Η ασφαλής διαχείριση των επικίνδυνων αποβλήτων στη χώρα μας εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενη. Η πρόσφατη καταδίκη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, απλά, υπογραμμίζει το γεγονός. Στην προσπάθεια να μπει μια κάποια «τάξη» σε αυτόν τον τομέα, υπάρχει ένα ιστορικό άκαρπων προσπαθειών τα τελευταία έξι χρόνια. Η εκπόνηση του νέου εθνικού σχεδίου διαχείρισης επικίνδυνων αποβλήτων (ΕΣΔΕΑ) είναι η τελευταία από αυτές. Το νέο ΕΣΔΕΑ δημοσιοποιήθηκε το Φλεβάρη του 2016 και αυτήν την περίοδο συζητιέται στα περιφερειακά συμβούλια της χώρας η στρατηγική μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων (ΣΜΠΕ) του σχεδίου, προκειμένου να ολοκληρωθεί η τυπική διαδικασία της επικύρωσής του.
Το μέγα ερώτημα είναι αν, αυτή τη φορά, θα έχουμε απτά αποτελέσματα. Η ΠΡΩΣΥΝΑΤ, με παρέμβασή της στη σχετική συζήτηση στο περιφερειακό συμβούλιο της Αττικής (15/9), εκφράζει τον έντονο προβληματισμό και την ανησυχία της. Αφού, ανεξάρτητα από τις γενικές -θετικές στα περισσότερα σημεία- κατευθύνσεις, φαίνεται να απουσιάζει η απάντηση σε ορισμένα από τα πιο κρίσιμα ζητήματα. Δηλαδή, στο ποιος έχει την πρωτεύουσα ευθύνη για την κατασκευή και λειτουργία των βασικών υποδομών και στο με ποιες συγκεκριμένες πολιτικές και πρακτικές η πολιτεία θα διασφαλίσει την τήρηση των όρων και των δεσμεύσεων του όποιου σχεδίου.
Η ΠΡΩΣΥΝΑΤ επισημαίνει ότι, σε διάκριση με άλλες κατηγορίες αποβλήτων όπως τα αστικά, είναι καθοριστική η ευθύνη της βιομηχανίας, που είναι η κύρια παραγωγός των επικίνδυνων αποβλήτων, μαζί με κάποιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, νοσοκομεία, εισαγωγείς και διακινητές οχημάτων κλπ.. Θεωρεί, κατά συνέπεια, ότι οι μεγάλοι παραγωγοί των επικίνδυνων αποβλήτων πρέπει να αναλάβουν τη (μεγάλη) ευθύνη που τους αντιστοιχεί για τη διαχείριση των αποβλήτων που παράγουν οι επιχειρήσεις τους ή τα προϊόντα που εισάγουν και διακινούν. Και οι οποίοι, όταν πρόκειται για μεταπρατική – εργολαβική – κρατικοδίαιτη δραστηριότητα, με χαμηλό ρίσκο, με διασφαλισμένο αντικείμενο και κερδοφορία σε βάθος χρόνου επιδεικνύουν και επινοητικότητα και ενδιαφέρον. Όπως γίνεται με τον τομέα της διαχείρισης των αστικών αποβλήτων, στον οποίο «πριμοδοτούνται» παντοιοτρόπως. Όταν, όμως, πρόκειται για επενδύσεις με ρίσκο, με υψηλή τεχνολογία και κόστος και αφορά τα δικά τους απόβλητα και τις δικές τους υποχρεώσεις «σφυρίζουν» αδιάφορα.
Στην παρέμβαση της ΠΡΩΣΥΝΑΤ θίγονται και μια σειρά ειδικότερα ζητήματα, που συνδέονται με τη διαχείριση των επικίνδυνων αποβλήτων στην περιφέρεια της Αττικής. Όπου, επίσης, κυριαρχεί η γενικολογία και η αποφυγή αντιμετώπισης συγκεκριμένων προβλημάτων, όπως η λειτουργία του αποτεφρωτήρα υγειονομικών αποβλήτων της Φυλής, η καταγραφή και παρακολούθηση της υφιστάμενης κατάστασης και η χωροθέτηση των αναγκαίων υποδομών, που για μια ακόμη φορά φαίνεται να κατευθύνεται προς τις ήδη υποβαθμισμένες περιοχές της Δυτικής Αττικής.
