Η διπλή, η πεπλατυσμένη θέση στο λεωφορείο, ο τρόπος που καθόμαστε και το ταξί με τα φυμέ τζάμια
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Λοιπόν, διασκεδάζω αφάνταστα κάθε Δεύτερα, που αρχίζουμε την εβδομάδα με την ηρωική «έξοδο» από το κάστρο του μικροαστικού εφησυχασμού μας για να βουτήξουμε στα βαθιά νερά της πραγματικής καθημερινότητα. Εδώ ο κόσμος καίγεται και κάποιος (καλομαθημένος) παραπονείται ότι τον τσούζουν τα ματάκια του. «Χρυσούλι μου εσύ!!!, δεν κοιτάς που δεν βλέπεις, που δεν έβλεπες ποτέ πέρα από τη μύτη σου, οι δακρυγόνοι αδένες σου μάς μάραναν τώρα!», θα ήθελες να του πεις, αν πιάνατε βεβαίως ποτέ κουβέντα, αν αποκτούσατε το θάρρος να μοιραστείτε τις σκέψεις σας, κι αν είχατε τον δέοντα σεβασμό κι αν επιδεικνύατε τη δέουσα προσοχή κάθε φορά που σας μιλάει ο άλλος… αν επιμένατε να τον ακούτε πραγματικά κι όχι να κάνετε πως τον ακούτε. «Ο έχων ώττα ακούειν ακουέτω!» καθώς κι ο έχων όμματα ας ρίχνει πού και πού καμιά ματιά στον πλησίον του.
Δύο περιστατικά Δευτέρα πρωί, στη φούρια της εβδομάδας που καταφθάνει απειλητική για τα φραγμένα μυαλά και για τα ζωντανά ανθρώπινα όντα που φοράνε παρωπίδες:
Πρώτον, στη στάση λεωφορείου: η φωτεινή πινακίδα σπασμένη από κάποιους ίσως που αγχώνονται όταν βλέπουν τη φωτεινή ένδειξη κολλημένη, λες και ο χρόνος πάγωσε, λες και το λεωφορείο δεν θα έρθει ποτέ, αφού εδώ και μισή ώρα λέει «8 λεπτά»… Ένας κύριος, ευτραφής και κάπως μύωψ, με ανισο-εικονία ίσως, αφού το ένα τζάμι στα γυαλιά του είναι πατομπούκαλο και το άλλο κανονικό (μόνο πέντε βαθμούς μυωπία) δείχνει με το αριστερό του χέρι (είναι και αριστερόχειρας) μια κυρία που πάει να μπει σε ένα ταξί με φυμέ τζάμια που σταματάει μπροστά τους, μόνο που δεν έχει βγει ακόμα ο επιβάτης στο πίσω κάθισμα. Όλοι γελούν με το πάθημά της κι ο μισόγκαβος κύριος θυμάται φωναχτά το ανέκδοτο: «ξέρετε πώς κολλάει κανείς aids από λεκάνη τουαλέτας; Άμα δεν έχει σηκωθεί ο προηγούμενος!!! Χιχιχι (γελάει μόνος του σαν παιδάκι, ζαβολιάρικο)». Δεν γελάει κανείς. Ούτε από ευγένεια. Μάλιστα μερικοί απομακρύνονται διακριτικά με σιγανά, πλαϊνά βηματάκια, σα να τον φοβούνται, σα να μην επιθυμούν μια τόσο απροσδόκητη οικειότητα.
Δεύτερον, στο λεωφορείο όπου τελικώς επιβιβάστηκα, πρόσεξα ότι στην ημίδιπλη ενισχυμένη σε πλάτος θέση, που υπάρχει ακριβώς μετά από τη μεσαία πόρτα αριστερά, καθόταν μία καλοβαλμένη νεαρά κυρία με πολύ συντηρητικό ντύσιμο, αλλά όχι και κώτσο (που λέει ο λόγος), με πόδια σφιγμένα και παπούτσια μαύρα καλογυαλισμένα… Μα τι το περίεργο είχε πάνω της; Γιατί σκάλωσε εκεί το βλέμμα μου και το περισκόπιο της παρατηρητικής κεφαλής μου, ως κριτικού από την Καλαμάτα, σταμάτησε σε αυτό το εξωτικό κολεόπτερο και μάλιστα στα σφιγμένα πόδια της (θού, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου – αμάρτησα εν τη διανοία, πάλι, ο …υπότροπος); Μα για τον απλούστατο λόγο πως είχε στριμωχτεί στη γωνιά της, είχε κολλήσει στο παμβρώμικο τζάμι του λεωφορείου, όχι από κάποια αγοραφοβία, μήτε επειδή τής βρωμοκοπούσε σκόρδο, ανακατωμένο με απλυσιά κι ιδρωτίλα, αλλά – όπως αποδείχτηκε συντόμως από τη στάση της και την όλη συμπεριφορά της – προκειμένου να κάνει χώρο ώστε να καθήσει κι άλλο άτομο δίπλα της και να μην κρεμιούνται όλοι από τις χειρολαβές και να χτυπιούνται σαν παγάκια στο …σέικερ (μην χτυπιέστε από μόνοι σας, έχει ανακαλυφθεί το …μίξερ) κάθε φορά που το όχημα δημοσίας χρήσεως έπεφτε σε λακκούβα ή σε ανωμαλία του οδοστρώματος και πήγαινε σα βάρκα σε γιαλό… Αυτό το στριμωξίδι είναι η χαρά τού (κάθε είδους) πορτοφολά, που στέκεται δήθεν αδιάφορος (στυγνό κι ανέκφραστο το πρόσωπο) και λειτουργεί σε ομάδες κι οργανώνεται σε συμμορίες… πάντα γύρω από τις μεσαίες ή πίσω πόρτες (ποτέ δίπλα στον οδηγό) έτσι ώστε ένας (μία συνήθως) να τραβήξει την προσοχή τού υποψηφίου θύματος (καταφεύγοντας ακόμα και σε ….ανοίκειες θωπείες) έτσι ώστε άλλος να ξαφρίσει, τρίτος να αποδεχθεί τα κλοπιμαία, τέταρτος να τα αρπάξει και να κατέβει στην επόμενη στάση, ενώ οι υπόλοιποι συνεχίζουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους… μέχρι κάποιος επιτέλους να φωνάξει «κλέφτης! κλέφτης!» και να ξυπνήσουν τότε όλοι μαζί οι (υπόλοιποι) επιβάτες! Η ευγενική κυρία τελικά – ως φαίνεται – είχε πάρει χαμπάρι προ πολλού αυτό το αλισβερίσι κι ήθελε να σώσει τουλάχιστον έναν συνεπιβάτη της, αφού φοβόταν να αντιδράσει και να ξεμπροστιάσει τούς υπόπτους («φερομένους ως ενόχους», σύμφωνα με τη δικανική ορολογία)… Τελικά, ο τρόπος που καθόμαστε στις ημίδιπλες θέσεις τών Μέσων Μαζικής Μεταφοράς εξαρτάται και καθορίζεται από πολλά πράγματα, πέραν του χαρακτήρα, του όγκου, του εκτοπίσματος, κ.λπ….
Κωνσταντίνος Μπούρας
