Μετάφραση Λιλιάνα Αβρούσιν – από το άρθρο της Αμάντα Ρόμαν στο Medium
Έχω νιώσει δυσφορία του φύλου σε πολλές περιόδους της ζωής μου.
Νομίζω ότι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα, ήταν η αδυναμία μου να αναγνωρίσω, αυτό που μου συνέβαινε. Από μικρή ηλικία γνώριζα για την ύπαρξη τρανσέξουαλ ατόμων, αλλά δεν μπορούσα να ταυτιστώ μαζί τους, καθώς η εμπειρία τους δεν έμοιαζε με τη δική μου. Πρόσφατα όμως συνειδητοποίησα ότι οι εμπειρίες δυσφορίας του φύλου που δέσποζαν στη δημόσια σφαίρα, ήταν ένα πολύ συγκεκριμένο είδος εμπειριών.
Για πολλά χρόνια οι άνθρωποι στους οποίους επιτρέπονταν η μετάβαση από την ανδρική στη γυναικεία ταυτότητα , έπρεπε να πληρούν ένα αυστηρό σύνολο κριτηρίων. Αυτό σήμαινε ότι μόνο ένας συγκεκριμένος τύπος ατόμου θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει την ομάδα των τρανσεξουαλ ατομων στην κοινή αντίληψη . Όποιοι υπέφεραν με διαφορετικό τρόπο, παρέμεναν αόρατοι. Οι ιστορίες τους δεν έβρισκαν ακροατή και ως εκ τούτου, δεν έφταναν στα αυτιά ανθρώπων σαν εμένα.
Τις κακές συνέπειες μπορεί κανείς να τις δει γύρω μας. Τα ντοκιμαντέρ και τα άρθρα των περιοδικών τείνουν να επικεντρώνονται στο αφήγημα των τρανσέξουαλς, το οποίο παραμένει πιο προσιτό και μη απειλητικό για τους ετερόφυλους ανθρώπους. Τα κοινά χαρακτηριστικά αυτού του αφηγήματος είναι η μη συμμορφούμενη με το φύλο συμπεριφορά από πολύ νεαρή ηλικία, η ισχυρή ταυτότητα με το αντίθετο φύλο και η επιθυμία για πλήρη μετάβαση, συμπεριλαμβανομένης της χειρουργικής αλλαγής. Με άλλα λόγια, υπάρχει στην κουλτούρα μας η αίσθηση ότι όσο νωρίτερα αναγνωρίζεται η δυσφορία του φύλου, και όσο πιο δυστυχισμένο σε κάνει, τόσο πιο αποδεκτή είναι για τους άλλους η ταυτότητα σου ως τρανς άτομο.
Άνθρωποι σαν εμένα, είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τι μας συμβαίνει, διότι δεν βλέπουμε την εμπειρία μας να αντικατοπτρίζεται στις ιστορίες που λέγονται για τους τρανσέξουαλ. Δεν γνωρίζαμε το πραγματικό φύλο μας από νεαρή ηλικία. Δεν συσχετίζουμε αυτό που αισθανόμαστε με τη δυσφορία του φύλου. Ακούμε τη φράση «γυναίκα παγιδευμένη στο σώμα ενός ανθρώπου», και δεν ταυτιζόμαστε με αυτό. Ευχόμαστε να ήμασταν γυναίκες, αλλά δεν πιστεύουμε ότι είμαστε.
Εν ολίγοις, μας λείπει η εκπροσώπηση της ιστορίας μας.
Αυτή είναι η ιστορία μου. Ένα πολύ μικρό κομμάτι αυτής. Εύχομαι να βρεθούν αναγνώστες , που θα δουν τους εαυτούς τους, μέσα στη δική μου εμπειρία.
Το 1992 ήμουν 12 ετών. Μια μέρα στο σχολείο έπιασα τον εαυτό μου να παρατηρώ τα κορίτσια , που ήταν ντυμένα με φούστες και φορούσαν ωραία παπούτσια. Για κάποιο λόγο ένιωθα εντυπωσιασμένος. Τις κοιτούσα και ειλικρινά δεν καταλάβαινα τι νιώθω. Δεν ξέρω καν αν μου άρεσε αυτό το συναίσθημα ή όχι. Απλά κατάλαβα ότι ήταν κάτι που δεν είχα αισθανθεί πριν. Θα έπρεπε να ήταν απλή σεξουαλική έλξη. Και ίσως να ήταν, ή ίσως να ήταν ζήλεια. Ποτέ δεν ήταν για μένα σαφής η διάκριση ανάμεσα στα δύο. Ό, τι κι αν ήταν πάντως, εστίασε στα ρούχα τους και όχι στα ίδια τα κορίτσια.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ: thegenderlab.wordpress.com
