«Ο πολιτισμός υπήρξε ανέκαθεν ένας μόνιμος
διάλογος μεταξύ των ανθρώπων και του νερού».
Paolo-Lougkari
Όπως
κάθε μορφής εξουσία στην ιστορία στηρίχτηκε πάνω στο βίαια αποκτηθέν
δικαίωμα ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής που της έδινε αποκλειστικά
δικαιώματα πάνω στους όρους ζωής της υπόλοιπης κοινωνίας, έτσι και η
ιδιοκτησιακή εξουσία του κεφαλαίου πάνω στα μέσα παραγωγής τού δίνει το
αποκλειστικό δικαίωμα να ορίζει τους όρους ύπαρξης των φορέων της
μισθωτής εργασίας και συνεπώς ολόκληρης της κοινωνίας. Ο ιδιοκτησιακός
έλεγχος του κεφαλαίου πάνω στα μέσα παραγωγής και στα προϊόντα της
μισθωτής εργασίας, που συμπληρώνεται από τον εξουσιαστικό έλεγχό του
πάνω σε όλους τους κοινωνικούς θεσμούς που προσωποποιούνται από τον
νομοθέτη, τον εκπαιδευτικό, μέχρι τον παπά του χωριού και τον
χωροφύλακα, δεν θα μπορούσε να σταθεί, αν δεν επεκτεινόταν στον έλεγχο
του εδάφους, της τροφής, του νερού, των πρώτων υλών και της ενέργειας.
Στην εποχή μας, το νερό αναδείχνεται, χάρη στο ενεργειακό πρόβλημα που
έχει σχέση με τις ιδιότητες και τις συνέπειες των ορυκτών καυσίμων αλλά
και χάρη στην επιστημονικοτεχνική επανάσταση, από κυρίαρχος όρος ζωής
και επιβίωσης από τον οποίο εξαρτάται η γονιμότητα του εδάφους για την
παραγωγή τροφίμων, σε ζωτικό ενεργειακό παράγοντα από τη διαχείριση του
οποίου θα εξαρτηθεί η επιβίωση του ίδιου του ανθρώπινου πολιτισμού.
Χωρίς καμιά αμφιβολία, το υδρογόνο, το δώρο της Φύσης, ως πηγή ενέργειας
είναι το ίδιο σημαντικός, αν δεν είναι σημαντικότερος σταθμός στην
ιστορία του ανθρώπινου γένους, όσο ήταν το ‘δώρο του Προμηθέα’, η
χειραγώγηση της φωτιάς. Η σημασία του δεν περιορίζεται πια μόνο στο
ξεδίψασμα της γης, των ανθρώπων και όλων των άλλων ζωντανών οργανισμών,
αλλά ως απεριόριστη κιβωτός του υδρογόνου, από το οποίο μπορεί να
παραχθεί ηλεκτρική ενέργεια σχεδόν μηδενικού κόστους, το νερό αποκτά
τεράστια σημασία για το μέλλον της ανθρωπότητας. Αυτό το γνωρίζουν οι
εξουσιαστές καλύτερα από τους εξουσιαζόμενους, γιατί από το ποιος, πώς
και για ποιον θα διαχειριστεί το νερό, εξαρτάται τo
αν οι απάνθρωπες και καταστροφικές εξουσίες θα επιβιώσουν και θα
οδηγήσουν την ανθρωπότητα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ή αν η
ανθρωπότητα θα απαλλαγεί από κάθε μορφή εξουσίας και θα μπει στον δρόμο
της κοινωνικής ισότητας, της παγκόσμιας ευημερίας, ειρήνης και ευτυχίας,
και γι’ αυτό η κυρίαρχη μερίδα του παγκόσμιου καπιταλισμού κάνει ό,τι
μπορεί για να επεκτείνει την ιδιοκτησιακή εξουσία της πάνω στα παγκόσμια
αποθέματα του νερού, για να αποτρέψει τον κοινωνικό έλεγχο πάνω στην
υδρογονοενέργεια. Ο καπιταλισμός γνωρίζει πως για μια ακόμα φορά θα
πρέπει να έρθει σε αντίθεση με τη Φύση και να υποτάξει το νερό, δηλαδή
να το καταργήσει ως ελεύθερο αγαθό, και αφού το καταστήσει ιδιοκτησία
μερικών επιχειρήσεων, του κράτους ή ακόμα και κάποιου ‘Θεού’ στο όνομα
του οποίου τα εξουσιαστικά ιερατεία θα το διαχειρίζονται ως δούλη πηγή
ενέργειας, για να ασκούν πάνω στην κοινωνία-ανθρωπότητα την απάνθρωπη
και καταστροφική εξουσία τους. Δεν πρόκειται για φαντασία, αλλά για ένα
συγκεκριμένο σχέδιο που βρίσκεται σε εξέλιξη και ολοκληρώνεται μέρα με
τη μέρα πίσω από τις πλάτες της κοινωνίας που έχει καθηλωθεί θαμπωμένη
από την φανταχτερή ιδεολογία των πρασινογάλαζων και των πρασινοκόκκινων
περιβαλλοντολόγων και περιβαλλοντολογούντων που σιτίζονται στο πρυτανείο
του κεφαλαίου και παρουσιάζουν όλη αυτήν την επιχείρηση ως προστασία
της ποσότητας και της ποιότητας του νερού και της δημόσιας υγείας. Ας
δούμε μερικές πτυχές αυτού του σχεδίου:
διάλογος μεταξύ των ανθρώπων και του νερού».
Paolo-Lougkari
Όπως
κάθε μορφής εξουσία στην ιστορία στηρίχτηκε πάνω στο βίαια αποκτηθέν
δικαίωμα ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής που της έδινε αποκλειστικά
δικαιώματα πάνω στους όρους ζωής της υπόλοιπης κοινωνίας, έτσι και η
ιδιοκτησιακή εξουσία του κεφαλαίου πάνω στα μέσα παραγωγής τού δίνει το
αποκλειστικό δικαίωμα να ορίζει τους όρους ύπαρξης των φορέων της
μισθωτής εργασίας και συνεπώς ολόκληρης της κοινωνίας. Ο ιδιοκτησιακός
έλεγχος του κεφαλαίου πάνω στα μέσα παραγωγής και στα προϊόντα της
μισθωτής εργασίας, που συμπληρώνεται από τον εξουσιαστικό έλεγχό του
πάνω σε όλους τους κοινωνικούς θεσμούς που προσωποποιούνται από τον
νομοθέτη, τον εκπαιδευτικό, μέχρι τον παπά του χωριού και τον
χωροφύλακα, δεν θα μπορούσε να σταθεί, αν δεν επεκτεινόταν στον έλεγχο
του εδάφους, της τροφής, του νερού, των πρώτων υλών και της ενέργειας.
Στην εποχή μας, το νερό αναδείχνεται, χάρη στο ενεργειακό πρόβλημα που
έχει σχέση με τις ιδιότητες και τις συνέπειες των ορυκτών καυσίμων αλλά
και χάρη στην επιστημονικοτεχνική επανάσταση, από κυρίαρχος όρος ζωής
και επιβίωσης από τον οποίο εξαρτάται η γονιμότητα του εδάφους για την
παραγωγή τροφίμων, σε ζωτικό ενεργειακό παράγοντα από τη διαχείριση του
οποίου θα εξαρτηθεί η επιβίωση του ίδιου του ανθρώπινου πολιτισμού.
Χωρίς καμιά αμφιβολία, το υδρογόνο, το δώρο της Φύσης, ως πηγή ενέργειας
είναι το ίδιο σημαντικός, αν δεν είναι σημαντικότερος σταθμός στην
ιστορία του ανθρώπινου γένους, όσο ήταν το ‘δώρο του Προμηθέα’, η
χειραγώγηση της φωτιάς. Η σημασία του δεν περιορίζεται πια μόνο στο
ξεδίψασμα της γης, των ανθρώπων και όλων των άλλων ζωντανών οργανισμών,
αλλά ως απεριόριστη κιβωτός του υδρογόνου, από το οποίο μπορεί να
παραχθεί ηλεκτρική ενέργεια σχεδόν μηδενικού κόστους, το νερό αποκτά
τεράστια σημασία για το μέλλον της ανθρωπότητας. Αυτό το γνωρίζουν οι
εξουσιαστές καλύτερα από τους εξουσιαζόμενους, γιατί από το ποιος, πώς
και για ποιον θα διαχειριστεί το νερό, εξαρτάται τo
αν οι απάνθρωπες και καταστροφικές εξουσίες θα επιβιώσουν και θα
οδηγήσουν την ανθρωπότητα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ή αν η
ανθρωπότητα θα απαλλαγεί από κάθε μορφή εξουσίας και θα μπει στον δρόμο
της κοινωνικής ισότητας, της παγκόσμιας ευημερίας, ειρήνης και ευτυχίας,
και γι’ αυτό η κυρίαρχη μερίδα του παγκόσμιου καπιταλισμού κάνει ό,τι
μπορεί για να επεκτείνει την ιδιοκτησιακή εξουσία της πάνω στα παγκόσμια
αποθέματα του νερού, για να αποτρέψει τον κοινωνικό έλεγχο πάνω στην
υδρογονοενέργεια. Ο καπιταλισμός γνωρίζει πως για μια ακόμα φορά θα
πρέπει να έρθει σε αντίθεση με τη Φύση και να υποτάξει το νερό, δηλαδή
να το καταργήσει ως ελεύθερο αγαθό, και αφού το καταστήσει ιδιοκτησία
μερικών επιχειρήσεων, του κράτους ή ακόμα και κάποιου ‘Θεού’ στο όνομα
του οποίου τα εξουσιαστικά ιερατεία θα το διαχειρίζονται ως δούλη πηγή
ενέργειας, για να ασκούν πάνω στην κοινωνία-ανθρωπότητα την απάνθρωπη
και καταστροφική εξουσία τους. Δεν πρόκειται για φαντασία, αλλά για ένα
συγκεκριμένο σχέδιο που βρίσκεται σε εξέλιξη και ολοκληρώνεται μέρα με
τη μέρα πίσω από τις πλάτες της κοινωνίας που έχει καθηλωθεί θαμπωμένη
από την φανταχτερή ιδεολογία των πρασινογάλαζων και των πρασινοκόκκινων
περιβαλλοντολόγων και περιβαλλοντολογούντων που σιτίζονται στο πρυτανείο
του κεφαλαίου και παρουσιάζουν όλη αυτήν την επιχείρηση ως προστασία
της ποσότητας και της ποιότητας του νερού και της δημόσιας υγείας. Ας
δούμε μερικές πτυχές αυτού του σχεδίου:
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ
