Κι αν είναι η αρχή. Της Ειρήνης Σκάρογλου

Κι αν είναι η αρχή
Της Ειρήνης Σκάρογλου

Βρίσκομαι στο σπίτι. Καλοκαίρι 2015. Κάθομαι στον καναπέ και χαζεύω στο κινητό αστειάκια για την πολιτική και αναρχικά συνθήματα. Μπροστά μου παίζει η τηλεόραση. Μονάχη της. Δεν την κοιτώ πια, έχω πάψει. Σαν απο συνήθεια ανοιχτή κι εγώ ν’ ακούω τις φωνές τους σαν αχό. Βουίσματα της κατάστασης μου. 

Δεν φταίω κι όμως είμαι στην κωλοκατάσταση. Βγαίνω έξω να πάρω λίγο αέρα. Να μην ακούω και να μην βλέπω για όλα αυτά που μου την σπάνε. Δύσκολο. Στο αστικό όλοι μιλάνε γι αυτά. Συναντάω ένα γκόμενο. Δεν με πηδάει. Έχει χίλια δυο ψυχολογικά. Καθόμαστε και τα λύνουμε ένα-ένα. Και στο τέλος κοιμόμαστε αγκαλιά. Αλλά το πρωί μου λέει: Δεν θέλω σχέση. Είσαι κουλ με αυτό; Γελάω και κατεβαίνω τα σκαλιά σαν κυνηγημένη- λες να το κατάλαβε; Χέστηκα. Επιστρέφω σπίτι. Στον δρόμο χτυπάει το τηλέφωνο. Απ την δουλειά. Προέκυψαν δυο καλά μεροκάματα και να τρέξω. Φοράω το άσπρο πουκάμισο και τις μπαλαρίνες να φαίνομαι καθωσπρέπει. Παίρνω 20 ευρώ. Τι χαρά, θα βγάλω την κάρτα του ΟΑΣΘ αυτό τον μήνα.

Στο αστικό μια κυρία με σπρώχνει για να καθίσει. Στέκομαι όρθια σαν σκυλί που το μάλωσαν γιατί σιχαίνομαι τη βία κι όλα τ’ άσχημα αυτού του κόσμου. Έφτασα. Επιτέλους. Ξαναμπαίνω στο facebook, μιλάω με 2-3 τύπους που δεν έχω γνωρίσει ποτέ μα ήδη με λατρεύουν. Μα γιατί όχι; Φαίνομαι υπέροχη στις εκατόν εφτά φωτογραφίες που έχω ανεβάσει. 

Κοιτώ τις φωτογραφίες κάτι φίλων που πήγαν διακοπές και τους χαίρομαι. Ακούω Άκη Πάνου και αναρωτιέμαι τι να σκεφτόταν άραγε όταν έγραφε “Κι αν είναι η αρχή στην κατηφόρα/ Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα”. Η μάνα μου γκρινιάζει που παίρνω καφέ απ’ έξω. Χέσε με ρε μάνα 0.80 λεπτά κάνει, χέσε με. 

Έχει λίγο ζέστη κι ήδη άρχισα να κυκλοφορώ γυμνή μπας και απελευθερωθώ. Γιατί τα νεύρα είναι ήδη πάνω απ το κεφάλι μου. Θυμάμαι έναν τύπο που με είχε πει αποτυχημένη. Πάω να πιω μια μπύρα μ’ έναν μετανάστη. Καπνίζω και δεν μιλάω. Μου λέει πόσο άσχημο είναι που δεν μπορεί να βρει δουλειά και που τον αποφεύγουν τα κορίτσια. Κι εγώ του κάνω τράκες. Κάνω τράκες στον μετανάστη ρε μαλάκα. 

Θυμάμαι τα καλοκαίρια. Πιο μικρούλα τα περνούσα με μια παρέα σε μια ψάθα να κοιτάμε τ αστέρια και να κάνουμε βραδινά μπάνια. Δεν μ ένοιαζε κάτι άλλο. Θέλω να το κάνω και φέτος. Και πάντα. Θα μπω σε μια Ατλαντίδα, να ζω με φαντασιώσεις. Ζητάω πολλά στην κωλοκατάσταση;