Του Χρήστου Λουτράδη
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την κακοποιήση των γυναικών ανοίγει με τρόπο σχεδόν εθιμοτυπικό και επιφανειακό μια συζήτηση για τον τρόπο που κοινωνία και πολιτεία αντιμετωπίζουν ένα φαινόμενο για το οποίο η πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας αλλά και της εκάστοτε κυβέρνησης προτιμούν να καταχωνιάζουν στις καλένδες ή στον κάλαθο των αχρήστων η δε ελληνική κοινωνία από ένα ίσως υποδόριο αίσθημα συνενοχής ή δε πολιτεία επειδή η επίλυση μιας τέτοιας κοινωνικής και πολιτισμικής ντροπής δεν έχει τα πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη που υπολογίζουν σε κάθε πολιτική τους πράξη.
Και αν οι ευθύνες των εκάστοτε κυβερνώντων είναι σαφείς και συγκεκριμένες ένα άλλο ζήτημα που δεν έχει συζητηθεί είτε σε πολιτικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο είναι η ευθύνη της κουλτούρας μιας τοξικής αρρενωπότητας που κυριαρχεί εδώ κει δεκαετίες στην δημόσια σφαίρα αλλά και στον ιδιωτικό βίο της ‘’αγίας ‘’ Ελληνικής οικογενείας . Μια αρρενωπότητα βαθιά συμπλεγματική . Βαλκάνια με στοιχεία οιδοποδείου συμπλέγματος που θεοποιεί τον Έλληνα Γιο ειδικά όταν αυτός προβαίνει σε ενέργειες και εμφορείται από αξίες και αρχές που διαχωρίζουν τους ρόλους του άνδρα και της γυναίκας στο σπίτι και στην εργασία. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι ο διαχωρισμός και η ρατσιστική αντιμετώπιση απέναντι στην Γυναίκα λειτουργεί υπό το παράλληλο και απαραίτητο πρίσμα της θεοποιήσης της Ελληνίδας Μητέρας που καλλιεργεί σε πολλές περιπτώσεις την συμπεριφορά αυτή. Μια αρρενωπότητα που μετουσιώνεται σε κοινωνικό κανιβαλισμό ελλειψη κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης και συνήθως πλήρης υποταγής στον ισχυρότερο είτε αυτός έχει την μορφή του εργοδότη είτε του πολιτικού . Ένας υποτακτικός απέναντι στις εξουσίες και σατράπης απέναντι στους αδύναμους συμπολίτες του που εκτονώνει την αμάθεια του αλλά και την έλλειψη ενσυναίσθησης του μονο σε αυτούς που έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να κυριεύσει. Οτιδήποτε έχει την εικόνα και την φυσιολογία του Άλλου.
Αυτή η υποκουλτούρα της τοξικής αρρενωπότητας δεν έχει δημιουργηθεί σε κενό αέρος αλλά αποτελεί συστατικό στοιχείο του τρόπου με τον οποίο έχουν πορευτεί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εδώ και δεκαετίες και της τοξικής κουλτούρας με την οποία έχουν μπολιάσει την Ελληνική Κοινωνία καθηλώνοντας την σε μια Βαλκανική καθυστέρηση.
Η μοναδική διέξοδος από το άγος της τοξικής αρρενωπότητας θα βρεθεί στο διάβα μας μόνο αν αναθεωρήσουμε εκ βάθρων τον τρόπο λειτουργίας θεσμών όπως η οικογένεια αλλά και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αλλά κυρίως να αλλάξουμε τις δομικές δυσμορφίες μιας κοινωνίας που έχει μάθει να την θωπεύουν με την ίδια ευκολία που σηκώνει το χέρι της στον αδύναμο.
