Συντακτών” κατάπληκτος. Ο Σ.Θ απαξιώνεται γιατί προέρχεται από την Αγία Βαρβάρα. Δεν είναι φτασμένος, αλλά “φτασμένος”. Δεν είναι συνδικαλιστής, αλλά “ψιλοσυνδικαλιστής”. Οι φωτογραφίες του με πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ είναι από μόνες τους εσχάτη προδοσία. Η φωτο που κρατάει την ολυμπιακή φλόγα επενδύεται σε μια γκαιμπελικού τύπου δημοσιογραφία, όπου πηγές είναι οι γείτονες, ανώνυμοι, άγνωστοι που “λένε”, “θυμούνται”.
Αν ήμουνα στη θέση του διευθυντή της εφημερίδας- και σεβαστού δάσκαλου μου- δεν θα δημοσίευα τέτοιες συκοφαντίες. Θα έδιωχνα τον συνάκτη. Μπορεί και με ένα χέρι ξύλο! Γιατί όταν γράφεις για “περίεργα επιμορφωτικά προγράμματα” και προσβάλλεις την τιμή και την προσωπικότητα οποιοδήποτε, θέλεις κλωτσιές. Δεν φτάνουν οι μηνύσεις.
Δεν είμαι οπαδός του Σταύρου Θεοδωράκη! Δεν πιστεύω ότι τα πολιτικά κινήματα γίνονται με φιλίες και δημόσιες σχέσεις. Λίγο από όλα. Πρέπει να περιέχουν εκτός από ιδέες- γενικές και αόριστες- συγκεκριμένες προτάσεις και να προκαλούν ρήξεις. Η εποχή των άοσμων, άγευστων, αριστεροδεξιών έχει περάσει. Όλοι οι μεγάλες ηγέτες της αποικίας μας προκάλεσαν διχασμό και ρήξεις, βρέθηκαν στο περιθώριο ή την φυλακή ή εξορία, απέναντι στην εποχή τους, τον λαό και το “κατεστημένο”.
Θα πείτε, το Ποτάμι δεν είναι κόμμα. Είναι χρώμα! Του πολιτικού μας σκηνικού, της τηλεοπτικής παραγωγής, της “πολιτικής της εικόνας”. Φοβάμαι αν είναι έτσι να πέσει κάτω από 6% όταν εμφανισθεί την πολιτική ζωή ή πανούργα Αγγελική Νικολούλη ή η ραδιούργα Λαμπίρη! Ας βλέπουμε όμως τη θετική πλευρά της ζωής! Κι ας καλωσορίσουμε το έστω θολό και σιγανό ποτάμι. Ιδού η Ρόδος, ιδού η Ρόδος όπως θάλεγε κι ο Σταύρος και κυρ Σταύρος και αφέντης τσουτσουλομύτης!
Ένας …συνάδελφος του, που είχε υπάρξει και δημοσιογράφος, ο Χαρίλαος Τρικούπης, είχε κάποτε: “Γεννηθήτω Φως!”. Πριν ακόμα υπάρξει η ΔΕΗ, η τηλεόραση.Τώρα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Ο Σταύρος αρκεί να πεί: “Γεννηθήτω Φως!”. Πριν ακόμα υπάρξει η ΔΕΗ, η τηλεόραση.Τώρα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Ο Σταύρος αρκεί να πεί: “Φώτα πάμε!”
