Η είδηση του θανάτου του μεγάλου σκηνοθέτη Σταύρου Τσιώλη, χθες (23/7/2019), προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και συγκίνησης μεταξύ των εκατοντάδων θαυμαστών του.
Οι αναφορές στις ταινίες του και στις ατάκες αυτών, ήταν και συνεχίζουν να είναι πάρα πολλές, με αποκορύφωμα βεβαίως την ταινία «Ας περιμένουν οι γυναίκες».
Το «Ας περιμένουν οι γυναίκες» δεν αποτελεί μια απλή ελληνική ταινία. Είναι η απόλυτη διαχρονική ταινία. Μια απεικόνιση της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας.
Μέσα από την ιστορία των τριών μπατζανάκηδων (Ζουγανέλης, Μπακιρτζής, Μπουλάς), μέσα από τις τρομερές ατάκες των χαρακτήρων, διαπιστώνουμε τη νοοτροπία των ανθρώπων στη χώρα μας κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Μια νοοτροπία που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και με μοναδικό τρόπο τη σημερινή κατάσταση που βιώνουμε.
Φυσικά, υπάρχουν κι άλλες, πολλές κορυφαίες ταινίες του Τσιώλη, όπως ο «Μικρός δραπέτης», το «Φτάσαμε», οι «Ακατανίκητοι εραστές», «Κατάχρηση εξουσίας», «Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε» και η τελευταία του «Γυναίκες που περάσατε από εδώ». Ο ίδιος άλλωστε είχε πει το 2017 ότι αυτή θα είναι και η αποχαιρετιστήρια ταινία του και πράγματι έτσι έγινε.
Ο Τσιώλης, σε όλες τις ταινίες παρουσίασε ένα ιδιαίτερο και εύστοχο χιούμορ, οι ατάκες έγραψαν ιστορία και χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα, ήταν βίαια ειλικρινής, καθώς επίσης και τρυφερός.
Τον Σταύρο Τσιώλη δεν τον γνώριζα προσωπικά, όμως κατόρθωσε μέσα από το έργο του να μου δώσει μαθήματα ζωής και η είδηση του θανάτου του στενοχώρησε κι εμένα, σαν να πρόκειται για «δικό μου» πρόσωπο.
Κύριε Σταύρο ήταν τιμή μας που ήσουν εδώ και θα συνεχίσεις να είσαι μέσα από τις ταινίες σου που θα βλέπουμε ξανά και ξανά, τόσο εμείς, όσο και οι επόμενες γενιές.
Σ΄ευχαριστούμε!
