Η Γερμανία τρώει την Ευρώπη. Του Αντώνη Κοκορίκου

 
Το μεγάλο λάθος που έκαναν οι ΗΠΑ ήταν ότι επέτρεψαν την επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία με όρους που επέτρεψαν στην Δυτική καπιταλιστική Γερμανία να καταβροχθίσει την Ανατολική σαν να ήταν χώρα υπό κατοχή. Αυτό οι ΗΠΑ (Ρ.Ρήγκαν) το έκαναν κόντρα στις ίδιες τις δικές τους αναλύσεις περί στρατηγικού σχεδιασμού και από το 1992, δεν έκαναν τίποτα για να επανορθώσουν. Εν μέρει επειδή είναι η Ευρώπη αυτή που θα πληρώσει το μάρμαρο της γερμανικής ηγεμονίας και όχι οι ΗΠΑ. Για να μην τα φορτώνουμε όλα στους ανιστόρητους Αμερικανούς το ίδιο λάθος έκαναν η ΕΣΣΔ του Γκορμπατσώφ, η Γαλλία του Μιττεράν και η Βρετανία της Θάτσερ. Η Ελλάδα ακόμα κι αν το ήθελε (που δεν το ήθελε ο Μητσοτάκης που βρέθηκε τότε πρωθυπουργός εθνικής καταστροφής) δεν θα μπορούσε να το εμποδίσει. Ξεπερνάει τις δυνάμεις της. Δεν έριξε όμως ούτε μια προειδοποιητική τουφεκιά αν και η Γερμανία ιστορικά είναι ένας αμετανόητος εχθρός της.
 
Η Γερμανία έχει ξοδέψει ως τώρα δισεκατομμύρια ευρώ για να ενσωματώσει την Ανατολική Γερμανία, αλλά ακόμα είναι μια μειονεκτική περιοχή, η οποία ακόμα δεν έχει επιστρέψει στη θέση που κατείχε πριν από την πτώση του Βερολίνου. Τα προβλήματα έχουν αμβλυνθεί λόγω της μετανάστευσης των ανατολικογερμανών στη Δυτική Γερμανία, εκτός φυσικά από την περιοχή του ανεξάρτητου ομόσπονδου κρατιδίου του Βερολίνου. Παρά τον πατριωτισμό τους, δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι πρέπει να μην καταστραφεί η βιομηχανική παραγωγή και υποδομή της Ανατολικής Γερμανίας και να μετατραπεί σε λεηλατημένο τόπο από τους αδηφάγους Γερμανούς κερδοσκόπους. Ο πατριωτισμός τους φτάνει μέχρι του σημείου να εμποδίσουν τους ξένους κερδοσκόπους ώστε όλο το φαγητό να μείνει για τους Γερμανούς. Ο τρόπος με τον οποίο το έκαναν ήταν αποκλειστικά οικονομικός.
 
Το ίδιο κάνουν σε όλη την Ευρώπη και μάλιστα τα τεράστια έξοδα που κατέβαλαν για να καταβροχθίσουν με αποικιοκρατικούς όρους την Ανατολική Γερμανία, τα χρησιμοποίησαν ως επιχείρημα για να μην πληρώσουν τις γερμανικές αποζημιώσεις (που είχαν αναβληθεί ως την επανένωση της χώρας με βάση προηγούμενη συμφωνία του 1952) και για να μειώσουν τις πληρωμές τους προς την ΕΕ. Μείωσαν δηλαδή τη συμμετοχή τους για να ξοδέψουν στο σπίτι τους. Με άλλα λόγια οι άλλοι ευρωπαίοι και μεταξύ αυτών και οι Έλληνες, πήραμε λιγότερα από όσα μας αναλογούσαν με μια δίκαιη πολιτική αναδιανομής πόρων, κι έτσι χρηματοδοτήσαμε έμμεσα την ανασύσταση της ηγεμονικής γερμανικής Ευρώπης.
 

Λόγω μεγέθους και θέσης, είναι απολύτως φυσιολογικό η Γερμανία να κυριαρχεί οικονομικά στην Ευρώπη. Το μόνο που της λείπει ακόμα είναι η στρατιωτική ισχύς για να επιβάλει την επαχθή της κυριαρχία. Και σε αυτόν τον τομέα όμως καταβάλει προσπάθειες για να της επιτραπεί να επανεξοπλιστεί και να αποκτήσει την ανεξαρτησία της. Διαφωνεί με επεμβάσεις των ΗΠΑ στο εξωτερικό, και δεν συμμετέχει στα έξοδά τους, μόνον και μόνον για να της επιτραπεί να συμμετέχει με δικές της δυνάμεις (αφού προηγουμένως τις αποκτήσει) για τις οποίες δέχεται και να πληρώνει τα έξοδα. Το ίδιο ενδεχομένως κάνει και τώρα με την Ουκρανία.
 
Εμφανίζεται ως πιο ήπια από τους άλλους, μόνον και μόνον για να δείξει την αναποτελεσματική διπλωματική πίεση και να της επιτραπεί να αναλάβει δράση με δικές της στρατιωτικές δυνάμεις για τις οποίες είναι πρόθυμη να πληρώσει. Κυρίως να πληρώσει για το δικαίωμά της να αυξήσει τις στρατιωτικές της δυνάμεις και να καταστεί αυτάρκης για την υπεράσπιση των εδαφών της.
 
Είναι χαρακτηριστικό ότι η Γερμανία είναι ένας από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές και εξαγωγείς πολεμικού υλικού, αλλά το κράτος της Γερμανίας δεν μπορεί να γίνει πελάτης της εθνικής στρατιωτικής βιομηχανίας, στο βαθμό που θα ήθελε. Υπάρχουν περιορισμοί οι οποίοι της έχουν επιβληθεί λόγω της προηγούμενης διαγωγής της, και οι οποίοι διαρκώς χαλαρώνουν.
 
Αφού λοιπόν δεν μπορεί με τη στρατιωτική βία να πετύχει τους στόχους της, αμύνεται αλλά κυρίως επιτίθεται με οικονομικά όπλα τα οποία ποτέ δεν έχουν χάσει την αξία τους. Ήδη τα τελευταία 20 χρόνια μετά την επανένωσή της, έχει καταφέρει να ανοίξει την ψαλίδα που την χωρίζει από όλες τις άλλες χώρες σε όλους τους τομείς αλλά κυρίως στον βιομηχανικό τομέα. Στις άλλες χώρες επιβάλει την αποβιομηχανοποίηση, ενώ η ίδια ισχυροποιείται και βελτιώνει την θέση της μεταξύ των βιομηχανικών κρατών του κόσμου. Πλέον έχει ξεπεράσει όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και την Ιαπωνία και αναμετράται σε παγκόσμιο επίπεδο με τις ΗΠΑ και με την Κίνα. Η Ρωσία ποτέ δεν την έφτασε και μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ δεν κινδυνεύει να χάσει την πρωτιά στην Ευρώπη.
 
Η πολιτική που ακολουθεί είναι «εθνική πολιτική» δηλαδή δεν αλλάζει αν η κυβέρνηση περάσει από τους χριστιανοδημοκράτες στους σοσιαλδημοκράτες. Πόσο μάλλον όταν συνεργάζονται. Από την εποχή του καγκελάριου Σρέντερ εγκαινίασε μια πολιτική εξασφάλισης συγκριτικού πλεονεκτήματος, ενώ ταυτόχρονα μπλοκάρει τη βιομηχανική εξέλιξη της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι το πετυχαίνει. Η κρίση του 2008 ήταν μια μοναδική ευκαιρία για την οποία είχε δουλέψει και είχε ήδη αποτελέσματα. Ο παρακάτω πίνακας δείχνει την βιομηχανική παραγωγή στην Ευρώπη, αν θεωρήσουμε ως βάση εκκίνησης το έτος 2000. Το έτος 2000 η Γερμανία ήδη υπερείχε, αλλά ο πίνακας μας δείχνει παραστατικά, ότι ακόμα κι αν ξεκινούσαν από το ίδιο σημείο, σήμερα έχουν μεγαλώσει οι ανισότητες.
 
 
Αν μετρήσουμε δηλαδή όλες τις χώρες σαν να ξεκινούσαν από το 100, σήμερα η Γερμανία είναι κοντά στο 120, η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία στο 85,86 και 87 και η Ελλάδα στο 76. Οι ανισότητες στον βιομηχανικό τομέα ακολουθούνται από τη διεύρυνση των ανισοτήτων σε άλλους τομείς γιατί η βιομηχανία επηρεάζει την ενέργεια, τις μεταφορές, τα χρηματοπιστωτικά κλπ.
 
Η διαφορά αυτή δεν είναι αποτέλεσμα της εργατικότητας των Γερμανών έναντι των άλλων λαών όπως έχει αποδειχθεί, ούτε οφείλεται στα ταλέντα ή στην ηγεσία τους. Ούτε είναι αποτέλεσμα της … ελεύθερης αγοράς. Είναι αποτέλεσμα εφαρμογής κρατικής πολιτικής, και υπεράσπισης των κρατικών εθνικών συμφερόντων της Γερμανίας, είναι αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων τις οποίες έχουν υποστηρίξει και οι Γερμανοί οι οποίοι πείθονται από τα μέσα ενημέρωσης ότι είναι ο ενάρετος λαός αλλά και ανταμείβονται με μισθούς και κοινωνικές παροχές που κόβονται από τους άλλους Ευρωπαίους.
 
Η Γερμανία επιβάλει σε όλη την ΕΕ τις θελήσεις της με τη δικαιολογία ότι πληρώνει τα περισσότερα. Αναλογικά όμως δεν πληρώνει καθόλου περισσότερα. Είναι η μεγαλύτερη χώρα. Επιβάλει όμως περιορισμούς έναντι εισαγωγών από την Κίνα σε προϊόντα υψηλής τεχνολογίας που την ενδιαφέρουν, ενώ επιβάλει ελευθερία εισαγωγών σε προϊόντα χαμηλής τεχνολογίας που παράγουν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες του Νότου.  Δεν δίνει κανένα αντάλλαγμα στις χώρες του Νότου όπως θα ήταν δίκαιο, για  παράδειγμα να αγοράζει σε υψηλές τιμές τρόφιμα και ποτά που παράγουν, ώστε να μην έχουν εμπορικό έλλειμμα, ή τουριστικά πακέτα, αλλά αντιθέτως επιβάλει τη σύναψη συμφωνιών προτίμησης για αγροτικά προϊόντα που έρχονται από την Αίγυπτο ή την Τυνησία, ή το Μαρόκο σε χαμηλές τιμές στην ΕΕ έναντι γερμανικών εξαγωγών βιομηχανικών προϊόντων. Η Ελλάδα όμως, η Ιταλία και η Ισπανία έχουν θαλάσσια σύνορα με αυτές τις χώρες και θα έπρεπε οι εισαγωγές αυτές (όπως και στο παρελθόν) να γίνονται μόνον αν δεν υπήρχε επάρκεια. Το κριτήριο όμως επέβαλε η Γερμανία να μην είναι η επάρκεια αλλά η χαμηλή τιμή. Γιατί αυτό συμφέρει συλλογικά τη Γερμανία. Το ίδιο γίνεται με όλες τις χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Καραϊβικής όπου ενδιαφέρεται η Γερμανία να προωθήσει τις εξαγωγές της, χωρίς να πληρώνει κανένα οικονομικό αντάλλαγμα στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που ζημιώνονται και χρεοκοπούν.
 
Αυτή η πολιτική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ευρωπαϊκή, όσο νεοφιλελεύθερος κι αν είναι ένας πολιτικός. Είναι γερμανική πολιτική. Συμφέρει μόνον τη Γερμανία, η οποία θα μπορούσε να την ασκήσει μόνον αν ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ σε κάθε χώρα ετησίως, μέσω ενός μόνιμου αυτόματου μηχανισμού, μέρος των κερδών της ή και όλα τα κέρδη της για να καλυφθούν οι ζημιές των υπολοίπων χωρών, οι οποίες είναι μετρήσιμες. Τότε όμως θα είχαμε μια δίκαιη και έντιμη ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΡΑΤΩΝ με έναν προϋπολογισμό, όπου θα γράφονταν όλες οι δαπάνες και όλα τα έσοδα. Η Γερμανία απορρίπτει αυτή την ιδέα, αν και παριστάνει τον υποστηρικτή της Ευρώπης και θέλει να κερδίζει χωρίς να χάνει. Αυτό το επέβαλε στην πράξη ιδίως μετά το 1992 και είδαμε στο γράφημα τα αποτελέσματα.
Το ίδιο ζητάει η Βρετανία, αλλά επειδή δεν μπορεί να το επιβάλει οικονομικά, ζητάει διαπραγματεύσεις απειλώντας με αποχώρηση, δηλαδή βάζει γεωπολιτικά κριτήρια για να κερδίσει την ίδια ασυλία με τη Γερμανία ή τουλάχιστον να μην επιδοτεί η Βρετανία τις γερμανικές επιδόσεις.
 
Θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα μέτωπο των άλλων χωρών έναντι της Γερμανίας  και τότε οι χώρες του Νότου θα μπορούσαν να έχουν ισχυρούς συμμάχους όπως η Βρετανία, η Γαλλία και φυσικά οι ΗΠΑ με τη στρατιωτική τους ισχύ. Αλλά αυτές οι χώρες προτιμούν να ευεργετήσουν μόνον τους εαυτούς τους παρά να μοιραστούν όσα αποσπάσουν από τη Γερμανία με τις χώρες του Νότου. Η Γερμανία επίσης όταν την συμφέρει επικαλείται την αρχή της ισότητας όλων των κρατών για να αποφύγει να πληρώσει μόνον σε εκείνους. Προτιμούν τους μεταξύ τους συμβιβασμούς και όχι μια δίκαιη και έντιμη μοιρασιά των κερδών που είναι αποτέλεσμα της δουλειάς όλων.
 
Εκείνο που λείπει είναι το «σχέδιο» και μια αποφασιστική ηγεσία έστω μιάς μικρής χώρας όπως η Ελλάδα, η οποία θα καταφέρει να ηγηθεί μιάς ομάδας κρατών που έχουν όμοια συμφέροντα. Αν μια μεγάλη χώρα όπως η Γαλλία, θελήσει αυτή την ηγεσία, (όπως και στο παρελθόν) θα είναι προφανώς πιο αποτελεσματική η συμμαχία των χωρών του Νότου. Και τα δύο έχουν γίνει στο παρελθόν. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έθεσε μόνος του το ζήτημα των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων και τα κέρδισε απέναντι στην Θάτσερ και στον Κόλ. Σταδιακά υποστηρίχθηκε από τις άλλες χώρες και σήμερα αυτή η πολιτική είναι μόνιμη μέσω των διαρθρωτικών ταμείων. Πλέον η Γερμανία παίρνει περισσότερα χρήματα και από αυτό το ταμείο παρά η Ελλάδα. Αυτό πρέπει να ανατραπεί. Και η διαπραγμάτευση είναι πολιτική.
 
Όποια κι αν είναι η κυβέρνηση, πρέπει να το κάνουμε. Ελπίδα δεν έχουμε από τα κόμματα της εξάρτησης και της παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας. Δεν έχω δεί όμως κανένα άρθρο με ανάλογο περιεχόμενο από τον Σταθάκη, τον Δραγασάκη ή τον Μηλιό. Καμία τέτοια δήλωση από τον Αλέξη Τσίπρα. Καμία προετοιμασία κι αυτό είναι ανησυχητικό. Για τους Έλληνες. Αντιθέτως είναι καθησυχαστικό για τους ξένους.