Η ζωή είναι τοκογλύφος.
Δεν σου δίνει τίποτα απλόχερα. Στα δίνει κι από δίπλα στα παίρνει.
Αυτά που μου δίνονταν στη δουλειά
συνέβαιναν συγχρόνως με προσωπικές τραγωδίες.
Η στιγμή της δημιουργίας είναι πολύ ωραίο πράγμα
και η στιγμή που γράφεις ένα τραγούδι, η στιγμή που είσαι στο στούντιο
και αρχίζεις να το βλέπεις να παίρνει σάρκα και οστά.
Αυτά είναι τα δύο πράγματα που αξίζουν στη δουλειά.
Τα χρήματα είναι ένα μέσο για να βιοπορίζεσαι.
Η διασημότητα δεν με ενδιέφερε ποτέ.
Εντάξει, κέρδισα το να θέλω να μου βγει το διαβατήριο σε τρεις μέρες
και να μου το στέλνουν οι άνθρωποι την επομένη.
Απ’ την άλλη, πας να φας σ’ ένα εστιατόριο, σε ένα νησάκι
και είναι άνθρωποι που σε καρφώνουν και σου μετράνε τις μπουκιές.
Δε με άλλαξε η επιτυχία.
Δεν αισθάνθηκα ποτέ καβαλημένος. Δεν έχασα τα μυαλά μου.
Έζησα και τις υφέσεις μου, αλλά και την απογείωση.
Θέλω να έχω διάθεση να τραγουδάω και να είναι καλά η κόρη μου.
Δεν έχω τις ματαιοδοξίες της αρχής. Θέλω απλώς να ζω αξιοπρεπώς.
Ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ είναι: ”Τα νιάτα του έφαγε ο Στρατής”.
Όταν ήμουν πιτσιρικάς
έπαιζα όλη μέρα στην κιθάρα αυτό το τραγούδι και το τραγουδούσα.
Όταν πεθάνω, βρε Γιωργή
όταν σαλπάρω από τη γη
βάλε στην κάσα μου πανιά
βάλε της άλμπουρα, σκοινιά
πες πως ταξίδεψε κι αυτός
ο τυχερός, ο τυχερός.
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Σήμερα έφυγε από τη ζωή.
via Athens Finest
