Η νέα ερμαφρόδιτη γέννηση με πατέρα τον Covid19 | Του Χρήστου Λουτράδη
Είναι γνωστό στην πολιτική θεωρία εδώ και δεκαετίες ότι η πολιτική ακόμη και ως πράξη που αφήνει το αποτύπωμα της στην καθημερινότητα του πολίτη εμπεριέχει και ένα πολύ ισχυρό συμβολικό φορτίο που πολλές φορές καθορίζει και φορτίζει την πολιτική πράξη, ακόμη και την αποτελεσματικότητα της.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα η πολιτική περιστρέφτεται αποκλειστικά γύρω από την αντιμετωπίση της έντονης κρίσης δημόσιας υγείας που περνάει η πατρίδα μας αλλά και ολόκληρος ο κόσμος. Η ιδιαιτερότητα στην αντιμετώπιση της κρισης αυτής εδράζεται σε ένα διττό χαρακτηριστικό της , αφενός μεν η αντιμετωπίση αυτή έχει χαρακτηρισιτκά άμεσης διαχείρισης και συντονισμού σε συνθήκες κρίσης αφετέρου το διαχειριστικό αποτύπωμα των πολιτικών αυτών βαρύνεται και από ένα συμβολικό φορτίο , αφού οι πολιτικές αυτές εφαρμόζονται στο όνομα της προάσπισης ενός συλλογικού δικαιώματος, την δημόσια υγεία , και απαιτούν τον περιορισμό πολλών ατομικών μας δικαιωμάτων.
Σε αυτό το πλαίσιο το θεσμικό αντιστάθμισμα αυτών μέτρων απαιτείται να είναι ισχυρό και αδιαπραγμάτευτα ουδέτερο απέναντι σε κάθε κυβέρνηση. Την ίδια στιγμή ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει στο συμβολικό πεδίο η εκάστοτε κυβέρνηση τα μέτρα τα οποία επιβάλλει στο όνομα της προάσπισης της δημόσιας υγείας διαμέσω της χρήσης του Λόγου θα είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που θα καθορίσουν την επόμενη ημέρα στο πολίτικο πεδίο σε συνάρτηση με την διαχείριση της οικονομικής κρίσης.
Στην πατρίδα μας ο Λόγος συνίσταται από δύο στοιχεία: το ένα έιναι η είσοδος στον δημόσιο διάλογο της έννοιας της ‘’ατομικής ευθύνης’’, έννοια απαραίτητη για κάθε κοινωνία που επιθυμεί να διατηρεί μια στοιχειώδη κοινωνική συνοχή αλλά και ένα πολύ εύχρηστο επικοινωνιακό προκάλυμα για την μετακύληση των κρατικών ευθυνών σε μια ανώριμη και απείθαρχη κοινωνία που δεν δέχεται και δεν τηρεί τις εντολές. Από την άλλη πλευρά η εφαρμογή των ορθών κανόνων για περιορισμό της άσκοπησης μετακίνησης δεν θα πρέπει να εργαλειοποιείται από κομματικά στελέχη του θερμοκηπίου για την κατασκευή εχθρών και την ανάδυση στον δημόσιο διάλογο στερεοτύπων που στοχεύουν στην κυριαρχία ενός νέο-συντηρητικού μοντέλου διακυβέρνησης και κοινωνικής επιβολής. Ένα μοντέλο κοινωνικής κυριαρχίας που θα εστιάζει στην αύξηση της επιρροής ενός ξεπερασμένου από την ίδια την πραγματικότητα νέο-φιλελευθέρου μοντέλου διαχείρισης κλείνοντας παράλληλα το μάτι στα πιο συντηρητικά και αρτιοσκληρωτικά ένστικτα της εκλογικής του μάζας, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου Πέτσα για την Εκκλησία.
Η μετά-Covid εποχή, θα είναι σίγουρα μια εποχή που η κυριαρχία της αβεβαιότητας και της απομάγευσης ιδεοληψιών που κυριάρχησαν την προηγούμενη δεκαετία, όπως ο νέο-φιλελευθερισμός θα θεωρείται σχεδόν δεδομένο, ας μην επιτρέψουμε να αντικατασταθεί το νέο-φιλελευθέρο αφήγημα από έναν νέο-συντηρητισμό του νόμου και της τάξης που θα λειτουργεί απλά προκάλυμα για την δημιουργία ενός παρασιτικού καπιταλισμού που θα στηρίζεται εην εξυπηρετήση συμφερόντών και φίλων.
Ένα μοντέλο κοινωνικής κυριαρχίας που θα εστιάζει στην αύξηση της επιρροής ενός ξεπερασμένου από την ίδια την πραγματικότητα νέο-φιλελευθέρου μοντέλου διαχείρισης, που όταν θα βρίσκεται σε κρίση θα αναζητάει την βοήθεια του κακού κράτους, κλείνοντας παράλληλα το μάτι στα πιο συντηρητικά και αρτιοσκληρωτικά ένστικτα της εκλογικής του μάζας, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου Πέτσα για την Εκκλησία.
Το στοίχημα θα είναι ποιο θα είναι το ιδεολογικό και πολιτικό αφήγημα που θα μπορέσει να καταστεί το αντίπαλο ιδεολογικά δέος απέναντι σε αυτό το ερμαφρόδιτο ιδεολογικό κατασκευάσμα που διακριτικά, αλλά σταθερά αρχίζει και κάνει την εμφάνιση του και στην πατρίδα και κυρίως αν θα αντιληφθεί ότι η δεξιά διαχρονικά και ανερυθρίαστα αναζητούσε βοήθεια στον μεγαλύτερο υβριστή της , το κράτος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Η Ευρωπαϊκή Ένωση στο μεταίχμιο: αλλαγή ή διάλυση
Έφυγε από τη ζωή ο Περικλής Κοροβέσης
