Του Παναγιώτη Παπαδόπουλου (Κάιν)
Αχ Μάνα….
Το βύζαξες και το μεγάλωσες με την ψυχή στο στόμα….
Ξενύχτησες δίπλα του με αγωνία, ήταν το “μωρό σου” άγιος αυτοσκοπός και χρέος, δεν γύρισες να κοιτάξεις τις δικές σου στερήσεις, έκοψες χρόνια από την δική σου ζωή για να το μεγαλώσεις….
Τώρα στο μαζεύουν τα συνεργεία από τα συντρίμμια….
Αν υπάρχει “κάτι” από το κορμί που ζέσταινες εκείνα τα πρώτα χρόνια μπροστά στα στήθη σου, “αν αναγνωρίζεται”….
Δεν πρόλαβε να σου πει την τελευταία του λέξη….
Πως φλέγεται….χάνεται….
Χάθηκε μάνα, χάθηκε πατέρα το βλαστάρι και μαζί χάνεται και η ελπίδα….
Γιατί το παιδί δεν γλύτωσε από τους Έμπορους και τους Εγκληματίες της ζωής….
Πως θα σταθεί μια χώρα,πώς να φτιαχτεί Κοινωνία στό χώμα όπου η ανθρώπινη ζωή έχει σταματήσει εδώ και χρόνια νάχει αξία!;….
“Θα” μιλήσουν πάλι “συγκινημένοι για την ανείπωτη τραγωδία”….
“Θα αναζητηθούν οι ευθύνες” και αν αποδοθούν θα είναι “ατομικές”,όχι Κρατικές ή Εταιρικές
Και από κοντά μεσίστια η γαλανόλευκη και τρείς μέρες εθνικού πένθους….
Μιλάνε…..
Μέχρι την επόμενη φορά όπου το αίμα θα ξανακυλήσει….
Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάιν)
