Η πιο σημαντική ερώτηση σύμφωνα με την Αμερικανίδα συγγραφέα Alice Walter είναι “Γιατί κλαίει το παιδί;» Στη σύγχρονη κοινωνία του 21ου αιώνα ενώ πολλά φαίνονται να έχουν επιλυθεί μέσα στα πλαίσια του όμορφο κόσμο της ελεύθερης αγοράς, του κόσμου της παγκοσμιοποίησης που προάγει τον πλούτο των εθνών και την ευημερία των ατόμων, η πραγματικότητα μας δείχνει μια άλλη ιστορία. Την άλλη όψη του θεοποιημένο νομίσματος.
Η Ιστορία δεν ξεκινάει με την παραμυθένια αρχή «Μία φορά κι έναν καιρό…» αλλά με το γεγονός ότι περισσότερο από 100 εκατομμύρια παιδιά στην πλειοψηφία κορίτσια δεν πηγαίνουν στο σχολείο. Το 1/3 των παιδιών δεν συμπληρώνουν πότε πέντε χρόνια στο σχολείο που ισούται με την στοιχειώδη εκπαίδευση όπως γραφή, ανάγνωση και αριθμητική. Ποσοστά που αποδεικνύουν πως καταπατάται ένα βασικό δικαιώματα που έχουν ανεξαιρέτως οι άνθρωποι, το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Εκπαίδευση που δε σχετίζεται φυσικά με την απόκτηση εφοδίων για μία πλουσιοπάροχη ζωή, αλλά με μια αξιοπρεπή ζωή.
Είναι ευρέως γνωστά άλλωστε όσα βιώνουν τα θύματα της παιδικής εργασίας. Εκατομμύρια είναι εκείνα τα παιδιά που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σχολείο για να δουλεύουν υπέρογκες ώρες λαμβάνοντας εξευτελιστικούς μισθούς. Για όσους λοιπόν από εμάς κουνούν αδιάφορα το κεφάλι με μια υποτυπώδη λύπη, θεωρώντας ότι αυτό συμβαίνει μόνο σε χώρες μακρινές, κατώτερες, στις χώρες του τρίτου κόσμου, τα νέα είναι δυσάρεστα. Στην Μ. Βρετανία, μια χώρα του πρώτου κόσμου η παιδική εργασία επιτρέπεται με νόμο από την ηλικία των 13 ετών. Ας μην ξεχνάμε και την άμισθη καταναγκαστική εργασία των παιδιών των φαναριών. Αδιαμφισβήτητα σε αυτά η βία έχει την τιμητική της!
Παράλληλα μια διαφορετική ιστορία θα έχουν να μας διηγηθούν τα παιδιά των μεταναστών και των προσφύγων. Οι πληθυσμιακές ανακατατάξεις που γνωρίζει ο κόσμος στις μέρες μας συμβάλλουν στην έξαρση της ξενοφοβίας που οδηγεί σε ρατσιστικές συμπεριφορές. Τα κακώς κείμενα αυτής της κατάστασης είναι πάλι τα παιδιά που δεν επέλεξαν να αλλάξουν ούτε σπίτι ούτε φίλους για να ζήσουν σε μια νέα πατρίδα. Άμοιρα ευθυνών πέφτουν θύματα εκφοβισμού και διακρίσεων εξαιτίας οικονομικών και κοινωνικών παραγόντων.
Και δίπλα σε αυτά και τα παιδιά με ειδικές ανάγκες που σε πολλές χώρες της Δύσης ζουν στο περιθώριο. Χωρίς ουσιαστική φροντίδα από τα κράτη για να μπορέσουν να εκπαιδευτούν, να ζήσουν αξιοπρεπώς και να ενταχθούν ομαλά στην κοινωνία. Με τους ήρωες γονείς τους να προσπαθούν με ό,τι διαθέτουν από μόνοι τους να τους δώσουν όσο περισσότερα εφόδια γίνεται.
Εύκολα λοιπόν οδηγούμαστε στην φράση «Γιατί κλαίει το παιδί;» Το παιδί και όλα τα παιδιά του κόσμου κλαίνε για την αδιάλειπτη καταπάτηση των δικαιωμάτων τους. Κλαίνε και φωνάζουν στέλνοντας μηνύματα αγωνίας. Μηνύματα που σπανία φτάνουν στα τραπέζια όπου κάθονται οι ισχυροί και συζητούν για να λύσουν τα παγκόσμια προβλήματα. Αλλά και στα δικά μας τα τραπέζια που απολαμβάνουμε τα ωραία γεύματα κάνοντας συζητήσεις για όσα συμβαίνουν στον κόσμο.
Η καταπάτηση των δικαιωμάτων του παιδιού είναι δεδομένη τόσο στις χώρες της Ανατολής όσο και της Δύσης. Ας αγωνιστούμε για έναν κόσμο που δε θα ρωτάμε «Γιατί κλαίει το παιδί;» αλλά «Γιατί γελάει τόσο το παιδί!»
Ένα άρθρο που στηρίχθηκε σε μια εξαιρετική εργασία της Νικολίνας Τσαβλίδου, μαθήτρια της Γ’ Λυκείου.
Όσο υπάρχουν παιδιά πάντα υπάρχει μέλλον!
Καλλιόπη Ουζούν -Ανδρέου
Φιλόλογος, Ειδική Παιδαγωγός – Συγγραφέας
