Greece 1821- 2015: Δάνεια, συντάξεις και υπερηφάνεια. Του Νίκου Λακόπουλου

Η χρονιά που πέρασε έφερε σε πολλούς μνήμες του 1974, ενώ άλλοι συνέκριναν αυτή την εποχή με αυτήν της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους. Φυσικά αυτά, πριν την «τούμπα». “Oταν κρίθηκε η σχέση της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και στο μυαλό πολλών τρεμόπαιζε η ιδέα της αλλαγής του καθεστώτος, μαζί με την αλλαγή στρατοπέδων και νομισμάτων, της “Ιστορίας».

Η πορεία των γεγονότων έδειξε πως ζήσαμε τραγικές, αλλά και ιλαρές στιγμές, γεγονότα ανεκδιήγητα- ευτυχώς οι παραδοσιακοί εχθροί ήταν απασχολημένοι. Ο μεγάλος εχθρός ήταν, όπως πάντα, ο κακός εαυτός μας. Μέσα σε λίγες μέρες η Ελλάδα υπέστη ένα σοκ, χάρη στο οποίο, μια «αριστερή» κυβέρνηση με την συμμαχία της πιο φαιδρής λαϊκής δεξιάς περνάει τα πιο «αντιλαϊκά μέτρα». Μαζί με αυτά και ένα νόμο που μεταξύ των άλλων ποινικοποιεί παραδοσιακές «αριστερές» πρακτικές, όπως να κλείνουν οι εθνικοί δρόμοι.

Η λογική αυτή είναι τόσο παλιά, όσο και η παραδοσιακή Αριστερά -με κρυφές ή φανερές σταλινικές πρακτικές. Αν ζούσε ο Στάλιν δεν θάταν «δογματικός». Θα καθόταν και θα κάπνιζε το τσιμπούκι του σιωπηλός στα έδρανα της «ανανεωτικής» Αριστεράς μιλώντας για το «εθνικό συμφέρον». Αν οι απεργίες έχουν νόημα για να κατακτήσει η Αριστερά την εξουσία, όταν την πάρει γίνονται αδιανόητες, ύπουλες πρακτικές των εχθρών της.

Η Ανεξαρτησία

Οι λέξεις που κυριάρχησαν αυτήν την εποχή ήταν οι λέξεις δάνεια, υπερηφάνεια και ανεξαρτησία. Το ερώτημα είναι: είχαμε ανεξαρτησία και την χάσαμε ή δεν είχαμε ποτέ; Aν  αναζητήσουμε μια πράξη ανεξαρτησίας του τότε κρατιδίου  δεν θα την βρούμε στο Πρωτόκολλο του Λονδίνου- που υπογράφτηκε το 1932 χωρίς την παρουσία του κηδεμονευόμενου προτεκτοράτου με την διπλή ονομασία. Greece  και Ελλάς. Είναι ένα συμβολαιογραφικό έγγραφο που περιγράφει εδάφη κι όχι ελευθερίες και διασφαλίζει ότι δεν θα γίνει ποτέ ξανά επανάσταση στην αποικία. Η Hellas-Greece δεν μπορεί να επεκταθεί πέρα από τα εδαφικά όρια που της είχαν ορίσει, ούτε να ενωθεί με τα «ελεύθερα» Επτάνησα, τις Κυκλάδες ή την Κρήτη και την Ήπειρο ή την Θεσσαλία.

Η πρώτη «επέτειος» της ανεξαρτησίας το 1938 γιορτάστηκε με ….βαυαρικά μινουέτα την 25η Μαρτίου, αν και η Επανάσταση είχε αρχίσει στις 17 Μαρτίου στην Καλαμάτα. Οι επαναστατικές διακηρύξεις των εθνοσυνελεύσεων πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Η εθνική ανεξαρτησία δεν είναι βέβαια θέμα διακηρύξεων, αλλά υπόθεση πρώτα- πρώτα οικονομική. Η εξάρτηση και η υποτέλεια ήρθαν πριν ακόμα το κράτος αποχτήσει οντότητα με ένα δάνειο.

Η εξόντωση του Οδυσσέα Ανδρούτσου συμπίπτει χρονικά με τη στιγμή που η αρχικά αδιάφορη Αγγλία ενδιαφέρεται για την Ελλάδα και πληρώνει να συνεχισθεί ο αγώνας. Ο Εμφύλιος γίνεται με τα λεφτά του δανείου, που έχει πάρει –το 1824- η κυβέρνηση Κουντουριώτη. Μαζί με μισθούς σε ανθρώπους που δεν είχαν καν πολεμήσει έδωσε και δυο χιλιάδες τίτλους χιλιαρχίας, αρχιστρατηγίας κ.α. 

 Ο πρώτος Εμφύλιος κόστισε ζωές και οδήγησε στον δεύτερο. Ο Κολοκοτρώνης προσπάθησε να αποτρέψει το δάνειο προς την κυβέρνηση Κουντουριώτη ή να το πάρει η δική του πλευρά. Η άλωση της Τριπολιτσάς -αυτή τη φορά εναντίον Ελλήνων με βασανιστήρια και βία- είχε σαν αποτέλεσμα να χαθεί και το αρχείο του Εκτελεστικού με το οποίο οι μπακάληδες …τύλιγαν ψάρια. Η Επανάσταση είχε τελειώσει, αλλά ο Εμφύλιος συνεχίστηκε καθώς οι επαναστάτες ήταν ανενόχλητοι από τους Τούρκους. 

Η χρεοκοπία

H Eλλάδα θα πάρει κι άλλα δάνεια. Επί Όθωνα, επί Κουμουνδούρου -το 1879 και 1890, επί Τρικούπη- 450 εκ. δραχμές, επί Ράλλη. Η πρώτη χρεωκοπία το 1825 έγινε πριν ακόμα συγκροτηθεί το νεοελληνικό κράτος. Η δεύτερη το 1843 και η τρίτη το 1893, όταν ο βασιλιάς και η συντηρητικοί φρόντισαν να χρεοκοπήσει ο Τρικούπης.  Το 1898 η Ελλάδα θα τεθεί υπό τον  Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο.

Τα νέα δάνεια στους βαλκανικούς πολέμους  και την μεταπολεμική περίοδο –εννέα το 1924-1931- οδηγούν στην πτώχευση το 1932. Μεταπολεμικά η Ελλάδα θα πάρει είκοσι οχτώ δάνεια και μετά την χούντα –και τον εσωτερικό δανεισμό με εξήντα δάνεια- άλλα εικοσιτέσσερα. Τι έγιναν όλα αυτά τα δάνεια; Όπλα, μισθοί και συντάξεις, μίζες και εφημερίδες.

Αν τα δάνεια για όπλα που συνεχίστηκαν ως τις μέρες μας ήταν ένας μηχανισμός εξάρτησης οι συντάξεις που δίνονται προνομιακά ως μέθοδος εξαγοράς χρησιμεύουν για να χτιστεί η μηχανή της εξάρτησης – ο κρατικός μηχανισμός. Ο Όθωνας π.χ. δανείζεται για να συντηρεί την Αυλή και τον -βαυαρικό- στρατό του και στέλνει τον λογαριασμό στο ελληνικό κράτος. Ώσπου ήρθε η χρεοκοπία και οι ξένες δυνάμεις κατέλαβαν με πολεμικά πλοία τον Πειραιά.

Οι πρώτοι που πήραν συντάξεις στο νεοελληνικό κράτος ήταν οι αγωνιστές του ’21. Όσοι δεν καρατομήθηκαν το 1834. Από τους τότε αγωνιστές πολλοί ξαναπήραν τα βουνά ως ληστές. Κι άλλοι πήραν συντάξεις ή έστω μια… άδεια επαιτείας, όπως ο περίφημος Νικηταράς ο Τουρκοφάγος. Τα παιδιά του Κολοκοτρώνη -στρατηγού πλέον και βασιλόφρονος- και του Μιαούλη έγιναν πρωθυπουργοί.   (Περισσότερα εδώ). 

Το 1861 ψηφίζεται ο νόμος «Περί συντάξεως των πολιτικών υπαλλήλων», που καθιερώνει και το δικαίωμα αναπηρικής σύνταξης. Όπως θα αποδειχθεί τα επόμενα εκατό χρόνια, τη σύνταξη αυτή  δεν χρειάζεται να γεράσεις να την πάρεις. Ήδη από το 1909, όταν ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος και η Επανάσταση θα φέρουν τον Βενιζέλο για να σώσει το καθεστώς, είναι εθνικό μυστικό ότι πολλοί από όσους έπαιρναν συντάξεις τιμητικές-αναπηρικές δεν ήταν δα και όλοι ανάπηροι. Ήταν φίλοι της κυβέρνησης, που θα ’χαναν τη θέση τους όταν ανέβαινε η επόμενη κυβέρνηση των «άλλων».

Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, ένα μέτρο «δημοκρατικό» που πήρε ο Βενιζέλος, είναι μια αγχόνη στο λαιμό του λαού, όταν το έθνος ταυτίζεται με το κράτος κι αυτό με το κυβερνητικό κόμμα. Αυτή είναι μια από τις βασικές αιτίες της εκάστοτε χρεοκοπίας. Πρόκειται για μια ενιαία χρεοκοπία που απλώς αναστέλλεται με νέα δάνεια σε ένα κράτος που γεννήθηκε χρεωμένο.

Η τελευταία προσπάθεια για ανεξαρτησία- την εποχή της Εθνικής Αντίστασης- κατέληξε πάλι σε εμφύλιο. Ο πόλεμος αυτός δεν είναι τυχαίο ότι τέλειωσε με τα δολάρια του Σχεδίου Μαρσάλ, όταν άρχισε να χτίζεται ο ελληνικός στρατός- μετά τον πόλεμο. Ο στρατός αυτός- πλην την …Κορέα!- δεν συμμετείχε ποτέ σε κανένα πόλεμο, αν και κοστίζει -σχεδόν εβδομήντα χρόνια- ένα βαρύ κι επαχθές μέρος του κρατικού προϋπολογισμού. Όσοι υπηρετήσαμε π.χ. στον Έβρο ή σε άλλα σύνορα περιμέναμε έναν εχθρό που δεν ήρθε ποτέ. Ίσως επειδή η πρώτη αποστολή του ελληνικού στρατού- με στρατόπεδα στις πόλεις και Τάγματα Εθνικής Ασφαλείας- ήταν ο εσωτερικός εχθρός: ο «σλαβοκομμουνισμός».

Το «εθνικό» όραμα

Αν υποθέσουμε ότι από την δεκαετία ’60 αναπτύσσεται ένας νέος αγώνας εθνικής ανεξαρτησίας -με συνθήματα κατά του ΝΑΤΟ και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ή της ΕΟΚ- όλα αυτά χάθηκαν όταν ήρθαν τα …πακέτα Ντελόρ. Θα πρέπει να εξηγήσουμε τι συνέβη από τότε, τι άλλαξε και ξαφνικά έχουμε μια «αριστεροδεξιά» κυβέρνηση φιλοαμερικάνικη τόσο που προσφέρει κι ένα νησί για να μεταφερθούν οι αμερικάνικες βάσεις -οι οποίες δεν έφυγαν ποτέ.

Η εποχή της χούντας είναι ο θρίαμβος των «αναπήρων», που μαζί με περιπτεράδες και οδηγούς ταξί έχουν αναλάβει να απορροφήσουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Η χουντική κυβέρνηση χαρίζει δάνεια και σπίτια. Η κυβέρνηση Καραμανλή το 1979 με ένα προεδρικό διάταγμα θα ανανεώσει τη σχέση της με το βαθύ κράτος, όταν θεμελιώνει σύνταξη στις χήρες, αλλά και στις άγαμες κόρες και αδελφές των στρατιωτικών. Δικαίωμα στρατιωτικής σύνταξης έχουν ακόμα και οι μάγειροι του στρατού, αλλά και οι άγαμες κόρες μετά τα δεκαοχτώ -ισόβια- αν αποδείξουν αναπηρία 50%.

Οι νέες συντάξεις του ΠΑΣΟΚ -σε αγωνιστές, τυφλούς και άλλες κατηγορίες μη προνομιούχων- έχουν μόνο ένα στόχο: την επανεκλογή του κόμματος. Η Κύπρος πλέον «είναι μακριά» από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο τελευταίος ηγέτης που μιλά για εθνική ανεξαρτησία -με την γνωστή κατάληξη- ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου που τα ξέχασε όλα με τα πακέτα Ντελόρ. Το νέο εθνικό όραμα είναι οι συντάξεις, οι μισθοί, μια θέση στο δημόσιο. Σαν κι αυτές που ζητά το κίνημα των Αγανακτισμένων. Ο πολίτης είναι ένας καταναλωτής- τηλεθεατής  που όπως έλεγε ένας τοίχος της Νομικής την εποχή των νέων- κυρίως μαθητικών- κινημάτων – «θέλω να κάνω μια επανάσταση, αλλά να μην κουραστώ πολύ».

Η «υπερηφάνεια»

Μέσα σε όλα αυτά τα γεγονότα, ώσπου η εξουσία έφτασε στην «πρώτη φορά Αριστερά στην κυβέρνηση», δεν προσέξαμε πως σ΄αυτή τη χώρα από την εποχή του πρώτου δανείου- το 1824- όχι μονάχα δεν έγινε ποτέ καμιά επανάσταση, αλλά – με πρώτη αυτή του ’21- αποτύχαν όλες δυστυχώς. Η ελληνική Αριστερά δεν υπήρξε ποτέ- αν εξαιρέσουμε χαμένες ή προδομένες μορφές που είχαν το τέλος του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Προδομένες από το ίδιο τους το κόμμα.

Η κρίση εμφανίζεται ως πολιτική, αλλά είναι πρώτα – πρώτα ιδεολογική. Σε μια χώρα ταχύτατα αναπτυσσόμενη με νευρωσικές – κυκλοθυμικές συμπεριφορές. Σ΄αυτή τη χώρα- που κλείνει σε λίγο ως κράτος διακόσια χρόνια- δεν υπάρχουν πια ούτε πολίτες, ούτε διανοούμενοι. Χωρίς κανένα όραμα η μεταπολεμική ελληνική Αριστερά προσπάθησε να ορίσει τον εαυτό της ως αντι-δεξιά. Η άνοδος στην κυβέρνηση είναι αυτοσκοπός -που για να επιτευχθεί δεν πειράζει αν υπάρξει συνεργασία με την χειρότερη, λαϊκίστικη και «πατριωτίστικη» Δεξιά.

Η σημερινή κυβέρνηση της καταναλωμένης Αριστεράς δεν ενδιαφέρεται τόσο για τον ελληνισμό πέραν αυτών των συνόρων, όσο ενδιαφέρεται για τους ψηφοφόρους της. Το «εθνικό “όραμα” ταυτίζεται με τα συμφέροντα και τον εκμαυλισμό των ψηφοφόρων. Με ενάμισυ εκατομμύριο ανέργους, η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για το πως θα δώσει αύξηση- έστω εκατό ευρώ- στους δημοσίους υπαλλήλους ή θα εξασφαλίσει σπίτια και παροχές στους στρατιωτικούς. Σα να μη πέρασε μια μέρα από όταν ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης έγραφε τους «Χαλασοχώρηδες» και περιέγραφε πως τα κόμματα του προπερασμένου αιώνα εξαγόραζαν ψήφους με τσαρούχια και γεύματα και λίγες δραχμές.  

 Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπόσχεται στον καθένα χωριστά, αλλά σε όλους. Τουλάχιστο τους ψηφοφόρους του. Δεν υπάρχει όραμα, ούτε σχέδιο για κάτι. Μονάχα μια λίστα δώρων που ονομάστηκε «πρόγραμμα», αλλά εγκαταλείφτηκε κι αυτό, αφού οι «ξένοι, τοκογλύφοι, εκβιαστές» δεν μας δανείζουν και μας κλείνουν τις τράπεζες. Η λέξη «σοσιαλισμός» δεν υπάρχει πια στους λόγους του Τσίπρα, όπως δεν υπήρχε και στους λόγους του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ από την εποχή του Γιώργου Παπανδρέου ή του Σημίτη.  Κι οι λόγοι- τόσο του Γιώργου Παπανδρέου ή του Βενιζέλου και του Σαμαρά, όσο και του Αλέξη Τσίπρα μοιάζουν τρομακτικά με την απολογία του πρώτου κατοχικού πρωθυπουργού Τσολάκογλου που το όνομά του βρίσκεται στην επικαιρότητα:

«Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος: Ή ν” αφήσω να συνεχισθή ο αγών και να γίνη ολοκαύτωμα, ή υπείκων εις τας παρακλήσεις όλων των ηγητόρων του στρατού ν” αναλάβω την πρωτοβουλίαν της συνθηκολογήσεως… «Τολμήσας» δεν υπελόγισα ευθύνας… Μέχρι σήμερον δεν μετενόησα δια το τόλμημά μου. Τουναντίον αισθάνομαι υπερηφάνειαν.»

Φυσικά η «υπερηφάνεια» για την οποία πολέμησε …δεκαεφτά ώρες ο Αλέξης -που θάσκιζε τα μνημόνια- είναι διαφορετική από τον «ρεαλισμό» του Τσολάκογλου. Οι προδότες είναι πάντα στην άλλη παράταξη. Ο ψευτοηρωισμός είναι η κυρίαρχη ιδεολογία κι η νόθα Αριστερά συνεργάζεται με την πιο καμαρωτή Δεξιά. Για την πατρίδα φυσικά και με την δέουσα υπερηφάνεια. Για ένα ακόμα δάνειο, μια δόση. Ο νέος, ο αριστερός «μεγαλοϊδεατισμός», το «πρότζεκτ» της «ελπίδας», σχεδιάζει μεν την εθνική ανεξαρτησία, αλλά ποντάρει στα λεφτά των ΕΣΠΑ. Αφασία.

anoixtoparathyro.gr