Το κυριότερο πράγμα όμως, που θυμόμαστε μόλις έρθει ο μήνας Μάρτιος, είναι το βραχιολάκι «μάρτης».
Όπως και να ‘χει, κάποια ενθύμια απ’ την παιδική μας ηλικία ρίζωσαν βαθιά μέσα μας. Κάποια πράγματα και κάποιες συνήθειες πάντα θα μας κάνουν να νιώθουμε παιδιά, έστω και για μια στιγμή. Κι αυτή είναι η δύναμη που κρατά την παράδοση του “μάρτη” σταθερή.
Ίσως αυτό το βραχιολάκι να υπάρχει ακόμη, για να ενθουσιάζει τα μικρά παιδιά και να θυμίζει στους μεγαλύτερους πόσο όμορφα ήταν εκείνα τα χρόνια της ζωής τους. Μπορεί να ‘ναι απλά ένα βραχιόλι, αλλά η δύναμη που ασκεί στις καρδιές μας είναι μεγάλη.
Η ιστορία του εθίμου
Ο Μάρτης ή Μαρτιά είναι ένα παμπάλαιο έθιμο, με βαλκανική διασπορά. Πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα στα Ελευσίνια Μυστήρια, όπου οι μύστες έδεναν μια κλωστή, την Κρόκη, στο δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι, όπως παρατηρεί ο λαογράφος Νικόλαος Πολίτης.
Σύμφωνα με το έθιμο, την 1η του Μάρτη, οι μητέρες φορούν στον καρπό του χεριού των παιδιών τους ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, τον Μάρτη ή Μαρτιά, για να τα προστατεύει από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, που είναι ιδιαίτερα βλαβερός, σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες. Ο Μάρτης προφυλάσσει επίσης, όπως πιστεύεται, από τα κουνούπια και τους ψύλλους και ακόμα απομακρύνει τις αρρώστιες και άλλα κακά.
Τον φτιάχνουν την τελευταία μέρα του Φλεβάρη και τον φορούν την πρώτη μέρα του Μάρτη, πριν βγουν από το σπίτι. Σε μερικές περιοχές ο Μάρτης φοριέται στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού σαν δαχτυλίδι για να μην σκοντάφτει ο κάτοχός του.
Το βραχιολάκι αυτό το βγάζουν στο τέλος του μήνα, ή το αφήνουν πάνω στις τριανταφυλλιές όταν δουν το πρώτο χελιδόνι, για να τον πάρουν τα πουλιά και να χτίσουν τη φωλιά τους ή το καίνε με το αναστάσιμο φως του Πάσχα.
Η Χριστιανική Εκκλησία δια του Ιωάννου του Χρυσοστόμου θεωρεί το έθιμο ειδωλολατρικό ήδη από το 5ο αιώνα.
πηγή:sansimera.gr
