Κάποιος να με φωνάξει
«ό,τι δεν ζήσαμε στην ώρα του δεν θα το ζήσουμε ποτέ»
Με μουσική επένδυση από έργα του Μίκη Θεοδωράκη
Στο θέατρο ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ Δευτέρα και Τρίτη από 9 Μαρτίου ως 7 Απριλίου 2015
Παίζουν
Ελένη Τζαγκαράκη, Αντιγόνη Δρακουλάκη
Κείμενο: Αναστασία Βούλγαρη
Σκηνοθεσία: Αλέξιος Κοτσώρης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Σκηνική επιμέλεια – Κοστούμια: Ιωάννα Τιμοθεάδου
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Κινησιολογία: Αυγουστίνος Κούμουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Κορακάκη
Βοηθός παραγωγής: Ηλίας Κουρέτας
Φωτογραφίες: Νικόλας Μάστορας
Μακιγιάζ: Make up Lab by Yiannis Marketakis
Γραφιστικά: malddim
Παραγωγή: 10th group of artist
Ένας ζωντανός διάλογος ανάμεσα στο εν δυνάμει και το πεπερασμένο.
Μια γυναίκα που περνά ολόκληρη τη ζωή της περιμένοντας την επιστροφή του πατέρα της. Η θυσία, η προδοσία, η εγκατάλειψη, και η μοναξιά στιγματίζουν την ύπαρξή της και καθορίζουν την πορεία της ζωής της, με φόντο την ιστορία της Ελλάδας. Μια αέναη αναζήτηση της χαμένης παιδικής ηλικίας, σε μια βασανιστική προσμονή αγάπης και τρυφερότητας.
Ένα νέο κοινωνικό μονόπρακτο βασισμένο σε αληθινή ιστορία.
Διάρκεια παράστασης 70 λεπτά
Εισιτήριο 12 ευρώ, 8 μειωμένο
Ημερομηνίες παραστάσεων 9,10,16,17,23,24,30,31/Μαρτίου & 6,7/Απριλίου/2015, στις 9:00μμ
Θέατρο ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ Ακαδήμου 14 Κεραμεικός 210 5234382 www.metaxourgeio.com -Τηλέφωνο πληροφοριών παράστασης 6977464171
«ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΜΕ ΦΩΝΑΞΕΙ»
Της Αναστασίας Βούλγαρη
Μια γυναίκα περνά ολόκληρη τη ζωή της περιμένοντας την επιστροφή του πατέρα της. Η θυσία, η προδοσία, η εγκατάλειψη, η μοναξιά στιγματίζουν την ύπαρξή της και καθορίζουν τις αποφάσεις της.
Οι διηγήσεις της οικογένειας παραμένουν ζωντανές, όπως κι η συνοικία που κούρνιασαν οι ξεριζωμένοι. Η προσφυγιά, ο πόλεμος, το φευγιό του κυνηγημένου πατέρα είναι ο καμβάς που πάνω του η ζωή ζωγράφισε τα χρόνια της Ειρήνης.
Οι δεκαετίες που έζησε με όλα τους τα τραγικά , αλλά και τα χαρούμενα γεγονότα δεν είναι παρά απλές αναφορές· σαν να τα έζησε κάποιος άλλος, μιας κι εκείνη «όλ’ αυτά τα χρόνια είναι απούσα και δεν τη νοιάζει καθόλου που ζει χωρίς να έχει ένα μερίδιο ιστορίας». Η γραμμική εξέλιξη του χρόνου δεν υφίσταται. Μπαινοβγαίνει στον χρόνο και τον μηδενίζει.
Κάπου στο βάθος του χρόνου, ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, μια οπτασία αιωρείται. Η ιστορία της οικογένειας, η εσωτερική φωνή της ηρωίδας, η μάνα της καρδιάς. Ένας ενσαρκωμένος θρήνος, σάρκα από την σάρκα της ιστορίας της Ελλάδας. Η μοναδική ύπαρξη που δεν εγκατέλειψε ποτέ την Ειρήνη. Πάντα υπάρχει κάποιος, εκεί στην αχλή της απουσίας, που νοιάζεται για μας.
Το σπαραχτικό ερώτημα της Ειρήνης θα απαντηθεί αμείλικτα ένα πρωινό του Απρίλη.
Εν τούτοις, εκείνη θα εξακολουθήσει να περιμένει σε μια συνεχή αναζήτηση της χαμένης παιδικής ηλικίας. Σε μια βασανιστική προσμονή αγάπης, και τρυφερότητας. Με όλες τις πληγές της αιμάσσουσες και μια ζωή που δεν ήταν παρά «ένα ψέμμα γεμάτο δάκρυα». Κι αυτή η όψιμη επίγνωση την λαβώνει. Στο κατώφλι των γηρατειών της θα έλθει η τραγική διαπίστωση πως «ό,τι δεν ζήσαμε στην ώρα του δεν θα το ζήσουμε ποτέ».
Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη παίζει καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του έργου, καθώς υπάρχει ένας σαφής και έντονος υπαινιγμός για τον ίδιο μιας και η Ειρήνη, στα νειάτα της, ενώνεται με την μουσική του και τα μηνύματα και τα συναισθήματα που φέρει. Είναι ο μουσικός λόγος που την συντροφεύει ,την λυτρώνει αλλά και την διαμορφώνει μέχρι σήμερα.
Το έργο είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία.
