Η χώρα μου με πληγώνει | Γράφει η Αρχόντισσα Αντωνακάκη
Τετάρτη 25 Ιουλίου. Μετά τα τραγικά γεγονότα της 23ης Ιουλίου που εξελίχθηκαν στα προάστια της Αττικής, όλα οδηγούν σε ένα μεγάλο γιατί; Σοκ και αποτροπιασμός μονάχα. Τίποτε άλλο. Εικόνες τρομακτικές, εικόνες πολέμου, από μια χώρα που υποτίθεται ανήκει στην ΕΕ και στον 21ο αι. Και συνεχίζω…Γιατί;
Ο ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλο, κανείς δεν αναζητά τον ένοχο, κανείς δεν ασχολείται με τα κύρια προβλήματα ανοργανωσιάς που βασανίζουν αυτή τη χώρα εδώ και αιώνες. Η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση, η εκκλησία κατηγορεί τον άθεο Τσίπρα, η κυβέρνηση κατηγορεί την διαλυμένη χώρα που ανέλαβε. Μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτό το θέατρο και παιχνίδι ευθυνών; Η ιστορία έχει αποδείξει επανειλημμένα πως ο άνθρωπος δεν μαθαίνει απο τα λάθη του.
Ξεκάθαρη απόδειξη η Ελλάδα. Μια χώρα που αντί να επενδύει σε υποδομές, στην υγεία, την εκπαίδευση, επενδύει σε αμυντικό προϋπολογισμό. Είναι δυνατόν ο κόσμος να καίγεται και να μην υπάρχει ένα σχέδιο εκκένωσης; Να μην ξέρει ο κόσμος τι να κάνει και απο που να τρέξει να σωθεί; Να καίγονται μέσα στο ίδιο τους το αυτοκίνητο σαν ποντίκια;
Αυτές οι εικόνες δεν είναι εικόνες μιας χώρας που ανήκει στην Ευρώπη. Η χώρα μας δεν υπήρξε ποτέ έτοιμη για αυτό το μεγάλο βήμα, γι’ αυτό και φτάσαμε ως εδώ, σε αυτήν την ξεφτίλα. Που είναι οι υποδομές; Γιατί δεν φτιάχνουν το οδικό σύστημα; Γιατί δεν αντικαθιστούν τις ξύλινες κολόνες ρεύματος με υπόγεια καλώδια; Γιατί δεν υπάρχει οργανωμένο σχέδιο;
Γιατί δεν αναζητούν τους υπαίτιους; Αυτούς που εκμεταλλεύονται την όλη κατάσταση, αυτούς που οικονομούν απο όλο αυτό, τους δολοφόνους! Είναι δυνατόν σε αυτή τη χώρα η άνθρωποι να δουλεύουν σαν τα σκυλιά, για λίγα ψίχουλα, υπο συνθήκες άθλιες για 2,5-3 ευρώ την ώρα;
Πως θα επιβιώσει ο κόσμος; Μια οικονομία που αναπτύσσεται παράλληλα, μια ατέρμονη εκμετάλλευση και ενα σύστημα που έχει καταρρεύσει προ πολλού. Η χώρα οφείλει να αναδομηθεί απο την αρχή. Να αποκτήσει μια σταθερή δομή και οργάνωση. Το κράτος οφείλει να λαμβάνει υπόψη την άποψη του κόσμου και ο κόσμος απ την πλευρά του οφείλει να ξυπνήσει.
Με το να καθόμαστε άπραγοι δεν θα αλλάξει κάτι. Χρειαζόμαστε πολιτικούς με όραμα και πραγματική θέληση να αλλάξουν τη χώρα. Κανένα απο τα σημερινά κόμματα δεν μοιάζει να τηρεί τις προϋποθέσεις.
Χρειαζόμαστε νέο αίμα! Χρειαζόμαστε νέους σε δράση! Κανείς δεν θα κάνει τη δουλειά για χάρη σου, εαν εσύ δεν κάνεις κάτι. Ο λαός πρέπει να αρχίσει να απαιτεί! Όλοι μαζί έχουμε δύναμη, είμαστε περισσότεροι! Δεν μπορούμε να αφήσουμε την χώρα μας έτσι! Να τη βλέπουμε να διαλύεται και να ξεπουλιέται. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν καμία δουλειά με την πολιτική. Υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν καμία θέση στο δημόσιο. Η παράλληλη οικονομία πρέπει να σταματήσει.
Επενδύσεις πρέπει να γίνουν στις υποδομές, στην υγεία, στην εκπαίδευση. Γιατί δεν ακούμε ο ένας τον άλλο; Που είναι η αλληλεγγύη; Οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό γιατί δεν έχουν επιλογή και ελπίδα και η χώρα μεταλλάσσεται σε μια χώρα γερόντων και κλειστόμυαλων!
Δεν μπορώ να πιστέψω όλα αυτά που έχουν συμβεί. Είμαι θυμωμένη και βαθύτατα απογοητευμένη απο αυτή τη χώρα! Θέλω να φωνάξω και δεν ξέρω ποιος θα ακούσει. Αυτό το γεγονός πρέπει να μας γίνει μάθημα! Πρέπει να γίνει μια νέα αρχή! Τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν! Η χώρα έχει βυθιστεί σε πένθος, το ίδιο και εγώ.
Η ψυχολογία στα τάρταρα. Ο κόσμος δεν βλέπει κανένα φως στο τέλος αυτού του δρόμου, δεν αναζητά πλέον. Μια κοινωνία απογοητευμένη, μια κοινωνία που έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Από τη στιγμή που οι πολιτικοί ηγέτες δεν είναι ικανοί να αλλάξουν την κατάσταση πρέπει εμείς να το κάνουμε. Εμείς να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι, να αλλάξουμε την κοινωνία και την καθημερινότητα μας! Να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για αυτά που δικαιούμαστε και μας τα στέρησαν! Να απαιτήσουμε!
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία λένε… Έτσι και εγώ έμεινα μόνη να ελπίζω οτι μια μέρα θα αλλάξουν τα πράγματα… Οτι μια μέρα ο κόσμος θα είναι διαφορετικός και πιο όμορφος…Οτι θα νοιάζεται για τους ανθρώπους και όχι για τους αριθμούς… Ίσως…Μια μέρα…
