«Κ…άλος κλα(υ)σμένος γιατρός νοιασμένος» (ευαίσθητη λαϊκή παροιμία)
Ευθυμογράφημα από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα ειδικά γραμμένο για το enallaktikos.gr
Ε λοιπόν, από τότε που άκουσα από την πεθερά μου (καταγωγή από την Κρήτη, παντρεμένη στη Σάμο) αυτή την ευαίσθητη λαϊκή θυμοσοφία γελάω ακόμη ως καθημερινώς πικραμένος και μπαϊλντισμένος από τα βάσανα της ζωής!!!
Κι επειδή κάποτε ήμουνα αφελής και καλοκάγαθος (ακόμα το έχω αυτό, αλλά …σποραδικώς), απορούσα ο έρμος γιατί να νοιαστεί ο καλός ο γιατρός εάν ο ποπός του ασθενούς αερίζεται, αφού ως γνωστόν είναι ένδειξις υγείας και μαζί με το φτάρνισμα πάει σετάκι;
Την απορία μου την έλυσε η (πρώην) πενθερά, η οποία εξανέστη προφανώς με την τόση ακραιφνή απόστασή μου από τα …γήινα πράγματα ώστε έσπευσε αμέσως να με κατατοπίσει για το πώς παίζεται το παιχνίδι εδώ, σε αυτόν τον πλανήτη: «μα καλέ μου γαμβρέ, αν όλοι οι ποποί αερίζονταν τακτικώς και θα θορυβωδώς θα ξέμενε από πελάτες ο καλός μας ο γιατρός και θα έπρεπε να αναζητήσει αλλού εργασίαν!!!». Μα αν ο καλός ο γιατρός νοιαζόταν τόσο πολύ και τα έβαφε μαύρα που οι υποψήφιοι πελάτες του θα έκλαναν και θα έχ…ζαν και θα φταρνίζονταν άκρας υγείας, εεε, τότε τι θα έκανε ο κακός ο γιατρός; Ή μήπως δεν υπάρχει κακός γιατρός, παρά μόνον κακός λύκος (του παραμυθιού);
Απορίες, απορίες, απορίες, από παιδικές έως εξαθλιωμένες, ξεχειλωμένες και τραβηγμένες από τα μαλλιά (που δεν έχω!!!). Είναι μετά να μη σε χωρίσει η νύφη και να ψάξει να βρει κανέναν πιο σιτεμένο, πιο προσγειωμένο στη πραγματικότητα, ποιο «περπατημένο» βρε αδελφέ, που «πολλών ανθρώπων είδεν άστεα και κ…άλον έγνω»;
Τελικά είμαστε για τα ραπανάκια ανάποδα εμείς οι άνθρωποι. Μήτε στο σακί μήτε στο σακούλι δεν χωράμε. Κι αν βρει κανείς θεραπεία για έναν από τους δισεκατομμύρια σαλούς που βολοδέρνουν πάνω στη, αυτή ταύτη θα είναι παντελώς άχρηστος δι’ οιονδήποτε άλλον, αφού καθένας έχει και την πετριά …αλλού κι η τρέλα του ενός δεν συναρμόζει με την τρέλα του άλλου. Σπανίως συναντάς αυτό που λένε οι Γάλλοι “follie à deux” κι αυτό ισχύει μόνον για ερωτευμένους και μόνον για όσο διαρκούν …τα μέλια. “As long as it lasts” που λέμε εμείς εις άπταιστα νέα ελληνικά.
Ένας άλλος γιατρός, γαστρεντερολόγος αυτή τη φορά, μου εκμυστηρεύτηκε μετά από τρία μπουκάλια τσίπουρο πως «αν έλεγα σε όλους μου τους ασθενείς να τρώνε για δείπνο κασέρι με πεπόνι θα είχα ξεμείνει από πελάτες!!!». Εεε, τότε του είπα κι εγώ ως γνήσιος κριτικός από την Καλαμάτα (κοντά είναι η Κρήτη! Ένα …πήδημα!!!), του είπα κι εγώ λοιπόν πως «ό,τι δεν γιατρεύεται με τσικουδιά γιατρειά δεν έχει!!!» κι εκεί συνεννοηθήκαμε ένα πράμα!!!
Βρε λες να είναι κι οι γιατροί σαν το δικηγόρο του ανέκδοτου; Λοιπόν, δεν κρατιέμαι και θα σας το πω σε δική μου …βερσιόν: Σε ένα μάλλον φτωχικό και πενιχρό μικροαστικό δικηγορικό γραφείο των Πετραλώνων, ένας δικηγόρος που μόλις βγήκε στη σύνταξη περιμένει εναγωνίως το γιο του να γυρίσει από την πρώτη μέρα του στα δικαστήρια!!! Ο υιός επιστρέφει πασιχαρής κι ανακοινώνει στον βαρύθυμο κοιλαρά και κ…αλαρά πατέρα πως «επιτέλους! Έλυσε τη χρόνια υπόθεση με τη συκιά που μοιραζόταν ανάμεσα σε δύο ιδιοκτήτες συνορευάμενων χωραφιών». Και πως; «Μα είναι πολύ απλό πατέρα: με εξώδικο συμβιβασμό!!! Μάλιστα.
Τους έπεισα να μαζεύει ο καθένας το ποσό των σύκων που κρέμονται ή πέφτουν προς τη δική του μεριά του οικοπέδου και να αφήνει τα υπόλοιπα για τον γείτονα ή για …τα πετεινά του ουρανού. Όσα δεν φτάνει ο γεωργός τα φτάνει ο συκοφάγος. Κι εκείνοι, οι άσπονδοι γείτονες συμφώνησαν σε όλα κι έληξε επιτέλους αυτή η μακροχρόνια δικαστική διαμάχη κι η βεντέτα που είχε ξεπαστρέψει μέχρι τώρα τρεις γενιές! (Βλέπετε τι σου κάνει μια …συκιά;)». Βαρύς κι ασήκωτος ο πατήρ δικηγόρος δεν φάνηκε να χάρηκε καθόλου αυτή την πρώιμη επιτυχία του γιου του σε μια όψιμη, παλιοκαιρισμένη, χιλιοχρονίτικη υπόθεση. Και κάποια στιγμή, σαν πιέστηκε να δώσει εξηγήσεις στο πασιχαρή κακομαθημένο γιο γιατί τάχα δεν μοιράζεται τη δίκαια χαρά του, εκείνος ο παμπόνηρος, ο κουτοπόνηρος, ο περπατημένος, που «είχε φάει τη ζωή και τα σκ…τά με το κουτάλι», του εξηγήθηκε επιτέλους ως εξής: «Α, να χαθείς βρε ηλίθιε!
Εγώ με αυτή τη συκιά παντρεύτηκα τη μάννα σου, με αυτή πλήρωσα το μαιευτήριο που γεννήθηκες, τη νταντά σου, τα σχολεία σου, το στρατό και το καινούργιο σου γραφείο, το μοτοσακό και την κουρσάρα σου κι εσύ βάλθηκες τώρα να με καταστρέψεις; Νομίζεις πως δεν την ήξερα κι εγώ αυτή τη σολομώντεια λύση; Ή μήπως θαρρείς πως μόνο το δικό σου κεφάλι κατεβάζει φαεινές ιδέες; Να δω τώρα χωρίς …συκιά πώς θα σταυρώσεις υπόθεση, που θα κυνηγάς τον πελάτη με το ντουφέκι και δεν θα τον βρίσκεις; Πάει, χαμένα χρόνια σπουδών. Δεν πας να δώσεις καλύτερα κατατακτήριες να βρεις γιατρός, να χεστείς στο τάληρο;
Α, μπα, τα ίδια θα κάνεις κι εκεί: φιλανθρωπίες και ψυχοπονιές και θα σε διαγράψουνε οι άλλοι από τη συντεχνία τους! Βρε, άντε να χαθείς και να μου χάνεσαι. “Κάνε παιδί να δεις καλό”, σου λένε μετά! Με αυτόν τον καημό θα πεθάνω. Μα να μου λύσει το γρίφο με τη συκιά, με το καλημέρα, ο ξερόλας;!;!;! Δεν πήρε παράδειγμα από τον Οιδίποδα που δεν του βγήκε σε καλό το να λύνει …κουίζ; Τα σταυρόλεξα είναι πιο υγιεινά και κατά της άνοιας…». Κι εδώ σταματώ γιατί να μην το παρατραβήξουμε άλλο το χωρατό και ξεχειλώσει και μετά τι θα κάνουμε; Δεν θα …φοριέται με τίποτα. Ενώ τώρα…
Κωνσταντίνος Μπούρας
