Είθισται πάντα όταν μία διάσημη προσωπικότητα φεύγει από τη ζωή, ο κόσμος να συσπειρώνεται περισσότερο, να εκφράζει τη λύπη και την οδύνη του, να τιμάει με εκδηλώσεις ποικίλες τη μνήμη του εκλιπόντος /εκλιπούσης.
Από τον James Dean, τη Marilyn Monroe, τον Michael Jackson έως τον David Bowie και τον Στέλιο Καζαντζίδη (ας αναφέρω ένα λαϊκό είδωλο της χώρας μας ), η θλίψη και οι εκδηλώσεις θαυμασμού, υστερίας, λύπης είναι πάντοτε τεράστιες.
Η θλίψη αυτή είναι ακόμα πιο έντονη στην εποχή μας, αφού εκφράζεται ταχύτατα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με το Facebook και το Twitter να γράφουν διθυράμβους και τα γνωστά και μη εξαιρετέα “rest in peace’’.
Και δεν είναι μόνο η τεράστια κληρονομιά μίας μουσικής ιδιοφυίας, ενός μεγάλου σταρ του σινεμά που αποχαιρετά για πάντα τον μάταιο τούτο κόσμο η αιτία που η απώλεια μίας τέτοιας προσωπικότητας προκαλεί ανέκαθεν τέτοια φρενίτιδα. Είναι και άλλες αιτίες ακόμα πιο βαθιές που αναδύονται με αφορμή τη διασημότητα των προσώπων αυτών και αφορούν και τη δική μας επιθυμία να παραμείνουμε άτρωτοι και παντοτινά νέοι.
Όταν ένας διάσημος φεύγει από τη ζωή διαπιστώνουμε ακόμα περισσότερο τη ματαιότητα της ύπαρξής μας. Όταν ένας άνθρωπος που στα μάτια μας φαντάζει πλούσιος, ευτυχισμένος , αξιοζήλευτος ,που απολαμβάνει αγαθά που εμείς δεν μπορούμε ούτε να τα σκεφτούμε, φύγει από τη ζωή ή καταρρακωθεί από κάποια ασθένεια, τότε διαπιστώνουμε ακόμα περισσότερο τη ματαιότητα της δόξας , της φήμης. Τότε βλέπουμε ακόμα πιο ρεαλιστικά τη σκληρή αλήθεια: ότι τα υλικά αγαθά και η διασημότητα δεν αρκούν και δεν μπορούν να εξαγοράσουν την ευτυχία, την οικογενειακή γαλήνη, την υγεία, τον ίδιο το θάνατο τον οποίο όλοι θα ανταμώσουμε κάποτε. Και αυτό επιβεβαιώνεται από χιλιάδες παραδείγματα διασήμων οι οποίοι κάτω από το λαμπερό χαμόγελο, τη ζηλευτή εμφάνιση, έκρυβαν μέσα τους προσωπικές τραγωδίες, οικογενειακά δράμα, πληγές που δεν τόλμησαν ούτε και οι ίδιοι να αντικρίσουν κατάματα. Ο θάνατος ενός διάσημου μας πονάει περισσότερο διότι διαπιστώνουμε ότι ο θάνατος δεν εξαγοράζεται όση λάμψη και αν διαθέτεις. Διότι κανείς δεν είναι άτρωτος, είμαστε χώμα που στο τέλος παρά τα φλας των φωτογράφων, τη λάμψη, τα περιοδικά θα καταλήξουμε πάλι στο χώμα από το οποίο προήλθαμε.
David Bowie
Ο θάνατος ενός επώνυμου προσώπου με τον οποίο γενιές μεγάλωσαν , πόνεσαν , έκλαψαν ,αναζωπυρώνει και φέρνει στη μνήμη των ανθρώπων που ζούσαν στην εποχή του στιγμές που σημάδεψαν και τους ίδιους. Το πρώτο φιλί ακούγοντας το Love me tender του Elvis Presley, ο επαναστάτης άτακτος νέος που έχει αφίσα στο δωμάτιο τον James Dean , ο αθλητής που ξεκίνησε να ασχολείται από παιδί με τις πολεμικές τέχνες επειδή ήθελε να γίνει ο επόμενος Bruce Lee, ο πόνος ενός ανθρώπου που έχει μεταναστεύσει και βρίσκει παρηγοριά σε ένα τραγούδι του Καζαντζίδη. Όταν ένας θρύλος φεύγει από τη ζωή οι άνθρωποι που τον έζησαν την περίοδο της δόξας του και της μεγάλης ακμής του , αναλογίζονται πόσο τελικά άλλαξε τη ζωή τους ένας άνθρωπος τον οποίο δε γνώρισαν ποτέ προσωπικά. Και όμως την άλλαξε. Είναι μία ηχηρή υπενθύμιση ότι ο χρόνος κυλά και δεν είναι νέοι όπως τότε, διότι ‘’μεγάλωσαν’’ με τον εκλιπόντα. Κάποτε είχα διαβάσει μία φράση ‘’η διαφορά ανάμεσα σε έναν σταρ και ένα θρύλο είναι ότι το δεύτερο δε χρειάζεται να το έχεις δει για να το ξέρεις’’…
Elvis Presley
Ο θάνατος ενός διάσημου μας δείχνει ότι ο φυσικός θάνατος δεν μπορεί να σβήσει , να ακυρώσει το μεγαλείο ενός πραγματικού θρύλου όταν οι καρδιές των θαυμαστών του δε θα σταματήσουν ποτέ να χτυπάνε δυνατά όταν ακούνε τα τραγούδια του – και όμως, ο θάνατος δεν μπορεί να αλλοιώσει το μύθο. Αντιθέτως, τον γιγαντώνει όταν βλέπεις τη μουσική κληρονομιά τους να επηρεάζει και να αλλάζει τη ζωή και τη σκέψη όχι μόνο μουσικών αλλά και απλών ανθρώπων, την ίδια στιγμή που εφήμεροι σταρ ξεπηδούν από παντού προσφέροντας φθηνό και ανούσιο θέαμα και άκουσα για εμπορική κατανάλωση μέχρι να αντικατασταθούν από τον επόμενο. Και αυτό μας πληγώνει, διότι βλέπουμε πόσο λείπουν από την εποχή μας, από το σήμερα πραγματικοί θρύλοι.
Διότι σωματικά όλοι κάποτε θα νικηθούμε από το θάνατο- η παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές ποτέ….
