Το δυστύχημα με την πολιτική στην πατρίδα μας είναι ότι ασκείται από πολιτικούς που στην πλειοψηφία τους δεν έχουν καμία ηθική, πολιτισμική, ρεαλιστική, επαφή με την πραγματική έννοια της Πολιτικής ως ο μοναδικός μηχανισμός σε ένα δημοκρατικό καθεστώς για την αποτροπή συνθηκών κοινωνικής ανισότητας αφενός και την δημιουργία συλλογικών διαδικασιών και θεσμών που θα προάγουν την κοινωνική δικαιοσύνη και την διάχυση του πλούτου όσο το δυνατόν δικαιότερα.
Στην πατρίδα μας η πολιτική διαδικασία από ιδεολογική αντιπαράθεση ανάμεσα σε πολιτικούς αντιπάλους έχει μετατραπεί σε έναν άγονο αγώνα ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, σπίλωσης αντιπάλων, ανυπόστατων κατηγοριών και κυρίως μια εσκεμμένη πλήρη απαξίωση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης.
Η εμμονή των πολιτικών μας ταγών στην ηθική και πολιτική εξόντωση των αντιπάλων τους πέρα από από τις αυτονόητες συνέπειες που προκαλεί στην Πολιτική ως μηχανισμό-αποκούμπι για τον μέσο ψηφοφόρο εξαντλεί και τον πολιτικό χρόνο της κάθε κυβέρνησης και την αποσπά από την ενασχόληση της με τα ζέοντα ζητήματα που αφορούν την κοινωνία, με αποτέλεσμα να φτάνουμε σε εκλογικές αναμετρήσεις χωρίς να έχουν επιλυθεί προβλήματα που προβαλλόταν ως προεκλογικά διλλήματα το διάστημα πριν τις εκλογές.
Kατ’ αυτόν τον τρόπο τα προβλήματα διαιωνίζονται, ακολουθεί η αδράνεια η οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην σαπίλα και η κοινωνία οδηγείται με γοργά βήματα στον απολιτικό κυνισμό.
Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις και οι εκατέρωθεν κατηγορίες για παρακράτος, διαφθορά και έλλειψη τιμιότητας πέρα από την αποστροφή που δημιουργούν στην πλειοψηφία των πολιτών καθιστά και το γενικότερο κοινωνικό αλλά και το ειδικότερο επενδυτικό κλίμα τουλάχιστον τοξικό.
Η τοξικότητα αυτή σε μια περίοδο που η πατρίδα μας προσπαθεί να περιορίσει τις ζημιές από τις κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας είναι δεδομένο ότι θα επηρεάσει τις όποιες πρωτοβουλίες , θεωρεί, ότι έχει αναλάβει η κυβέρνηση για την υπέρβαση των συνεπειών της κρίσης.
Η σκανδαλολογία, η κατασκευή ενόχων, η εντολή για παραπομπή πολιτικών αντιπάλων στην δικαιοσύνη για υποθέσεις που πράγματι χρήζουν διερεύνησης, μπορεί να συντελούν στην αύξηση της συνοχής στο σκληρό κομματικό ακροατήριο αλλά είναι στρατηγική με βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, ειδικά αν η βασική διάσταση με βάση την οποία λαμβάνει αποφάσεις ο ψηφοφόρος βρίσκεται σε τέλμα και είναι θέμα χρόνου να αρχίσει να αποσταθεροποιεί το αφήγημα της αριστείας και της κανονικότητας.
Όσες κοκομαρομαχίες και όσα υπαρκτά ή ανύπαρκτα σκάνδαλα εργαλειοποιήσεις.
Η διάσταση αυτή δεν είναι άλλη από την οικονομία, και ειδικά την οικονομία που βρίσκεται σε γείωση με τον μέσο πολίτη και όχι σε υπόγεια επαφή με funds και με οτιδήποτε συμβολίζει τον καπιταλισμό του καζίνο.
