“Όμως σχεδόν πάντα ο έρωτας μέχρι τρέλας είναι μόνο του ενός. Αυτό δείχνουν τα χρονικά του έρωτα.
Όχι γιατί ο άλλος δεν αγαπάει (συχνά αγαπάει με διάρκεια και σφοδρότητα, αλλά γιατί πάντα η καρδιά του ενός λυγίζει και αναγνωρίζει στον άλλο την απόλυτη κλίση της.
Τότε συμβαίνει η γνωστή μεταμόρφωση. Όταν γίνεις απόλυτη κλίση ενός προσώπου, κάθε διάθεση ανταπόκρισης σε εγκαταλείπει.
Όταν ο έρωτας δεν έχει κάτι ανέφικτο και ακατάκτητο να διεκδικήσει, μεταναστεύει. Αιτείτε και δοθήσεται υμίν…
Αλλά όταν όλες οι αιτήσεις έχουν γίνει και τα πάντα έχουν δοθεί, προς τι ο έρωτας;”
Κωστή Παπαγιώργη, Ίμερος και Κλινοπάλη, εκδόσεις Καστανιώτη, σελ. 79-80
