Μια από τις πιο έντονες συνειδητοποιήσεις μέσω της συστημικής αναπαράστασης έχει να κάνει με την υγεία μας, την πλήρη υγεία μας.
Πολλές ασθένειες εκπροσωπούν πρόσωπα, από τα οποία εμείς ή η οικογένειά μας θέλουμε να απαλλαγούμε, τα οποία έχουμε ξεχάσει ή αποκλείσει.
Και πάλι αφιερώνουμε πέντε λεπτά και κλείνουμε τα μάτια. Πηγαίνουμε στο σώμα μας και αισθανόμαστε πού πονάμε, πού υπάρχει κάποια ασθένεια.
Ποια είναι κατά κανόνα η απάντησή μας σ’ αυτό;
Θέλουμε να απαλλαγούμε από αυτό που μας πονάει και μας αρρωσταίνει όπως θέλουμε να απαλλαγούμε εμείς και η οικογένειά μας και από κάποιο πρόσωπο.
Τώρα ας πάμε αντίστροφα.
Αποδεχόμαστε με αγάπη στην ψυχή μας και στην καρδιά μας αυτό που μας πονάει και μας αρρωσταίνει.
Του λέμε “μπορείς να μείνεις μαζί μου. Μπορείς να ησυχάσεις μέσα μου”.
Παράλληλα παρακολουθούμε την επίδραση που έχει αυτό στο σώμα μας και τι απελευθερώνει μέσα του. Συχνά κάποιος πόνος μετριάζεται και αισθανόμαστε πιο ανάλαφροι.
Σε επόμενο βήμα προσπαθούμε να διαισθανθούμε ποιο πρόσωπο κοιτάζει η ασθένεια ή ο πόνος.
Κάποιο αποκλεισμένο ή ξεχασμένο πρόσωπο; Κάποιο πρόσωπο που εμείς ή η οικογένειά μας έχουμε πιθανά αδικήσει;
Μετά απο λίγο το αναγνωρίζουμε ή έχουμε κάποια σχετική αίσθηση. Μαζί με τον πόνο μας και την ασθένειά μας κοιτάζουμε και αυτό το πρόσωπο.
Του λέμε: “Τώρα σε βλέπω. Τώρα σου δίνω μια θέση στην καρδιά μου”.
Πώς αισθανόμαστε στη συνέχεια; Πώς εξελίσσεται η ασθένειά μας; Τι γίνεται ο πόνος μας;
Και εδώ πλήρες σημαίνει: ολόκληρος, “μηδενός εξαιρουμένου”.
Μπερτ Χέλινγκερ
“Η ευτυχία που διαρκεί”
Εκδόσεις “Κλωθώ”
