Φορτίο ασήκωτο σηκώνουμε στις πλάτες μας και εμείς όσοι αγαπάμε τη γραφή ( θεωρώ ότι δε μου αξίζει ακόμα ο τίτλος του συγγραφέα). Δύσκολη η εργασία (διότι δε τη θεωρώ δουλειά – η πραγματική σημασία της λέξης δουλειά- αλλά απελευθέρωση), από άποψη οικονομική, από άποψη ψυχολογική, από άποψη αντιμετώπισης.
Οι περισσότεροι δεν παίρνουν τόσο σοβαρά τον άνθρωπο που λέει ότι όχι γράφει μόνο, αλλά εργάζεται πραγματικά και κουράζεται. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι κούραση επιφέρουν δουλειές που σχετίζονται μόνο με κάποια σκληρή σωματική άσκηση. Και όμως. Αυτός που γράφει, κοπιάζει πραγματικά, υποφέρει. Αγωνίζεται μέσα του να τιθασεύσει εκείνες τις χίμαιρες που τον κατατρώνε σα σαράκι και προσπαθεί σε ένα χαρτί να ξεσπάσει, να μιλήσει για όλα όσα πιστεύει και ζει, βιώνοντας ξανά και εξαιρετικά επίπονες καταστάσεις για εκείνον. Πόση δύναμη θέλει να γίνει κάποιος ποτάμι ορμητικό και να προσπαθήσει να βοηθήσει ή να υποστηρίξει ψυχολογικά και άλλους ανθρώπους, οι οποίοι διαβάζοντάς τον ανακουφίζονται, βρίσκουν στήριγμα και παρηγοριά, ακόμα και μία λύση στο πρόβλημα που μπορεί να τους ταλαιπωρεί.
Υπάρχει άραγε τίποτα καλύτερο από το βοηθάς το συνάνθρωπό σου;
Από τότε που ξεκίνησα τη συγγραφική μου πορεία, γνώριζα ότι κάθε φορά, σε κάθε κείμενό μου πραγματοποιούσα μία γέννα δύσκολη και επίπονη. Το κείμενό μου ήταν ένα δημιούργημα για το οποίο πάσχιζα όπως μία γυναίκα ετοιμόγεννη να έχει μία κύηση χωρίς προβλήματα. Ήξερα ότι έπρεπε να γράψω χωρίς να φοβηθώ, να περικόψω, να ωραιοποιήσω. Ακόμα και αν δεχόμουν σχόλια αρνητικά η στάση μου παρέμενε άκαμπτη. Δε θέλω να με λένε καλό άνθρωπο. Δίκαιο θέλω. Και έτσι η γραφή με δίδαξε εκείνο που μου έλεγαν και άλλοι με τον καλύτερο τρόπο: ‘’Να μη κάνεις συμβιβασμούς στα πιστεύω και τις αξίες σου για να γίνεις αρεστή. Να μη φοβάσαι να φωνάξεις δυνατά τη γνώμη σου.’’ Και έτσι έκανα ένα βήμα πιο κοντά σε εκείνη την αληθινή ελευθερία που βρίσκεται μέσα μας και δεν είναι ούτε τα κάγκελα, ούτε ένα κελί. Η ελευθερία αφορά πρώτα την ψυχή μας και είναι υπόθεση εσωτερική.
Φυσικά, ακόμα και για εμάς που γράφουμε, δυστυχώς οι πρόσκαιρες βιοτικές ανάγκες είναι και αυτές απαραίτητες. Οπότε γράφοντας αρρωστημένα, μη προδίδοντας ποτέ το συγγραφικό μας δαιμόνιο, κάνουμε και δουλειές – προσπαθούμε και όταν μπορούμε και εμείς βέβαια- που θα εξασφαλίσουν τον επιούσιο άρτο. Μέχρι τη στιγμή εκείνη που θα αφοσιωθούμε ολοκληρωτικά σε αυτό που αγαπάμε, μέχρι την τελευταία μας ημέρα.
Για αυτό όσοι γράφετε παθιασμένα και αρρωστημένα, μην ακούσετε ποτέ κανένα και μη σταματήσετε να ξεσπάτε, να πονάτε, να φωνάζετε μέσα από τα κείμενά σας. Θα δικαιωθείτε, θα δικαιωθούμε.
Έχω και εγώ τις ανησυχίες μου, τι μου φταίτε και εσείς να γράφω συνέχεια και να σας βασανίζω;
