Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΡΙΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΩΤΡΙΑ …τοις μετρητοίς
Ευθυμογράφημα από τον θεατρολόγο, ποιητή και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Θέατρα ζωής οι μικροαστικές πολυκατοικίες στα χρόνια της Κρίσης, σε πρώην μεσοαστικές περιοχές, όπως τα Πατήσια, η Κυψέλη, το Αιδοίον …του Πάρεως και τα λοιπά και τα λοιπά…
Διαχειρίστριες με οξυζεναρισμένα μαλλιά και νύχια κατακόκκινα στο χρώμα του αιμάτου, λες κι έχουν βουτήξει τα χέρια τους στα σπλάχνα του ζώου που ακόμα αιμορραγεί με κομμένο λαιμό κι εκείνες το ονειρεύονται …ραγού στην κατσαρόλα τους, άντε μακαρόνια με κιμά, για τις πλέον ψυχοπονιάρες που το λυπούνται μεν «το καϋμένο το ζώο», δεν θα έδιναν όμως τίποτα από τη βολή και την άνεσή τους για να μαζέψουν βρούβες, ρόκα και ραδίκια στο Λαγονήσι (στο εξοχικό ντε!!! Χτισμένο επί Χούντας, δίπλα στο θέρετρο του δικτάτορα). Διδακτόρισσες πολλές εξ αυτών, με τη σχιζοφρένεια να χτυπάει κόκκινο, βαρύγδουπους τίτλους και θέσεις …ολκής έρχονται και βγάζουν την κατινιά τους όλη στις συνελεύσεις της πολυκατοικίας, στο ισόγειο («να μην τους λερωθεί και το χαλί!!!»)…
Μία εξ αυτών, η πλέον «ύποπτη», η πλέον «αμφιβόλου ηθικής» (για τις άλλες όλες, τις ανέραστες κι ανοργασμικές), η πλέον ματσωμένη και καλοστεκούμενη από οικονομικής πλευράς (αλλά κι από αντι-αισθητικής, αφού όλοι οι χασάπηδες χειρούργοι – όχι οι καθώς πρέπει χειρουργοί – έβγαλαν το άχτι τους πάνω της και την έκαναν σαν τα μούτρα τους!!!)… αυτή λοιπόν η διατηρημένη πενηντάρα είναι ο φόβος κι ο τρόμος όλων σε ακτίνα χιλιομέτρων, υπάλληλοι σούπερ-μάρκετ, μαγαζάτορες, ταμίες τραπεζών, ταχυδρόμοι, συνιδιοκτήτες σε πολυκατοικία, υδραυλικοί και θεατρώνες, ηλεκτρολόγοι και περιπτεράδες… πάνε όλοι προς νερού τους μόλις πλησιάσει αυτό το φυσικό παγόβουνο, εκρηκτικό εν τούτοις, προς το μέρος τους… Τρέχουν όλοι να κλειδωθούν στο wc και βάζουν και τον σύρτη από μέσα, μην τύχει και μπουκάρει η αρειμάνια, τόσο λυσσάρα είναι, τόσο στερημένη όλα… που αυτής δεν της έλειψε τίποτις από παιδικής ηλικίας. Είχε πατέρα κιμπάρη. Μεγαλομεσάζοντα στην ψαραγορά, όλα τα σάπια αυτός τα «έσπρωχνε» με πλαστά πιστοποιητικά καθαρότητας (με το αζημίωτο, φυσικά) κι ας ήτανε το μάτι τους θολό κι ας ήτανε τόσο μπαγιάτικα που η μπόχα τους έφτανε μέχρι τον Λυκαβηττό και φλόμωνε το Κολωνάκι…
Αυτή λοιπόν ανέδιδε μία εχθρότητα καρχαρία που έχει να φάει κάτι αιώνες και δεν ξέρει από πού να ξεκινήσει και ποιον να πρωτοδαγκώσει. Εξώδικα κι αγωγές για φανταστικές υπέρογκες αποζημιώσεις πήγαιναν κι έρχονταν «κατά παντός υπευθύνου» κι αν- ευθύνου… Είχε βρει μία άλλη του ιδίου φυράματος κι ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλων όσων συναλλάσσονταν οικονομικώς μαζί της, από τους ταξιτζήδες μέχρι τους περιπτεράδες όπου αγόραζε τα τσιγάρα της («με μακρύ λεπτό φίλτρο για να μη λερώνονται τα νύχια της» – αν και ήταν πλαστικά και πρόστυχα, από τα πιο φτηνά)…
Εκεί όμως που έκανε τη μεγάλη γαϊδουριά (εκτός από τις συνηθισμένες της καθημερινές μικρο-υστερίες), εκεί που τις έκοψαν πια όλοι την καλημέρα κι άλλαζαν δρόμο μόλις τη συναντούσαν, κρύβονταν κάτω από γυαλιά, βέλα και …μπούργκες, μην τύχει κι ανταμώσουν το δολοφονικό βλέμμα της Μέδουσας και παγώσουν στη θέση τους στη στάση που τυχόν ευρίσκονται… ήταν όταν η καλή μας αυτή κυρία κυνήγησε μέχρις φυλακίσεως κι εν τέλει εξοντώσεως μία φουκαριάρα μικρέμπορο, φίλη της μάνας της (πολύ καλή γυναίκα, ψυχοπονιάρα), που προσέτρεξε σ’ αυτήν για να ζητήσει ένα μικρό δάνειο. Υποθήκη τις ενέγραψε η άλλη σε όλα της υπάρχοντα. Κι η ανήθικη κι άσπλαχνη πιστώτρια, όταν καθυστέρησε για μία μόλις μέρα η δόσις του επισήμου πλέον δανείου, έσυρε την ανήμπορη στα δικαστήρια, χάλασε δέκα φορές πάνω το ποσόν που της είχε δανείσει κι επέδειξε μίαν άμετρον κι απάνθρωπον σκληρότητα προς την αναξιοπαθούσα, με αποτέλεσμα η άτυχος εκείνη γυνή να πτωχεύσει τελείως, να προβεί σε απονενοημένες ημιπαράνομες πράξεις, να εγκλειστεί στον Κορυδαλλό ελλείψει κατηρτισμένου συνηγόρου και να πεθάνει εκεί από μια χρησιμοποιημένη σύριγγα ηρωίνης, τέτοια ήτο η απελπισία της και το αδιέξοδο εις το οποίο είχεν περιέλθει. Μετά από αυτό, η δολοφόνος, η κακούργα, η θύτις, έγινε κι αυτή με τη σειρά της θύμα των μαγικών και των εξορκισμών εις τους οποίους προέβαιναν οι γειτόνισσές της προκειμένου να την εκνευρίσουν και να την αναγκάσουν να τους αδειάσει τη γωνιά: τι πλεξούδες με σκόρδα έβλεπε κρεμασμένες στην πόρτα της, τι μαλλιά με σαπούνι πετούσαν στις βεράντες της, τι φωτογραφίες της κρεμούσαν στο ασανσέρ με τον υπότιτλο «πόρνη» και «κακούργα επικίνδυνη», τι γκράφιτι στόλιζαν τη γειτονιά της με διάφορα άσεμνα και το κινητό της (που όσες φορές κι αν το άλλαξε, εκείνο απόρρητο δεν έμενε για πολύ και κατακλυζόταν από ξαναμμένους υποψήφιους πελάτες για νύχτες ηδονικές κι ακριβοπληρωμένες)… Κάποια στιγμή δεν άντεξε την γενική κατακραυγή και πάλεψε κι αυτή να θολώσει κάπως τα νερά, να το παίξει «φυσιολογική» και «κανονική», να ξεκαρφωθεί και να πιάσει μια καθωσπρέπει δουλειά, μιαν εργασίαν τέλος πάντων και να πάψει να είναι ακαμάτρα και παράσιτο, υπόπτου ηθικής, αμφιβόλου τιμιότητος και λοιπά. Κι εκεί όμως την πήραν γρήγορα πρέφα και την απομόνωσαν γρήγορα, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί και να φύγει άρον-άρον… Σε λίγο βρέθηκε στη Δυτική Αφρική ιδιοκτήτις οίκου ανοχής κι από τότε στην πολυκατοικία της, στο διαμέρισμά της συγκεκριμένα πηγαινοέρχονται κάτι σκοτεινοί τύποι, διαφόρων εθνοτήτων και προελεύσεων, που «σου πάγωνε το αίμα μόλις του αντικρίζεις», όπως είπε η προ-προηγούμενη διαχειρίστρια στην τωρινή. «Ευτυχώς, από αυτήν απαλλαγήκαμε, φίλη μου. Να είναι καλά εκεί που είναι και μακριά από ‘μας», έκοψε η μια. «Μακριά από τον κ…άλο μας», έραψε η άλλη. «Βάρδα μην μας τον πατήσει τον …κάλο κι εγώ δεν ξέρω τι θα γενεί. Τούρκος θα γίνω και θα ορμήξω καταπάνω της να την ξεμαλλιάσω», είπεν η πρώτη και το μάτι της γυάλισε τόσο πολύ που η άλλη προσποιήθηκε πως έχει κατσαρόλα στη φωτιά κι αποσύρθηκε στα ενδότερα, στα ιδιαίτερα δώματά της. Αυτή η κουβέντα γινότανε στο ασανσέρ, με ανοιχτή την πόρτα στον τέταρτο κι εμείς περιμέναμε σαν …κόλακες.
Κωνσταντίνος Μπούρας
