Η διαχρονικότητα των «φακελάκηδων» | Του Λάμπρου Αναγνωστόπουλου
Πρόσφατα, πληροφορήθηκα μετά από πρόβλημα υγείας συγγενικού προσώπου που έπρεπε άμεσα να χειρουργηθεί, ότι ο γιατρός του χρηματίστηκε για να τον βάλει στη χειρουργική κλίνη το συντομότερο. Αυτόματα, σκέφτηκα ότι μια σειρά ανθρώπων, άλλοι με σοβαρά και άλλοι με πιο ήπια προβλήματα υγείας, μπαίνουν ακόμη και σήμερα σε σειρά προτεραιότητας από τους ίδιους τους γιατρούς, ανάλογα με την οικονομική επιφάνειά τους και το πάχος του «φακέλου». Οι γιατροί αυτοί βέβαια που καταπατούν τον όρκο τους, δεν έχουν κανέναν απολύτως ηθικό φραγμό και παίζουν με την ανάγκη και τον ανθρώπινο πόνο. Εξάλλου, αυτό δεν αποτελεί μυστικό, πάντα συνέβαινε στην χώρα μας και ίσως όχι μόνο εδώ.
Επίσης, τις τελευταίες μέρες μάθαμε για την υπόθεση του ΤΕΙ Σερρών, όπου ένας καθηγητής συνελήφθη, κατηγορούμενος ότι χρηματιζόταν από σπουδαστές του Ιδρύματος, προκειμένου να τους «περνάει» στα μαθήματά του. Ο καθηγητής προφυλακίστηκε και η υπόθεση πήρε μεγάλες διαστάσεις γιατί φαίνεται πως «έκοβε» σκόπιμα τους φοιτητές στις εξετάσεις και τους παρέπεμπε σε φροντιστήριο συνεργατών του, για εντατικά μαθήματα, με το αζημίωτο βέβαια. Μια «κανονική» επιχείρηση δηλαδή, που λειτουργούσε επί σειρά ετών στην πόλη των Σερρών.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι ότι από τη στιγμή που γνώριζαν την κατάσταση αρκετοί συνάδελφοι καθηγητές , αλλά και φοιτητές, γιατί δεν έκαναν νωρίτερα κάτι δραστικό. Η απάντηση ίσως να είναι ότι φοβόντουσαν, ο καθένας κοιτούσε τη δουλειά του, οι συνάδελφοι να μην ζημιωθεί το όνομα του Ιδρύματος και οι φοιτητές να πάρουν όσο πιο αναίμακτα το χαρτί τους, το πτυχίο τους. Ποιος άλλωστε θέλει μπλεξίματα; Αν δεχθούμε την άποψη ότι στην περίπτωση ενός γιατρού που χρηματίζεται «είναι θέμα υγείας και από τη στιγμή που αυτό πρέπει να γίνει δεν μπορεί κάποιος να ρισκάρει», στην περίπτωση του κυρίου «Φακελάκη» καθηγητή, δεν υπάρχει δικαιολογία.
Σε κάθε περίπτωση, το μεγάλο ζητούμενο είναι ότι η Ελλάδα των «Φακελάκηδων» δεν έχει πεθάνει και η ευθύνη διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Γενιές επί γενεών έχουν γαλουχηθεί με μοναδικό σκοπό την απόκτηση ενός χαρτιού- όχι μόνο πτυχίου- ή την κατάληψη μιας θέσης, με όλα τα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα. Αλήθεια, πόσοι οδηγοί μέχρι σήμερα έχουν πάρει το δίπλωμά τους, χωρίς να λαδώσουν; Όλες αυτές οι υποθέσεις είναι απόρροια της νοοτροπίας και της χρόνιας λειτουργίας ενός σάπιου συστήματος, το οποίο όμως συντηρείται από εμάς τους ίδιους. Όσοι υπουργοί κι αν αλλάξουν, όσες μεταρρυθμίσεις και να γίνουν, η χώρα παρέχει την ίδια παιδεία και την ίδια υγεία εδώ και δεκαετίες.
Το θετικό με την έκταση που πήρε η υπόθεση του «καθηγητή» είναι ότι ο επόμενος συνάδελφος που θα σκεφτεί για παράδειγμα να πράξει κάτι αντίστοιχο, θα το σκεφτεί διπλά. Ωστόσο, κάποια στιγμή πρέπει να ξυπνήσουμε όλοι και να αφήσουμε πίσω μας αυτή την λανθασμένη νοοτροπία που κουβαλάμε. Πρέπει να συμβάλλουμε ο καθένας με τον τρόπο του, ώστε στην κοινωνία να επικρατήσουν η ισότητα και η αξιοκρατία, σε όλα τα επίπεδα. Πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πέρα από την κρίση, να σταματήσουμε να πιστεύουμε σε θεωρίες συνωμοσίας και εξωτερικούς εχθρούς και να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Μήπως κάποτε συνειδητοποίησουμε ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι κυρίως κοινωνική, ηθική, πολιτισμική και βρίσκεται μέσα μας.
Λάμπρος Αναγνωστόπουλος
