Η ΕΛΠΙΔΑ πέθανε, ζήτω η ελπίδα! Του λαμπε ρατ

«Η σκέψη δεν είναι η νοητική
αναπαραγωγή αυτού που ούτως ή άλλως υπάρχει. Στο βαθμό που δεν διακόπτεται, η
σκέψη συντηρεί τη δυνατότητα. Η ακόρεστη πλευρά της, η αποστροφή της απέναντι
στη βιαστική ικανοποίηση, αρνείται την ανόητη σοφία της παραίτησης. Η ουτοπική
στιγμή στη σκέψη είναι τόσο ισχυρότερη όσο λιγότερο αυτή –επίσης μια μορφή
υποτροπής– εξαντικειμενικεύεται σε ουτοπία, υπονομεύοντας συνακόλουθα την
πραγμάτωσή της. Η ανοικτή σκέψη παραπέμπει πέρα από τον εαυτό της. Από την
πλευρά της, αποτελεί μια συμπεριφορά, μια μορφή πράξης, που συγγενεύει
περισσότερο με τη μετασχηματιστική πράξη παρά με μια συμπεριφορά που είναι
συγκαταβατική για χάρη της πράξης».

«Η ελπίδα είναι το αντίθετο της ασφάλειας, της αφελούς αισιοδοξίας. Η κατηγορία
του κινδύνου ενυπάρχει πάντα μέσα της. Η ελπίδα δένει μια σημαία στο κατάρτι,
ακόμη και μέσα στην παρακμή, με την έννοια ότι δεν δέχεται την παρακμή, ακόμη
και όταν αυτή η παρακμή είναι ισχυρή».

Η Αριστερά ως ιδέα, σκέψη, ήθος και πρακτική πέθανε και επισήμως χθες το βράδυ
στο Σύνταγμα (εντός και εκτός κοινοβουλίου). Εντός υπουργοί και βολευτές που
διαφωνούν κάθετα με τα μέτρα -και αρκετοί/ές τα καταψηφίζουν χωρίς να
παραιτούνται- αλλά στηρίζουν την πρώτη φορά κυβερνώσα Αριστερά, και εκτός
ελάχιστοι διαδηλωτές και ακτιβιστές που αντιπολιτεύονται αμήχανα με τον ένα ή
τον άλλο τρόπο, με ντουντούκες και τραγούδια ή με μολότωφ. (Δεν αναφέρουμε καν
το στρατό του ΚΚΕ που παρέλασε. Αυτοί δεν πρόκειται να πεθάνουν ποτέ. Θα
παραμείνουν ανάμεσά μας νεκροζώντανοι για πάντα. Σαν το Μίκη Θεοδωράκη ένα
πράγμα.)

Αυτό που απέμεινε, για να μας φάει
τη ζωή, είναι η υπαρκτή Αριστερά, η Αριστερά του υπαρκτού
φιλελευθερισμού, του εξορθολογισμού, του εκσυγχρονισμού και της τεχνοφιλίας,
του δημοκρατισμού και του πτωχοπροδρομισμού, του τεχνοκρατικού ανθρωπισμού.

Όσοι και όσες από τους common people γαντζώνονται
ακόμα από το πτώμα της Αριστεράς, το κάνουν γιατί προτιμούν την ασφάλεια, τη
συνήθεια και την οκνηρία από τον ωραίο κίνδυνο της αυτονομίας και τη ζωντάνια
της σκέψης. Όσοι και όσες από τους common people γαντζώνονται πλέον από την υπαρκτή
Αριστερά και το μεταμοντέρνο βοναπαρτισμό της (και είναι πολλοί και πολλές), το
κάνουν γιατί ο θαυμαστός καινούριος κόσμος τους διαπερνά εγκάρσια, γιατί
δεν μπορούν καν να φανταστούν (όχι απλώς να διανοηθούν) μιαν άλλη ζωή.

Ήρθε η ώρα να θάψουμε σιωπηλά το
πτώμα της Αριστεράς που βρωμοκοπάει εδώ και καιρό και να προχωρήσουμε, να
ανοίξουμε το δρόμο περπατώντας!

Ήρθε η ώρα να μετουσιώσουμε τα διάχυτα αρνητικά συναισθήματα και πάθη μας σε
αυτόνομη, υπομονετική και ανυποχώρητη σκέψη και σε αυτόνομη, ανυπόμονη και
ανυποχώρητη πράξη. Στη σκέψη της τρέλας και στην τρέλα της πράξης! Αλλά να
κρατάμε αμείωτη την ένταση μεταξύ τους. Η σκέψη που υπάγεται πλήρως στην πράξη
γίνεται ιδεολογία. Και η πράξη που εκφεύγει τελείως της σκέψης γίνεται
πρακτικισμός.

Ήρθε η ώρα να γίνουμε το παράδειγμα
ενός νέου πνεύματος, που γειώνει εντός του τις περισσότερο ή λιγότερο μείχιες
ανθρώπινες ανάγκες και επιθυμίες, πέρα και από τον ελιτισμό και από
τον ποπουλισμό-εργατισμό. Ούτε καθαρόαιμη αποστασιοποίηση, διαχωρισμός και
ψευδο-δραστηριότητα στο όνομα μιας ιδεολογίας-ταυτότητας ούτε απροϋπόθετη
συμπόρευση και ψευδο-δραστηριότητα στο όνομα μιας, κατ’ ουσίαν, ιδεολογίας της
μη ιδεολογίας-ταυτότητας. Οφείλουμε διαρκώς να ψάχνουμε και να βρίσκουμε
τρόπους να γινόμαστε και να είμαστε ταυτότητες ανοιχτές στην ετερότητα, άρα
ταυτότητες ετερογενείς και μη συμπαγείς, ταυτότητες «μη ταυτότητες», που δεν θα
διολισθαίνουν όμως σε μια απόλυτη ρευστότητα (που είναι μια αντεστραμμένη
ομοιογένεια), που θα κρατούν ζωντανή την ένταση και την αρνητική διαλεκτική
μεταξύ του εγώ και του άλλου, αλλά θα αναγνωρίζουν ταυτόχρονα τη βαθύτερη
κοινότητα της ανθρώπινης μοίρας και θα συμπάσχουν με τον κόσμο που βρίσκεται
ολόκληρος μέσα σε ένα λουλούδι.

Υπάρχουμε μπροστά στην ιστορία, και
η ιστορία πρέπει να λογαριάζεται μαζί με αυτό το «Υπάρχουμε», το οποίο, με τη
σειρά του, οφείλει να διατηρεί την ακεραιότητά του μέσα στην ιστορία.

Και για το τέλος

We will
make it through the day

And then the day becomes the night

We will
make it through the night