Μουδιάσαμε σε τέτοιο βαθμό πλέον που καταντήσαμε αναίσθητοι, παγεροί και αδιάφοροι. Σε μία κοινωνία που ο κυνισμός και η αποστασιοποίηση επαινούνται ως ενδείξεις προσωπικής πνευματικής ανέλιξης και ευφυϊας, η αλληλεγγύη και η προσφορά αποδοκιμάζονται από την πλειοψηφία των ανθρώπων. Σε μία κοινωνία που η έκφραση του συναισθήματος είναι άμεσα συνυφασμένη με την ένδειξη αδυναμίας, ξεχάσαμε να αγανακτούμε. Ξεχάσαμε να θρηνούμε, ξεχάσαμε να νιώθουμε. Δε ξεχάσαμε να επαναστατούμε, αλλά πλέον το κάνουμε μάλλον για τους λάθος λόγους.
Μουδιάσαμε λοιπόν· Κυνικά κουρνιάσαμε στον καναπέ και με ένα κράμα αδιαφορίας, απάθειας και αυτο-απέχθειας κηρύξαμε πόλεμο στην αλληλεγγύη, τη λογική και το συναίσθημα. Αποκλείσαμε την οδύνη του συνανθρώπου μας από το άμεσο οπτικό μας πεδίο έτσι ώστε να μην προσβάλλει την ντελικάτη αισθητική μας. Όπως ένα ερπετό εξελίσσει λέπια για να προστατευτεί από το περιβάλλον του, έτσι και εμείς: Κάθε ιστορία οδύνης, ένα λέπι. Κάθε λέπι, ένα συστατικό στοιχείο του προστατευτικού μας κλοιού. Ενός κλοιού που μας επιτρέπει μία σταδιακή, ανώδυνη αποκόλληση από την πραγματικότητα.
Η φρίκη της εκάστοτε ιστορίας στα ειδησεογραφικά γραφεία αυξάνεται εκθετικά. Έτσι διατηρείται ακέραιο το επίπεδο του shock value. Η ιστορία προκαλέι δέος, δυσανασχέτηση, οργή και πόνο. Η ιστορία πουλάει. Αυτός ο θετικός μηχανισμός ανάδρασης όμως μας βυθίζει όλο και περισσότερο στις εσωτερικές πτυχές του προστατευτικού μας κλοιού. Τίποτα δεν μας εντυπωσιάζει τελικά. Μουδιάζουμε. Άνθρωποι πεθαίνουν γύρω μας, πιο εξαθλιωμένοι και από ζώα που προορίζονται για σφαγή ένω εμέις βυθιζόμαστε απαθώς στην άρνηση και την αδιαφορία του γοητευτικού μας κυνισμού.
Αλλά δεν έχει σημασία. Η pub στο τέλος του δρόμου δίνει 2 μπύρες στην τιμή της μίας κάθε Παρασκευή από 5 μέχι 7 το απόγευμα. Άλλωστε, πλησιάζουν και οι εποχιακές εκπτώσεις. Και φυσικά ποιος ξεχνάει το ετήσιο ταξίδι στις Άλπεις για σκι.
Αποπνικτικά δέσμιοι των καθημερινών υποχρεώσεών μας, αδυνατούμε να ενδώσουμε στην πολυτέλεια της συνειδητοποίησης της πραγματικότητας γύρω μας. Στην πολυτέλεια του να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της αδράνειάς μας. Στην πολυτέλεια του ξε-μουδιάσματος. Άλλωστε πάντοτε θα υπάρχει κάποιος απόκληρος παρείας να ασχολείται με θέματα που θα έπρεπε να αφορούν τον καθένα και την καθεμία μας. Κάποια δόλια, αποπροσανατολισμένη ψυχή η οποία απέτυχε στην εύρεση της σωστής θέσης της στην καλολαδωμένη μηχανή του καπιταλισμού. Θα κατανοούμε το έργο αυτού του ανθρώπου αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν θα το επιδοκιμάσουμε με απόλυτη ειλικρίνεια ή θα συμβάλλουμε ενεργά σε αυτό. Θα συνεχίσουμε με ιερή προσήλωση την καθημερινή μας απορρόφηση στις μηδαμινές μας ασχολίες χωρίς ποτέ να κοιτάξουμε τη μεγαλύτερη εικόνα.
Γιατί άλλωστε την άλλη Πέμπτη έχει εκπτώσεις στα Zara και με τα νέα κουπόνια μπορεί κάποιος να πάρει 2 μπέργκερ στην τιμή του ενός στα McDonalds.
Τόσο απορροφημένοι είμαστε στην επουσιώδη, τετριμμένη καθημερινότητά μας.
Ποτέ δεν θα επαναστατήσουμε στις αδιανόητες φρικαλεότητες που εξελίσσονται με πρωτοφανείς και ραγδαίους ρυθμούς γύρω από τους τσιμεντένιους τοίχους του γραφείου και του πανεπιστημίου μας. Άλλωστε ποιος νοιάζεται για την παιδική εργασία όσο έχει ένα iMac ή iPhone για να σερφάρει με ευκολία στο διαδίκτυο; Ποιος νοιάζεται για την εξαφάνιση της μεγαπανίδας όσο έχουμε τους ζωολογικούς κήπους; Ποιος νοίαζεται για την κλιματική αλλαγή όσο οι χειμώνες του είναι πιο ζεστοί και δεν χρειάζεται να πληρώνει λογαριασμούς πετρελαίου; Ποιος νοιάζεται για τις γενοκτονίες της ISIS και της Boko Haram όσο η χώρα του βρίσκεται στην ασφαλή απόσταση περίπου μίας Μεσογείου από την πολεμικό αναβρασμό; Μα πως μπορείς να νοιάζεσαι όταν γυρνάς από το γραφείο στις 8 το βράδυ και πρέπει να μαγειρέψεις ή να διαβάσεις. Μα πως μπορείς να νοιάζεσαι όταν η Shell από Τρίτη πρωί μέχρι Πέμπτη απόγευμα σου γεμίζει το ντεπόζιτο μόνο με 50 ευρώ;
Άλλωστε αναθέσαμε σε παγκόσμιους φορείς να τα χειριστούν αυτά τα μικροπράγματα. Η καχυποψία όμως του ζαρωμένου ανθρωπάκου τον εμποδίζει από το να συναισθανθεί και να επωμιστεί-έστω ιδεολογικά- το βάρος που άνθρωποι σε παγκόσμιους εθελοντικούς φορείς οφείλουν να κουβαλήσουν. Η μιζέρια του αναφλέγει την μισανθρωπιά του. Κατηγορεί τον εκάστοτε φορέα για διαφθορά, χωρίς την χρήση βάσιμης και εμπεριστατωμένης επιχειρηματολογίας.
Μουδιάσαμε και αδυνατούμε να χαρούμε, να αισθανθούμε, να υπάρξουμε. Μουδιάσαμε και αγνοούμε τις κραυγές του κινδύνου που εκπέμπονται παντού γύρω από τις παρωπίδες μας. Μουδιάσαμε και αγνοούμε την κλιματική αλλαγή, την διογκούμενη εμφάνιση της Μουσολμανοφοβίας (με τρανταχτό παράδειγμα του επικίνδυνου Ρεπουμπλικάνου υποψήφιου Ντόναλντ Τράμπ), του Νεοναζισμού, της μισανθρωπιάς, της ομοφυλοφιλίας, της πολιτικής διαφθοράς, της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του σεξισμού, της κακοποίησης των ζώων. Μουδιάσαμε και κλείσαμε τα μάτια και τα αυτιά μας. Μουδιάσαμε αρνηθήκαμε να δεσμευτούμε από την οποιαδήποτε υποχρέωση πέρα από τις άμεσα απαραίτητες που υποβάλλονται από το καθημερινό μας πρόγραμμα. Αρνηθήκαμε να ενασχοληθούμε με οτιδήποτε προσβάλλει την αισθητική της αψεγάδιαστης κουλτούρας του Δυτικού πολιτισμού μας. Μουδιάσαμε και επιτρέψαμε και συνεχίζουμε να επιτρέπουμε σε πολυεθνικές να διαπράττουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας αλλά δεν έχει σημασία γιατί τα Starbucks έβγαλαν καφέ με γεύση κολοκύθας για το Thanksgiving και τα H&M έχουν εκπτώσεις σε όλα τα αντρικά 20% από Τρίτη μέχρι Παρασκευή.
Αδρανοποιηθήκαμε, ακινητοποιηθήκαμε, αποποιθήκαμε πάσας ευθύνης, αποστασιοποιηθήκαμε και παρατηρούμε αφ’υψηλού.
chrisvrettos.wordpress.com
φωτο: ramblingsandreminiscence.wordpress.com
