Του Διονύση Παπαδόπουλου
Oι ιοί είναι οι πρώτοι κλιματικοί πρόσφυγες του πλανήτη που επαναστατούν κάνοντας την ζωή μας κόλαση επειδή καταστρέψαμε τον παράδεισό τους. Kαιόχι μόνο υπενθυμίζουν τόον εαυτό μας, μα τον αντιγράφουν συγχρόνως.
Και όπως αντέγραψαν οι αφροαμερικανοί την βία των λευκών στις ΗΠΑ για να αμυνθούν σύμφωνα με τα λεγόμενα της ακτιβίστριας Tamika Mallory και οι ιοί δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό από αυτό που τους έμαθε ο ανθρώπινος πολιτισμός της βίας.
Ο άνθρωπος διαμορφώθηκε σε χωροκατακτητικό είδος πάνω στον πλανήτη,και οποιοδήποτε άλλο δεδομένο συμπέρασμα χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού θα φτάσει σε αδιέξοδο και θα ΄ναι μια μάταιη οπισθοδρόμηση σε παρακμιακές αντιλήψεις.
Διακόσια χρόνια ασύδοτου βιομηχανικού συνωστισμού, τεχνολογικού συγχρωτισμού και απο-θεοποίησης του φυσικού κόσμου μέσω μιας θεματικής τουριστικής ατραξιόν του πλανήτη από εμπόρους και ναρκεμπόρους καταναλωτικών και πολεμικών “προϊόντων” γίνονται σκόνη από ένα μικρόβιο μεγέθους μικρότερου από ενος αιωρούμενου σωματιδίου στην ατμόσφαιρα.
Το πάρτυ τελείωσε.
Ζούσαμε σε ενα σύγχρονο μεσαίωνα καίγοντας μάγισσες και ξωτικά, ξορκίζοντας την άγρια ζωή και στεκόμαστε τώρα αμήχανοι μπροστά σε μια επαναλαμβανόμενη αμυντική διαδικασία της φύσης γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων.
Που να περάσει απ’ το μυαλό μας οτι οι ιοί μας παρατηρούν συνεχώς κατά την διάρκεια της εξελιξής μας στον πλανήτη με τον ίδιο τρόπο που εμείς μελετούμε και περιεργαζόμαστε τα αστέρια.
Η ζωή είναι μια συμπαντική θάλασσα από το χαμηλότερο σημείο της μέχρι το υψηλότερο, όπου τα πάντα από τους μικροσκοπικούς ιούς μέχρι τον μακρύτερο γαλαξία διεκδικούν τον χώρο την σημασία και την αξία τους.
Η ικανοτητά μας να νοιώθουμε αυτό το αλληλοσυμπληρούμενο σύμπαν από το ξεκίνημα της ζωής στην κοιλιά της μάνας μας μέχρι το θάνατό μας χάθηκε στο πέρασμα των αιώνων εξαιτίας της απο-μαγικοποίησης της ζωής και της προσήλωσης μας σε τεχνητά οικονομικά και πολιτικά δόγματα, ιδεολογικούς συνωστισμούς και οργανωμένες μαζικές συγχρωτισμένες κοινωνίες, πλεγμένες περίπλοκα σε ενα ατροφικό και παρασιτικό ιστό επιβίωσης και οικονομισμού χωρίς την σοφία, την απλότητα, την χαώδη αρμονία και ευελιξία αυτών των πρωτόγονων ιών που μας απειλούν.
Οι κοινωνίες μας αφιέρωσαν την ζωή τους και την εκπροσώπησή τους αποκλειστικά σε πολιτικές εξουσίες, ανύπαρκτες θεότητες και καταναλωτικούς αστερισμούς, σε καταναγκαστικά τεχνητά περιβάλλοντα, ενώ η παρατήρηση και νοσταλγία του φυσικού κόσμου έγινε ένα χόμπυ για τους απόκληρους και αποκλεισμένους.
Αυτή η τρομακτική αίσθηση ότι κολυμπάμε σαν μετέωροι νοήμονες ιοί σε αυτό το αλληλοσυμπληρούμενο σύμπαν που έχει (παρόλη την επιθετικοτητά μας) την ευγενή διάθεση να μας επιτρεπει να υπάρχουμε ακόμα, είναι αυτή η ίδια που μας κυριεύει όταν ξαπλώνουμε ανάσκελα στην επιφάνεια της θάλασσας κοιτώντας μόνο τον ουρανό.
Είμαστε μικροί κι ασήμαντοι στο έλεος ενός απέραντου οικοσυστήματος.
Την ίδια σχέση νοιώθει και ένας ιός ή μια αράχνη όταν μας παρατηρούν με τις αισθήσεις τους, αν τους καταστρέψουμε αυτόν τον απειροελάχιστο χώρο που καταλαμβάνει ο ιστός τους στα μεσοδιαστήματα μεταξύ του δικού τους σύμπαντος και του δικού μας θα πρέπει να φτιάξουν κάποιον αλλο, αλλά και οι αράχνες και οι ιοί ειναι αναρχικοί οργανισμοί, δεν φυλακίζονται δεν μπορούν να κλειστούν σε στρατόπεδα και καταυλισμούς, όπως κάνουμε για τους δικούς μας ανθρώπινους πρόσφυγες και μετανάστες, θα κάνουν αυτό που τους οριζει ο συμπαντικός τους ρόλος, το σωματίδιο του θεού, αν το προτιμάτε ετσι, και θα εγκατασταθούν εκεί όπου επιλέξουν αυτά.
Οι ιοί ειναι οι πρώτοι κλιματικοί επιθετικοί πρόσφυγες και μετανάστες του πλανήτη, η απαντηση τους είναι σκληρή και αμείλικτη απέναντι στον περιορισμό των ξενιστών τους.
Τα πάντα τώρα στη ζωή μας εξαρτώνται από την συμπεριφορά αυτού τού “αόρατου ιοσωματιδίου” και το παράλογο είναι ότι μας ξενίζει περισσότερο ακόμα και από το περίφημο αρχικό σωματίδιο του θεού που αναζητούν οι επιστήμονες..
Ειναι τέτοιου μεγέθους η ήττα του ανθρώπινου είδους από τον κορωνοϊό, ωστε ξυπνά τα χειρότερα ένστικτα αυτοσυντήρησης και τις χειρότερες σπασμωδικές αντιδράσεις χωρίς καμία λογική, γιατί απλά δεν εκπαιδεύτηκε για να αντιμετωπίζει την φύση σαν κομμάτι του εαυτού της, δεν εκπαιδεύουμε τα παιδιά στην παρατήρησή της και εξοικείωση μαζί της, παρά μόνο τους δίνουμε μια μάσκα και τους λέμε “φόρα τη και σκάσε”..
Έτσι η ανθρωπότητα συνεχίζει την τυφλή πορεία της στέλνοντας στο πυρ το εξώτερο χρόνο με τον χρόνο την όποια διαδικασία εξερεύνησης των αιτίων που την οδήγησαν ως εδώ .
Ο κάθε σβώλος χώματος, κάθε πέτρα και καθε φύλλο και δένδρο, μια λιμνούλα ή ένα ποτάμι, το ίδιο μας το δέρμα, το σώμα μας είναι ένα σύμπαν από ιούς που απαιτούν τον χώρο τους.
Οι πρώτοι πρωτόγονοι λαοί που περπάτησαν στην γη ήταν οι μόνοι που είχαν την κατάλληλη εκπαίδευση, την σοφία και ικανότητα ώστε να μην προκαλέσουν την διαταραχή αυτής της ισορροπίας.
Οι ιοί γίνονται φίλοι με τον άνθρωπο όταν νοιώθουν ότι δεν κινδυνεύουν από αυτόν.
Εμείς πότε αφήσαμε τα παιδιά να παίξουν μέσα στη φύση, να ανακατευτούν με το χώμα, τα φύλλα, τα δένδρα και τα ποτάμια, να νοιώσουν τα βουνά, να φτιάξουν φυσικά αντισώματα; Η απουσία δράσης θα φέρει και μια απουσία αντίδρασης, έτσι από την ουσία της αγέλης ψάχνουμε τώρα μάταια την ανοσία της αγέλης, αντικαθιστώντας τα πρωταρχικά μέτρα καταναγκαστικής αποστασιοποίησης από την φύση με μέτρα αποστασιοποίησης μεταξύ μας.
Έτσι το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε δεν ήρθε από έναν μετεωρίτη, ούτε από μια επίθεση κακών εξωγήινων, αλλά από απολύτως φυσική εξέλιξη του εσωτερικού γήινου οικοσυστήματος.
Η διαταραχή που του προκαλέσαμε δεν ηταν απροόβλεπτη, αρκετοί επιστήμονες και ανθρωπολόγοι προειδοποιούσαν εδώ και πολλά χρόνια.
Μαζί τους και λογοτεχνικοί γίγαντες της επιστημονικής φαντασίας από την δεκαετία του ΄50 μέχρι σήμερα, όπως ο Ray Bradbury, η Ursula Le Guin, Philip Dick κα. περιγράφουν στις ιστορίες τους τα συμπτώματα ενός αυτοκαταστροφικού ανθρώπινου είδους αποξενωμένου από τον φυσικό κοσμο, εχθρικού απέναντι σ αυτόν και συγχρόνως τρομαγμένου από την άγνωστη δυναμική των αντιδράσεών του.
Οι επιρροές τους από τις πρώτες επιπτώσεις της βιομηχανικής επανάστασης στο οικοσύστημα και στην ανθρώπινη κοινότητα ήδη από την δεκαετία του ΄30 είναι φανερές παντού στα έργα τους. Ακόμα και ο “μισότρελος” Η.P Lovecraft όταν έγραφε το “Χρώμα που ήρθε από το διαστημα” εξέφραζε τους φόβους του για το χημικό στοιχείο ράδιο. Οι αναφορές, οι αλληγορίες και οι συμβολισμοί ειναι αμέτρητοι στο λογοτεχνικό και όχι μονο γίγνεσθαι..
Η “κοινότητα” λοιπόν ήξερε, κι αν όχι είχε άπειρα εργαλεία για να σταματήσει την διαταραχή αλλά δεν το έκανε, συνέχισε την διαιώνιση της διαταραχής με μιά πρωτοφανή για την ιστορία της γης α-χωροταξική επέκταση της κυριαρχίας της πάνω στον φυσικό κόσμο,ο καθένας μας έγινε ο πρωταγωνιστής της καταστροφής του πλανήτη και ενσωμάτωσε μέσα του τον οικολογικό αρμαγεδώνα σαν δευτερη φύση αφήνοντας την ελπίδα σωτηρίας της στούς “ειδικούς” κατασκευαστές και εμπόρους ενός πολυπόθητου εμβολίου.
Τι τραγωδία…
Είτε όμως με εμβόλιο ή χωρίς αυτό η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη γιατί οπως τραγουδούσαν και οι Hawkwind πενήντα χρόνια πριν “Κάναμε τα λάθος βήματα πολλά χρόνια πριν”…
