Κορωνοϊός: κοντά στο lock down η Κέρκυρα. Τα φαντάσματα των Μαντουκιωτών επιστρέφουν

Αυτοί, κατηγορούσαν τους γιατρούς, πως για να αποδείξουν σωστή τη γνώμη τους περί επιδημίας, φαρμάκωναν τους ασθενείς!

Οι Μαντουκιώτες δεν δήλωναν τους ασθενείς τους, για να αποφύγουν την καραντίνα, αλλά και γιατί θεωρούσαν το νοσοκομείο «μια πόρτα πριν το νεκροταφείο».

Κι όταν μετά από μερικές εβδομάδες η επιδημία άρχισε να παρουσιάζει ύφεση, οι Μαντουκιώτες κατέβηκαν ομαδικά στην πόλη, γύριζαν στους κεντρικούς δρόμους και χλεύαζαν τους γιατρούς και τις αρχές.

Αντίθετα οι κάτοικοι της πόλης ήταν τρομοκρατημένοι και ζητούσαν να περιοριστούν οι Μαντουκιώτες στα σπίτια τους, γιατί ήσαν οι κύριοι φορείς της επιδημίας.

Οι Μαντουκιώτες απάντησαν πώς αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα πάρουνε τα όπλα και θα γίνει επανάσταση”.

ΚΕΡΚΥΡΑ 12-13/12/2003: φωτογραφίες και κείμενο από την πορεία της +τεχνίας-

Μια πόλη είναι ένα σώμα.

Σώμα σημαδεμένο ορατά ή αόρατα από το παρελθόν και το παρόν του, σμιλευμένο από τον κοινωνικοταξικό πόλεμο που εκτυλισσόταν και εκτυλίσσεται στα όρια του.

Μια ματιά δεν αρκεί αλλά λέει πολλά.

Μια περιπλάνηση στην πόλη της Κέρκυρας…

Ξεκινώντας από το Μαντούκι οι οσμές από την επιδημία χολέρας που είχε πλήξει το εξαθλιωμένο προάστιο το 1855 δεν έχουν σβηστεί εντελώς.

Αν δώσεις προσοχή μπορεί να νιώσεις το θρόισμα του ξεχασμένου μίσους για τους άρχοντες, τους αστούς και τους γιατρούς που μηχανεύονταν, τότε, τον αποκλεισμό του προαστίου από την πόλη, τον αποκλεισμό του από τη ζωή.

Τον παλμό της εξέγερσης που υφαίνονταν στα δρομάκια και τα χαμόσπιτα, την βαθιά γνώση ότι δεν ήταν η αρρώστια που έπνιγε την κάθε τους μέρα αλλά τα «αδέρφια» τους στην πόλη.

Αυτά τελικά απέτρεψαν τον ξεσηκωμό, με τους φιλανθρωπικούς χειρισμούς των σωματείων και των υγειονομικών επιτροπών τους.

Στο Μαντούκι ήταν συγκεντρωμένα πολλά απ’ τα εργοστάσια της βιομηχανικής εποχής του νησιού στις αρχές του 20ου αιώνα.

Σε αυτό το σημείο της πόλης στοιβάζονταν το προλεταριάτο που κινούσε τον εργοστασιακό εξοπλισμό παράγοντας υπεραξία για τους βιομηχάνους.

Στο βάθος, πίσω από τις δορυφορικές κεραίες στα χαμηλά σπίτια, αχνοφαίνονται οι βίλες του κεφαλομάντουκου, που θαρρείς στέκουν σαν άγρυπνοι φύλακες.

Σήμερα, το Μαντούκι παραμένει ταξικά φορτισμένο.

Εδώ δε θα βρείς τουρίστες, ούτε ξενοδοχεία, ούτε ξενοδόχους, ούτε λαμπερά μαγαζιά.

Αυτά τα τελευταία είναι στοιχισμένα πιο κάτω, στην αγέλαστη ευθεία του εμπορικού.

Εδώ ζούν οι άνθρωποι που το καλοκαίρι θα στελεχώσουν το εργατικό δυναμικό για να κινηθεί η τουριστική βιομηχανία.

Εδώ ο αέρας δεν είναι κοσμοπολίτικος ή φολκλόρ.

Είναι διαφορετικός.

Αρκεί, αν τύχει και περάσεις, να κοντοσταθείς και να κοιτάξεις.

Βγαίνοντας στο λιμάνι όλα μοιάζουν τακτοποιημένα.

Το τελωνείο με τα τεφτέρια του γεμάτα περιουσίες και ονόματα, τα εκδοτήρια περιμένουν τις ουρές τους, ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο ξερνάει κόσμο έτοιμο, προγραμματισμένο λες, να ξεφαντώσει.

Παραπέρα, ένα σαπιοκάραβο γράφει «Αλβανία αυθημερόν» και το βλέμμα των λιμενικών επιτηρεί, μήπως η δυστυχία κάπoιου μετανάστη σκιάσει το χαμόγελο της υποδοχής ή παρεισφρήσει στη χώρα πέρα απ’ τη γκρίζα ζώνη της προβλήτας.

Η κανονικότητα που ζητούσαν να επιβάλλουν οι παλιοί βρετανοί αρμοστές στο «ανυπόφορο» λιμάνι της Κέρκυρας, με τα νοσοκομεία και τις καραντίνες, φαίνεται να βρήκε το δρόμο της.

Οι δυστυχισμένες πόρνες που ενσωμάτωσαν όλη την υποκρισία της αστικής ελίτ του παρελθόντος, όντας η ηθική απαξία αλλά και το αντικείμενο χρήσης της, δεν είναι πια εδώ.

Σβήστηκαν από το τοπίο και την μνήμη.

Φτάνοντας στη Σπηλιά, την αλλοτινή πύλη ελέγχου της εισόδου στην πόλη, μπαίνουμε στην ζώνη των αναρίθμητων τουριστικών μικρομάγαζων.

Το χειμώνα εγκαταλελειμμένα, σαν σε χειμερία νάρκη, περιμένουν το Μάρτη να φορέσουν τα καλοκαιρινά τους χαμόγελα για τους τουρίστες.

Αυτούς που άλλαξαν το νησί, τους ρυθμούς και τους ανθρώπους του από τότε που πρωτόρθαν στο club mediterane το 1952.

Αυτούς που έρχονται για να ξοδέψουν και να ξοδευτούν στον πενθήμερο παράδεισο, όπου όλα επιτρέπονται.

Σα να ήταν άλλοι από τους εργάτες της Αγγλίας.

Περπατώντας στα μουράγια το νιώθεις, μπαίνεις σε άλλη ζώνη.

Τα επιβλητικά μαρμαρωμένα σπίτια, όπου έζησαν οι διάφοροι μεγαλοσχήμονοι αρχόντοι, μουσικάντηδες, παπάδες και εμπόροι, είναι το τείχος προς την θάλασσα.

Η πρόσοψη.

Το τείχος που κρύβει τους δαιδάλους του Καμπιέλου.

Του Καμπιέλου της πρώιμης αστικής συσσώρευσης και της ασφυκτικής χωροταξικής διευθέτησης προς τα πάνω.

Εκεί που μένει η γιαγιά της καρτ-ποστάλ, απλώνοντας ακόμα τα ρούχα της καθώς θυμάται:Την ισοπέδωση της εβραϊκής συνοικίας από τα γερμανικά βομβαρδιστικά, την ένοχη σιωπή που είχε απλωθεί πάνω από την πόλη και της ιστορίες για τους παλιούς διωγμούς των εβραίων από τους ντόπιους.

Τα παλιά κουτσομπολιά (που τώρα αναβιώνουν ως θέαμα προς κατανάλωση από το πολιτιστικό επιτελείο του δήμου) έχουν σκεπαστεί από το σούσουρο των τηλεοράσεων και τα εμβατήρια των φιλαρμονικών που είναι εδώ για να μας θυμίζουν το «πολιτιστικό επίπεδο» της Κέρκυρας, το σύμφυτο με την τουριστική ανάπτυξη του νησιού και την ευημερία κάποιων.

Λιστόν.

Σπιανάδα.

Η Κέρκυρα είναι αυτή.

Εδώ όλα πρέπει να ξεχαστούν.

Εδώ διασκεδάζουμε.

Εδώ θα κατοχυρωθεί και θα καταναλωθεί η εικόνα, η χτισμένη σε φετιχοποιημένα εμπορεύματα.

Η ανάγκη για ανθρώπινη επικοινωνία εκπίπτει σε «οφθαλμόλουτρο» επιβεβαίωσης στο ερωτικό γαϊτανάκι της μοναξιάς.

Οι πατημασιές των ευγενών, που είχαν το προνόμιο να σουλατσάρουν εδώ επιδείκνύοντας την ανώτερη κοινωνική τους θέση και καταγωγή, μπλέκονται με τη σκούπα των οδοκαθαριστών που φροντίζουν την τουριστική καθαρ(ι)ότητα της πλατείας.

Το άγαλμα του Adams σφυρίζει αδιάφορα, καθώς αστράφτουν τα φλας των φωτογραφικών μηχανών στην πλατεία που θεμελιώθηκε στα ερείπια 2500 σπιτιών, γκρεμισμένων με σκοπό τον χωροταξικό έλεγχο της πόλης.

Δεν θα ακούσεις πια την βροντή του συνθήματος «θάνατος τσ’αρχόντους» των οργισμένων ποπολάρων, καθώς έκαιγαν τα ονόματα των 122 οικογενειών του libro d’ oro.

Ούτε τα αυτάρεσκα γέλια των nobili που είχαν κλειστεί ασφαλείς στο παλιό φρούριο το 1571, ενώ ο τουρκικός στρατός έσφαζε τον κόσμο στα προάστια, σε έναν πόλεμο που τους αφορούσε λίγο.

Εδώ τώρα η αθλητική εφημερίδα κραυγάζει δυνατότερα από την κούπα του καφέ με το πορτραίτο της αυτοκράτειρας Σίσσυ, το ποδοπατημένο από εκείνον τον Ιταλό αναρχικό που την δολοφόνησε στο όνομα των υπηκόων της.

Εδώ τώρα ενώνονται οι μοναξιές σε Μια.

Μεγαλύτερη, πιο βροντερή και πιο υπόκωφη.

Αφήνω πίσω τους τουρίστες να λιάζονται στην αντανάκλαση των βιτρίνων, παίρνοντας το δρόμο για το Σαρόκο.

Τα εμπορεύματα με περιμένουν να τα καταναλώσω, να τα κάνω δικά μου με την ευτυχία χαραγμένη στην επιφάνεια του προσώπου μου.

Σφίγγω τα δόντια.

Όλα μια λαμπερή βιτρίνα.

Θέλω να σβήσω τις φωτεινές επιγραφές που υπόσχονται χαρά σε δόσεις και τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια που σκορπούν μόνο θλίψη, αλλά δεν μπορώ να βρώ τη γόμα.

Ακόμα…. Σαρόκο.

Παλιά ίσως ακουγόταν μέχρι εδώ η σειρήνα του εργοστασίου του Δεσύλλα να προστάζει τους εργάτες της Γαρίτσας να σηκωθούν από το κρεβάτι και να τραβήξουν στις αλυσίδες παραγωγής του.

Τώρα μπλέκομαι με ένα ποτάμι ανθρώπων και αυτοκινήτων που διεκπεραιώνουν εργασίες και εμπορεύματα. Οι ρυθμοί αλλάζουν.

Ξανά.

Το περπάτημα ξερό, μηχανικό.

Όλοι πάνε κάπου.

Στην δουλειά, για ψώνια, για καφέ.

Κάποιοι όμως στέκουν ακίνητοι.

Εκεί στα κάγκελα της πλατείας.

Δεν είναι από εδώ.

Οι περισσότεροι γεννήθηκαν απέναντι.

Κάτι περιμένουν σιγοκουβεντιάζοντας.

Περιμένουν ένα αφεντικό, όταν έρθει οι κουβέντες θα σταματήσουν και θα ακούγονται μόνο τιμές για το χρόνο και το σώμα τους.

Ο χαμηλότερος κερδίζει.

Πού είναι οι γυναίκες;

Καθαρίζουν τα ξενοδοχεία ή τα σπίτια των ξενοδόχων.

Δεν έχουν τηλεόραση, γι’ αυτό και το βράδυ εδώ θα ‘ναι πάλι να τα πούνε λίγο.

Θέλω να φωνάξω «και εμείς Ξένοι είμαστε».

Δεν θα το κάνω γιατί μπορεί να με πάνε εδώ πιο κάτω.

Εκεί που με οδηγούν ενστικτώδικα τα βήματά μου.

Ψυχιατρείο.

Η σκοτεινή πλευρά της πόλης.

Ο πολιτισμός τους είναι εδώ.

Το «άσυλο φρενοβλαβών» της παλιάς εξουσίας μετακενώθηκε, τώρα είναι επιστημονικό, είναι γιατροί οι δεσμοφύλακες τώρα.

Αυτό το κτίριο έχει κοφτερά, ειρωνικά μάτια.

Επιτηρεί, ελέγχει και καταστέλλει.

Σ’ αυτό τιμωρούνται με επιστημονική επίφαση συμπεριφορές και κώδικες επικοινωνίας.

Εγκλείονται άνθρωποι που δεν άντεξαν την «κανονικότητα» ενός αντιανθρώπινου συστήματος, ξεπερνώντας ένα πλαστό, θεσμοθετημένο σύνορο που ορίζει την «τρελή» αντίδραση σε αυτό.

Είναι όριο στην πόλη, είναι έξω απ’ αυτήν.

Είναι η πόλη η ίδια.

Μια έγκλειστη στην αυλή ζητάει τσιγάρο.

Της δίνω από τα κάγκελα.

Πάμε αριστερά, στο λόφο.

Πέπλο σιωπής.

Νεκροταφείο, στρατολογία, το εργοτάξιο των νέων δικαστηρίων (ακόμα λίγο μπετό και πολλές ποινές θέλει), σχολείο φυλακή.

Φυλακή-σχολείο.

Ο άγγλος που σχεδίασε αυτές τις φυλακές αυτοκτόνησε μόλις τις είδε έτοιμες.

Να ήταν ο ίδιος άραγε που έχτισε το πτωχοκομείο στο οποίο περιμάζευαν τους αγύρτες και τους ζητιάνους το 19ο αιώνα;

Τότε, την εποχή του περάσματος από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό, που δεν ήταν πια ανεκτός στην πόλη ο ρόλος του επαίτη;

Σε αυτά τα «φιλανθρωπικά» ιδρύματα, εγκλείονταν «οι φτωχοί των πόλεων» ώστε να μετατραπούν σε διαθέσιμο εργατικό δυναμικό, ντρεσάροντάς τους με την υποχρεωτική εργασία στην καινούργια τους αποστολή.

Στην καινούργια σκλαβιά.

Τη μισθωτή.

Οι σκοπιές των ανθρωποφυλάκων και οι προβολείς είναι καινούργιοι πάνω στο παλιό τείχος. Ο πανοπτισμός μιας κοινωνίας φυλακής σε μικρογραφία.

Εκεί μέσα όλα επιτηρούνται, ελέγχονται, προγραμματίζονται, τιμωρούνται.

Οι ακτίνες της φυλακής, της τιμωρίας, της επιτήρησης, το προσωπείο του σωφρονισμού απλώνονται σα βραχίονες πάνω από την πόλη, πάνω από ολόκληρη την κοινωνία, πάνω μας.

Οι κολασμένοι είναι εδώ.

Δίπλα μας.

Μας χωρίζει ένας τοίχος και μια πόρτα την οποία διαβαίνεις εύκολα προς τα μέσα.

Είναι κλειστή μόνο για αυτούς που την έφτιαξαν και τους οποίους εξυπηρετεί. Οι νόμοι που σε σπρώχνουν μέσα είναι δικοί τους.

Φλας μπακ.

Εξεγέρσεις.

Οι φυλακισμένοι γκρεμίζουν τις δικαστικές φυλακές Κέρκυρας πριν τους ξαναβάλουν με τη βία στα κελιά τους. Ο τόπος στενάζει.

Αυτό το δασάκι είναι λυπημένο, γιατί κρύβει στα σπλάχνα του την αλήθεια αυτού που ζούμε αλλά κανείς δεν αγγίζει.

Οι εργατικές πολυκατοικίες πίσω από τον λόφο των φυλακών είναι στραμμένες προς το αεροδρόμιο.

Στο αέναο πηγαινέλα των επισκεπτών του τουριστικού παραδείσου της Κέρκυρας. [ακολουθούν κάποια ιστορικά στοιχεία] -Το 1855 ξεσπάει επιδημία χολέρας στο Μαντούκι, το οποίο ήταν τότε ένα εξαθλιωμένο προάστιο έξω από τα τείχη.

Οι αστοί της πόλης εξέταζαν τη λύση του υγειονομικού αποκλεισμού του προαστίου, στερώντας τους κατοίκους από την εργασία τους στην πόλη αλλά και από την ιατρική περίθαλψη.

Η πρόθεση αυτή πυροδότησε βίαιες αντιδράσεις των Μαντουκιωτών που απέδωσαν τους θανάτους στη φτώχια και όχι στη χολέρα.

Μπροστά στον κίνδυνο εξέγερσης οι αστοί αναδιπλώθηκαν στην σύσταση φιλανθρωπικού ταμείου εισφορών.

Με την ενέργεια αυτή κατευνάστηκε το μίσος ενάντια στην πόλη -κατά την διάρκεια της βενετοκρατίας η ύπαιθρος άρχισε σταδιακά να εναντιώνεται στην πόλη καθώς οι χωρικοί έβλεπαν στα πρόσωπα των ευγενών και των αστών τους εκμεταλλευτές των συμφερόντων τους.

Ο λαός απένειμε μόνος του δικαιοσύνη και οι κάτοικοι της πόλης απέφευγαν να κυκλοφορούν στην ύπαιθρο από φόβο μη τους σκοτώσουν.

-Η έχθρα ανάμεσα στον λαό και τις ανώτερες τάξεις κατέληξε στην λαϊκή εξέγερση (γνωστή σαν στάση της Κέρκυρας) το 1640 που πνίγηκε στο αίμα.

Ακολούθησαν πολλές με πιο περιορισμένο χαρακτήρα και ίδια κατάληξη.

-Με την πτώση του ανατολικού μπλόκ και το άνοιγμα των συνόρων η Κέρκυρα γίνεται πέρασμα στην αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο για χιλιάδες εξαθλιωμένους μετανάστες και μετανάστριες.

Στον θαλάσσιο χώρο ανάμεσα στην Κέρκυρα και την απέναντι όχθη της Αλβανίας διαπράχθηκαν εκατοντάδες δολοφονίες από τους ράμπο του λιμενικού.

Η τοπική κοινωνία «υποδέχεται» όσους τα καταφέρνουν με το γνωστό μείγμα ρατσισμού και υπερεκμετάλλευσης. Σήμερα στην Κέρκυρα ζούν 15000 μετανάστες από την Αλβανία.

-Τομή στην κοινωνικοοικονομική ιστορία του νησιού αποτελεί η ίδρυση του club mediterane το 1952.

Ενδεικτικό είναι ότι το 1953 στην Κέρκυρα ήρθαν 720 τουρίστες και στο club 3555.

Από αυτό το χρονικό σημείο και μετά αναπτύσσεται, με πολλές κρατικές επιχορηγήσεις, μια τεράστια τουριστική βιομηχανία που καθιστά το νησί θέρετρο για τους δυτικοευρωπαίους, αλλάζοντας καταλυτικά την χωροταξική, κοινωνική και οικονομική γεωγραφία του τόπου.

-Την περίοδο 1890-1897 συμμετείχε και η Κέρκυρα στο πανευρωπαϊκό πογκρόμ εναντίον των εβραίων.

Στο διάστημα αυτό σκόρπισαν στη μεσόγειο και την Ευρώπη 3000 χιλιάδες περίπου κερκυραίοι εβραίοι. Πρωταγωνιστής στα γεγονότα ο εκφραστής του αστικοφιλελευθερισμού Ι. Πολυλάς.

-Το 1571 αποβιβάζεται τουρκικός στρατός στο νησί.

Οι ευγενείς κλείνονται ασφαλείς στο παλαιό φρούριο, αφήνοντας τα προάστια και τους κατοίκους τους στο έλεος των εισβολέων.

-Το 1576 για την δημιουργία του κενού χώρου όπου σήμερα βρίσκεται η Σπιανάδα χρειάστηκε να κατεδαφιστούν 2500 σπίτια.

Το σχέδιο πραγματοποιήθηκε μέσα στο πλαίσιο οχυρωματικών έργων και έδινε την δυνατότητα του χωροταξικού ελέγχου σε περίπτωση εξέγερσης ή εισβολής.

-Το libro d’oro είναι το «χρυσό βιβλίο» στο οποίο ήταν καταγεγραμμένα τα ονόματα των 122 οικογενειών που ανήκαν στην τάξη των nobili (ευγενών).

Το βιβλίο αυτό κάηκε από οργισμένους αγρότες και φτωχούς κατοίκους των προαστίων, όταν η Κέρκυρα καταλήφθηκε από τους δημοκρατικούς γάλλους.

-Το εργοστάσιο κατεργασίας κλωστικής κάνναβης του Δεσύλλα στην Γαρίτσα απασχολούσε το μεγαλύτερο μέρος του προλεταριάτου της περιοχής.

Μάλιστα ξυπνούσε στις 6 το πρωί με τη σειρήνα του τους εργάτες (και όλη τη γειτονιά) για να πάνε για δουλειά.

-Από τις αρχές του 20ου αιώνα, στην βιομηχανική πλέον Κέρκυρα, λειτουργούν πολλά εργοστάσια και πλήθος βιοτεχνιών (καπνοβιομηχανία, τυπογραφεία, γαλακτοβιομηχανία, Αλευρόμυλοι, εργοστάσιο γκαζιού, εργοστάσιο επεξεργασίας κηροζίνης κ.α)

Στους χώρους αυτούς δημιουργείται, στη βάση της ταξικής αλληλεγγύης, το 1911 ο «Αλληλοβοηθητικός εργατικός σύνδεσμος Κέρκυρας».

Ο σύνδεσμος αυτός στήριξε την 7ήμερη απεργία στο εργοστάσιο Δεσύλλα το 1911 και την διεκδίκηση του 12ωρου το 1912.

Στο τέλος της δεκαετίας του ’50 η Κερκυραϊκή βιομηχανία έχει παρακμάσει οριστικά.

-Οι βρετανοί κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας τους στην Κέρκυρα με τη βοήθεια της ντόπιας αστικής ελίτ επενέβησαν καθοριστικά στον αστικό χώρο, δημιουργώντας στην ουσία μια νέα πόλη.

Χτίζουν το παλάτι Αγ. Γεωργίου και Μιχαήλ, σωφρονιστήρια, άσυλο φρενοβλαβών, νοσοκομεία, χρηματιστήριο, την Ιονική Τράπεζα κ.τ.λ.

Κτίρια που ενσωμάτωναν την ιδεολογία της ανάπτυξης μιας ορθολογικά δομημένης και ελεγχόμενης πόλης, έχοντας παράλληλα σαφή χρηστική και συμβολική αξία σαν κέντρα διάχυσης εξουσίας.

-Η σύμπλευση της βρετανικής κυριαρχίας με την Κερκυραϊκή αστική ελίτ ενσαρκώνεται στην ίδρυση του πτωχοκομείου και την ανάθεση της λειτουργίας του σε επιτροπή αστών.

Το κτίριο αυτό αποτέλεσε τον ιδανικό, για την εποχή του, συνδυασμό φιλανθρωπίας και εγκλεισμού.

Το 1846 καταρτίζεται κατάλογος των φτωχών της πόλης και των προαστίων που έπρεπε να εγκλειστούν.

Δημοσιεύεται εσωτερικός κανονισμός και διατάγματα για την κάθαρση της πόλης από ζητιάνους και αγύρτες. Συγκροτείται αστυνομική δύναμη για την εξαφάνιση των παρείσακτων της κερκυραϊκής κοινωνίας.

Τέλος θεσπίζεται ωράριο λειτουργίας των ταμπακοπωλείων μέχρι τις 11, γιατί εκτός από το να πωλούν καπνό ήταν και χώροι συνάντησης ατόμων «ανατρεπτικού χαρακτήρος».

-Την δεκαετία του ’80 οι φυλακές της Κέρκυρας συνταράζονται από εξεγέρσεις των κρατουμένων ενάντια στην βαρβαρότητα του διευθυντή των φυλακών Κόλλα αλλά και στην «απρόσωπη» εξουσία που τους κρατά καθηλωμένους και υπό συνεχή επιτήρηση σε ένα χώρο και έναν μηχανισμό τιμωρίας.

Η τοπική κοινωνία αντιδρά από αμήχανα ως αδιάφορα.

+τεχνία- συντεχνίαπλην αναρχικοί/ές και αντιεξουσιαστές/τριες ενάντια στο εμπόρευμα και στο θέαμα www.disobey.net/syntexniaplhn syntexniaplhn@disobey.net

ΠΗΓΗ: athens.indymedia.org