Του Γιάννη Χατζηγεωργίου
Ιστορίες καθημερινής κοινωνικής μερισματικής τρέλας
Τις τελευταίες ημέρες έχουμε γίνει μάρτυρες απίθανων καταστάσεων σχετικά με το περίφημο κοινωνικό χαρτζιλίκι.
Μεταξύ άλλων, η δομή της συγκεκριμένης απόφασης ανέδειξε για μια ακόμα φορά (σωστά) χαμένους τους υποτιθέμενους φιλοξενούμενους και επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά πως στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα.
Ο φιλοξενούμενος δεν επιβαρύνεται με τεκμήρια αναφορικά με την κατοικία του και αυτό προφανώς οδηγεί σε μια ευνοϊκή αντιμετώπιση κατά την εκκαθάριση της φορολογικής δήλωσης στην περίπτωση ειδικά που ο φορολογούμενος θέλει να ‘αποκρύψει’ εισοδήματα.
Σε κάποιες δε περιπτώσεις αυτό συμβαίνει και εν αγνοία του ιδιοκτήτη ‘ξαδέλφου’ ή ‘κολλητού’.
Δεν είναι λίγες, επίσης, οι φορές που ο ιδιοκτήτης κάποιας κατοικίας και ο μισθωτής συμφωνούν να μην εμφανίσουν την ενοικίαση με αντάλλαγμα μικρότερο μίσθωμα, ως εκ τούτου ο μισθωτής ‘αναγκάζεται’ να ‘βρεί’ μια στέγη να ‘φιλοξενηθεί’.
Επειδή, ως φαίνεται, η τακτική των κοινωνικών μερισμάτων θα συνεχιστεί και τα επόμενα έτη, ας προσέξουμε στις επόμενες δηλώσεις να προσεγγίσουμε με μεγαλύτερη ειλικρίνεια (και σοβαρότητα) το θέμα της διαμονής.
