Του Χρήστου Λουτράδη
Η επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στην πατρίδα μας, πέρα από την αυτονόητη συμβολική διάσταση που εμπεριέχει μια επίσκεψη από τον προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αλλά και πολιτικό ηγέτη ενός κράτους με μηδαμινό γεωγραφικό αλλά τεράστιο γεωπολιτικό εκτόπισμα, θα αποτελέσει και μια ευρύτερη υπενθύμιση για δυο , φαινομενικώς διακριτά ζητήματα: Toν τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει ένα πολιτισμένο κράτος, που ανήκει πολιστιμικά δε και στην Δύση, τους πρόσφυγες αλλά και τον ρόλο της Εκκλησίας , ως επισήμου θεσμού, στην αντιμετώπιση των ζητημάτων που απασχολούν την σύγχρονη κοινωνία.
Η υπενθύμιση αυτή θα λάβει ακόμη πιο έντονα χαρακτηριστικά και από την παρουσία και τον Λόγο που διατυπώνει εδώ και χρόνια ο Ποντίφικας που έχει διαφοροποιηθεί σε πλείστα ζητήματα , κοινωνικής και οικονομικής φύσεως, από τους προκατόχους του.
Η σύγκριση με την επίσημη Εκκλησία στην πατρίδα μας θα αποτελέσει νομοτελειακό γεγονός , ειδικά σε μια περίοδο που ο θρησκευτικός αναχρονισμός της λαμβάνει πανδημικά χαρακτηριστικά και ο βαθύτατα ιδεολογικοποιημένος , πολιτικά, λόγος ορισμένων εκ των ιεραρχών της , δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από αυτό του πολιτευτή της δεξιάς.
H ανάγκη για επαναπροσδιορισμό του θρησκευτικού λόγου στην πατρίδα μας , και της ένταξης όλων των κρίσιμων ζητημάτων , από την κλιματική κρίση μέχρι και την ένταξη των προσφυγικών ροών, με την παράλληλη απολίτικοποιηση του λόγου της και της περιθωριοποίησης των μισαλλόδοξων και αναχρονιστικών απόψεων , που αποτελούν ίσως την πλειοψηφική φωνή της εκκλησίας, είναι μονόδρομος για την ίδια την αυθυπαρξία της ελλαδικής εκκλησίας ως φορέας πνευματικής ανάτασης της κοινωνίας.
Η επίσκεψη του Παπα , χωρίς να αναιρεί το πολιτικό DNA του Βατικανού ως μηχανισμού αναπαραγωγής των πιο συντηρητικών και εξουσιαστικών ιδεολογημάτων της δυτικής Ευρώπης, ένας μηχανισμός υπεύθυνος για θηριωδίες και εγκλήματα είτε εσκεμμένα είτε δια μέσω της σιωπής , έθεσε τον πήχη και για την δίκη μας εκκλησία ψηλά. Η απαίτηση για έναν θεολογικό λόγο με κοινωνικό πρόσημο και το βλέμμα στραμμένο στον Άλλον , δεν είναι απλά επιτακτική αλλά και το μοναδικό εισιτήριο για την επιβίωση της ορθόδοξης εκκλησίας στο μέλλον. Ένα μέλλον που θα έλθει αναπόδραστα . Το ζήτημα είναι αν η ελληνική εκκλησία θα είναι μέρος της. Τα μέχρι στιγμής δεδομένα δεν μας καθιστούν αισιόδοξους.
