“Κανείς δεν ήξερε στο χωριό….” | Του Μανόλη Πετράκη
Κανείς απολύτως !
Μπορεί βέβαια ν’ ακούγανε διάφορα, όπως και κάπου κάπου μερικοί φωνές και κλάματα όπως λέγαν οι Κατσιμιχαίοι για το βιασμό του “έφηβου του Φάνη”, αλλά “κανείς δεν ήξερε στο χωριό τίποτα” όπως ακριβώς είπανε στα κανάλια και τις κάμερες μετά, κι ας ξέρανε στην πραγματικότητα όλοι, κι ας ακούγαν ψιθύρους και ομιλίες, μέχρι και “φωνές και κλάματα” που είπαμε μερικοί, που όμως αφενός κάποια στιγμή σταμάταγαν, αφετέρου, δεν αφορούσαν φυσικά, δικά τους παιδιά….
Και τον έβλεπαν στην εκκλησία τις Κυριακές, και τον καλημέριζαν και χαριεντίζονταν μάλιστα μαζί του, κι όταν έμπαινε στο καφενείο τον κέρναγαν και του ζήταγαν και να κάτσει στην παρέα τους, κι όλα έτσι κυλούσαν ήσυχα στη φιλήσυχη αυτή κοινωνία, αφού όπως είπαμε αφενός αυτές οι φωνές και τα κλάματα κάποια στιγμή σταμάταγαν, αφετέρου, δεν προέρχονταν από το δικό τους σπίτι….
Μόνο ο τρελός του χωριού δεν μπορούσε να ησυχάσει….
Μόνο αυτός τελικά δεν μπορούσε να ησυχάσει , και του ‘ρχοταν κάτι σαν εμετός ή κεραυνός όταν τον έβλεπε, κι άκουγε συνέχεια στον ύπνο του φωνές και κλάματα παιδιών, και πετάγονταν τις νύχτες απ’ τον ύπνο του, και μονολογούσε διάφορα στο δρόμο, και γονάτιζε κλείνοντας τ’ αυτιά του στη μέση αυτού, προσπαθώντας να προστατευτεί από τις φωνές και τα κλάματα των παιδιών αυτά, που συνεχώς μάλιστα απορούσε “πώς διάολο δεν άκουγαν οι άλλοι…”
Και τους ρώταγε στο καφενείο και στην εκκλησία κι όπου τέλος πάντων τους έβρισκε, αν ακούν αυτές τις κραυγές, αν ακούν τα κλάματα και τις φωνές, κι εκείνοι λέγοντας τον από μέσα τους “κακομοίρη” ή “παλαβιάρη”, απαντούσαν αρνητικά αφού πράγματι, κανέναν μα κανέναν δεν ταλαιπώρησαν ποτέ ούτε τα κλάματα αυτά, ούτε οι φωνές των παιδιών….
Κι έσκασε μια μέρα το μαντάτο…..
“Παιδεραστής” είπαν, “βιαστής παιδιών” είπαν, “κάθαρμα” είπαν, “τέρας” είπαν….
Κι άρχισαν τότε οι φωνές αυτές και τα κλάματα να ξανάρχονται στο καφενείο και στις παρέες, όχι όμως βασανιστικές σαν στον ¨παλαβό του χωριού” αλλά απλά σαν αναμνήσεις, και τα παιδιά που τις έβγαζαν που μάλιστα για κάποιους “δεν πρέπει να ‘ταν τελικά παιδιά αλλά πούστηδες”, κι ο παλαβός του χωριού τότε ανέβηκε στο βουνό κι εξαφανίστηκε απ’ όλους μένοντας εκεί πάνω μοναχός παρέα με κάποια αρνάκια, πέντε μέρες κι έξι νύχτες…..
Κι όταν τελικά κατέβηκε και μπήκε μια μέρα αλαφιασμένος στο καφενείο με τις κάμερες και τους δημοσιογράφους μέσα που τους μιλούσαν διάφοροι για το «προφυλακισμένο τέρας», τότε πραγματικά όλοι τρόμαξαν με την εικόνα και την “παλαβομάρα του” όπως έλεγαν….
Γιατί άρχισε εκεί μέσα να ουρλιάζει και να σπάει ό,τι βρίσκονταν γύρω του, να βρίζει και να λέει φράσεις ακατάληπτες όπως , “πως “τέρατα” είναι όλοι όσοι δεν άκουγαν τα κλάματα αυτά,” “πως πούστηδες είναι οι ίδιοι από τον Πρόεδρο μέχρι τον Παπά που σώπαιναν”, “πως βιαστές είναι όλοι τους”, “πως όποιος δεν τρόμαζε απ’ τις φωνές και τα κλάματα ήταν βιαστής”, “πως τον λέρωνε τελικά και τον μάτωνε σαν τα παιδιά η ανάσα τους και τα καθαρά ρούχα τους στην εκκλησία και παντού,” και πως “απ’ τα δόντια τους όταν γελούσαν έβγαιναν σκουλήκια που έμπαιναν κι αυτά σαν βιαστές, στις ψυχές των παιδιών…”
….Τον τρελό τον καταδίκασε μια “πουτάνα” όπως έλεγε χρόνια μετά για συκοφαντική δυσφήμιση “σ’ έξι χρόνια φυλάκιση με τριετή αναστολή”, όμως πια σαν ν’ άλλαζε….
Και που και που πλέον άρχιζε να ακούει γέλια των παιδιών αυτών σαν κι εκείνα να τον αγάπαγαν και να τον συντρόφευαν πια, γέλια φυσικά, που όπως πριν, δεν θα μπορούσε ν’ ακούσει κανένας άλλος.
